Адваротны бок люстра

15 жніўня 1988 года, Базэль

У імя Алаха, літасцівага і міласэрнага.

Больш за паўгода ў мяне не атрымлівалася знайсці хаця б якую дробязь. Не дачакаўшыся ніякіх навін на месцы, я ўсё ж выправіў некалькі чалавек у Амерыку. Няхай трошкі пашукаюць, хаця нейкім неўразумелым пачуццём я падазраю, што ўсё мусіць стацца значна лягчэй, чым яны намагаюцца мяне запэўніць.

Каму б спатрэбілася везці гэта так далёка, туды, дзе невядома, калі можна будзе скарыстацца такой цікавай рэччу. Наўрад ці яна магла патрапіць у рукі кагосьці недасведчанага, хто б проста павёз яе разам з сабою, дадаўшы да спісу якіх-небудзь магічных амулетаў. Не-не, логіка падказвае, што шукаць у тым кірунку не варта, хаця заўжды трэба ўлічваць выпадак. Я хачу праверыць ўсё, нават самае немагчымае.

Дык вось, пакуль я цярпліва чакаў і не дазваляў сабе ўваходзіць у стан роспачы, хаця ўжо было падобна да таго, што я так і застануся ні з чым, мне прывезлі з радзімы адну надта цікавую штучку.

Лічу гэта за ўдачу, бо першапачаткова я нават уявіць не мог, як гэтым можна карыстацца. Залатая скрыначка без аніякіх прыкмет, што маглі б падказаць, як яе адчыніць. Звычайная цікаўнасць не дазваляла мне кінуць скрыначку, не даведаўшыся, для чаго яна прызначаная. Таму я бясконца круціў яе ў руках на працягу месяца, пакуль мне гэта не надакучыла і я не шпурнуў яе на падлогу.

Я прыкрыў вочы і раптам пачуў мяккі шчаўчок. Гулля, што займалася з цацкамі непадалёк ад майго фатэля, сцягнула скрыначку і з дзіцячай непасрэднасцю ўжо працягвала мне яе, адчыненую. Я пахваліў дзяўчынку, магчыма, з яе і выйдзе нейкі толк, нягледзячы на брудную кроў бацькі. Яна паказала мне, куды трэба націскаць. Мы пакруцілі скрыначку яшчэ і раптам адчынілі іншае аддзяленне.

Я ледзь не страціў мову. Там быў знак. Той знак, які я шукаў.

Неўзабаве я зноўку наведаўся да знаёмага рабі. Хаця ён і намагаўся застацца абыякавым, я ўбачыў, што мая навіна яго ўсхвалявала не меней чым уразіла мяне самога. Давялося даць яму гэта зразумець.

Гэты подлы сабака думаў, што здолее падмануць мяне, ён марыў пазбіраць усе часткі без мяне, пакуль я буду верыць у тую лухту, якой ён мяне карміў. Яшчэ не ведаю, ці трэба спыняць пошукі ў Амерыцы, аднак упэўнены, што хутка даведаюся.

Затое рабі паведаміў мне некаторыя іншыя звесткі. Раней я чытаў, што Яно дае шанц пачаць усё зноў. Але я не разумеў практычнага боку справы. Каб здзейсніць гэта, трэба дакладна ведаць, куды ты мусіш вярнуцца. Яно можа паказаць адзін шлях, а можа і некалькі. Таму галоўнае не памыліцца і абраць слушную дарогу. Мне трэба добра падумаць.