Адваротны бок люстра

А цяпер яны ўжо, мусіць, ніколі і не пабачацца. Напісаў жа, што не ведае, колькі яму там давядзецца быць, і штосьці падказвала Басі, што Міхалу не надта і хацелася гэта высвятляць. Каб было інакш, ён бы сказаў, што хутка паведаміць, як толькі нешта будзе вядома. Ён увогуле не напісаў, што будзе паведамляць ёй хаця б што-небудзь.

Бася дакранулася да клавіятуры, але тут жа адхапіла рукі. Яна не будзе яму пісаць. Ён і не прасіў аб гэтым. Дый нават калі яна стане дасылаць лісты, то ўсё роўна ён не будзе мець часу, каб чытаць іх, а ўжо адказваць – дык дакладна. Да таго ж, пра што ёй распавядаць? Пра бабулю і школу? Ключ і пан Альбрыхт яго больш не цікавяць. А пра ўласныя пошукі і паходы паза люстрамі Бася сама не збіралася нікому расказваць. Тут яна мусіла разабрацца сваімі сіламі. Хаця цяпер дзяўчынка нават не ведала, ці варта працягваць гэтым займацца, калі Міхал з кожным днём робіцца ўсё далейшым ад яе, вунь нават з’ехаў за некалькі сот кіламетраў.

Перачытаўшы ліст у трэці раз, Бася зразумела: у ім увогуле не было нічога, за што можна было б зачапіцца, каб запэўніць сябе, быццам усё зараз падуманае ёю – бессэнсоўная лухта, якая прыйшла ў галаву ад звычайнага хвалявання, што Міхал раптоўна паехаў у Люблін, ды яшчэ без яе. Не, юнак не пакінуў ёй такой магчымасці. Яго ліст быў роўны, без аніякіх спадзявальных дробязей, якія б яе супакоілі.

Басі ўжо зусім не хацелася чытаць дасланы Стасісам пераклад. Навошта? Аднак яна знянацку зразумела, што забылася на адну важную рэч. Яны абодва да гэтай пары былі жывыя, а значыцца, баланс яшчэ не прыйшоў у раўнавагу. Бася рашуча адкрыла акно з перакладам і з прагнасцю ўзялася чытаць.

Раздзел 10