Адваротны бок люстра

– Калі быць абсалютна дакладным, дык я вярнуся ў ноч на чацвёртага верасня, гэта за дзень да таго, як мы з табой сустрэліся тут. Я буду намагацца паляцець пятага, каб раптоўна не перасячыся з сабой жа на тым самалёце, якім ляцеў у Прагу тады, а вярнуся ўвечары шостага ці сёмага, – падзяліўся планамі Міхал.

– Што значыць «ты»? – удакладніла Бася, няўцямліва выгнуўшы брыво.

– Абмовіўся, прабач. Мы, – выправіўся Міхал і паспяшаўся схавацца за парцьерай, што аддзяляла ад кабінета пакой з люстрамі.

– То бок нам спатрэбіцца ад двух да трох дзён, – падлічыла Бася, ідучы следам за ім. – А колькі часу пройдзе тут?

– Думаю, некалькі гадзін, – адгукнуўся юнак, устаўшы перад люстрам, што мусіла адчыніцца.

– Слухай, а я ж нічога з адзення не ўзяла! – спахапілася Бася, спыніўшыся побач і назіраючы, як пачынае растварацца іх з Міхалам адлюстраванне.

– Ды табе і не трэ, – суцешыў яе юнак.

– Думаеш? Ну добра, калі што, дамоў забягу. Раніцай я ж усё роўна буду ў школе, а бацькі паедуць на работу… – услых разважала Бася, пакуль іх адлюстраванне не знікла канчаткова: – Ну што, адначасова?

Дзяўчынка пацягнулася ўжо да люстраной паверхні, але Міхал спыніў яе, нечакана абняўшы і пяшчотна пацалаваўшы.

– Чакай мяне зранку, – сказаў ён, адпусціўшы Басю, і зрабіў крок наперад, пакінуўшы яе ў шчаслівай збянтэжанасці.

Перайшоўшы ў пакой з адваротнага боку люстра, юнак павярнуўся, каб праверыць, ці не намагаецца дзяўчынка прайсці следам за ім, але люстра ўжо зачынілася, пакінуўшы Міхала аднаго. Ён бясшумна прайшоў да выйсця і асцярожна зірнуў з-пад парцьеры. У кабінеце нікога не было: відаць, пан Альбрыхт, хаця і любіў заседжвацца дапазна, вырашыў раней скончыць работу, бо заўтра мусіў забраць Міхала са шпіталя. Юнак выйшаў з кабінета і пайшоў з крамы.

Нягледзячы на позні вечар, на дварэ было даволі цёпла, і, адчуўшы, што яму робіцца горача, Міхал зняў куртку і запхнуў яе ў заплечнік. Пасля ён выцягнуў з кішэні тэлефон і паспрабаваў замовіць таксі, каб хутчэй дабрацца да лётнішча, але патэлефанаваць не здолеў, бо аператар палічыў яго SIM-картку несапраўднай.

«Ага, пан Альбрыхт набыў мне яе пасля таго, як я выпісаўся са шпіталя», – прыгадаў Міхал і накіраваўся да плошчы Гедыміна, каб злавіць машыну на вуліцы.

Дабраўшыся да лётнішча, ён набыў квіткі на такі ж ранні, што і мінулым разам, рэйс у Прагу. З квіткамі назад юнак вырашыў пакуль не спяшацца. Уладкаваўшыся на адной з лавак у зале чакання, ён дазволіў сабе крыху паспаць, перад гэтым выставіўшы будзільнік на тэлефоне.

Прачнуўшыся, Міхал без асаблівых намаганняў прайшоў рэгістрацыю і сеў на самалёт, адзначыўшы сам сабе, што лятаць у ХХІ стагоддзі значна камфортней і спакайней, нават нягледзячы на лёгкую турбулентнасць, якая заспела авіялайнер. Прыляцеўшы ў Прагу, юнак тут жа паехаў да Караля Новака, аднак, прыгадаўшы, што пан Альбрыхт толькі ўвечары дамовіцца з чэхам наконт манеткі, рушыў шукаць начлег. Размясціўшыся ў адным з невялічкіх гатэльчыкаў, дзе, мяркуючы па ўсім, спыняліся выключна студэнты, юнак як след паабедаў у суседняй кавярні і хацеў быў з’ездзіць да чэха, каб даведацца, як ідуць справы з сачэннем, але ўсё-такі прыняў рашэнне вярнуцца ў свой пакой. Юнак палічыў, што лепей правесці канец дня ў гатэлі, каб выпадкова не патрапіць на вочы людзям Эль-Анабі, якія, хутчэй за ўсё, ужо даўно пільнуюць дом Новака.

Наступнай раніцай Міхал адправіўся да знаёмага пана Альбрыхта. Дайшоўшы да патрэбнага скрыжавання, юнак асцярожна зірнуў з-за рога і ўважліва агледзеў вуліцу, што яшчэ не паспела напоўніцца тлумнымі натоўпамі турыстаў. Ён заўважыў непадалёк ад дома чэха аўтамабіль, у якім сядзела некалькі чалавек. Сярод іх была і дзяўчына, падобная да Жульет Буфон, толькі яе валасы былі не бялявыя, як падчас сустрэчы на лётнішчы, а цёмныя, што добра пасавала да чорных вачэй.

Міхал стаяў у разгубленасці, мяркуючы, як бы яму прабрацца незаўважаным. Раптам побач з ім на вуліцу, дзе жыў Новак, павярнуў смеццевоз. Кінуўшыся ўслед за ім, юнак пачаў рухацца ў бок патрэбнага дома, намагаючыся трымацца машыны, каб яго не было бачна з аўтамабіля памагатых Эль-Анабі. Зрабіўшы некалькі прыпынкаў, смеццевоз павольна пад’ехаў да дома Новака.

Міхал хутка ўзбег на ганак і пазваніў у дамафон. Ён назваўся, дзверы адчыніліся, і юнак паспеў зайсці ў пад’езд якраз у момант, калі смеццевоз зноўку рушыў. Міхала сустрэла ўжо знаёмая паджылая жанчына, якая давяла яго да не менш знаёмай гасцёўні, дзе сядзеў гаспадар дома.

– Добры дзень, пан Новак! – павітаўся юнак. – Я Міхал Саколіч ад пана Альбрыхта Штофа з Вільнюса.

– Дзень добры, малады чалавек! – падняўся на ногі чэх. – Так хутка даехалі?

– Я прыехаў у Прагу ўчора, – адказаў Міхал.

– А, начным рэйсам? – спытаў Новак.

Міхал кіўнуў, вырашыўшы не засяроджвацца на дэталях сваёй вандроўкі.

– Зараз я прынясу вам рэч, – чэх пайшоў у суседні пакой.