Адваротны бок люстра

Бася адчыніла дзверы кватэры і зазірнула ўнутр. Ні абутку, ні паліто старога не было бачна. Дзяўчынка па адпрацаваным парадку скінула боты і, трымаючы іх у руках, зайшла ў спальню. Зняўшы паліто, яна спынілася каля люстра. Ісці туды зноў было страшна. Што, калі яна і гэтым разам загразне ў залюстроўі, а вярнуцца дадому больш не выпадзе? Бася трохі павагалася, у глыбіні душы спадзеючыся, што гэты праход больш не адчыніцца і ёй не давядзецца трапляць у чужое мінулае зноў, аднак толькі яна тое ўцяміла, як па шкле паплыла рабізна.

Дзяўчынка, праверыўшы час, на ўсялякі выпадак запісала яго на аркушыку і кінула разам з тэлефонам на ложак. Павярнуўшыся да люстра тварам, яна здрыганулася. З таго боку на яе зноў пазіраў малады пан Альбрыхт. Дакладней, пазіраў ён некуды ўбок, уся яго постаць, як і ў той раз, была ахоплена каламутнай дымкай і хутка знікла. У люстры выявіўся пакой з паламанай шафай.

Бася некалькі разоў глыбока ўздыхнула і зрабіла крок наперад. Калі люстра адчынілася яшчэ раз, значыцца, ёй было наканавана апынуцца ў тым месцы зноў.

Патрапіўшы ў залюстровы пакой, Бася не стала доўга чакаць і адразу пайшла на вуліцу. Здаецца, яна патрапіла ў той жа момант, прынамсі, усё навокал было такім жа, як і ў мінулую вандроўку.

Пакуль яна абыходзіла дом, каб патрапіць на Сціклю, зноў сустрэла тую жанчыну, што аблаяла яе ў папярэдні раз. Праўда, цяпер Бася параўнялася з ёй падалей ад месца іх мінулага спаткання, бо выйшла раней.

– Што ж ты па горадзе бадзяешся? – усё роўна дакарыла дзяўчынку кабеціна.

Бася толькі адмахнулася і набавіла хады.

– Хавайся лепей, дурніца! – няўхвальна кінула ёй у спіну тая.

«Дурніца не дурніца, а мушу паглядзець. І ніхто мне не пера шкодзіць», – у думках агрызнулася дзяўчынка і пабегла на Вокечу.

Спыніўшыся на рагу, яна вырашыла пакуль тут і застацца. Заняўшы такую пазіцыю, якая дазваляла ёй бачыць, што адбываецца на суседняй вуліцы, Бася ўзялася чакаць.

У горадзе было ціха. Так ціха, што яна спачатку не пабачыла, а пачула іх. Яны зноўку спрачаліся на хаду, штосьці вельмі бурна даводзячы адно аднаму.

Раптам з супрацьлеглага боку да іх выбег бялявы юнак.

– Назад! – закрычаў ён, прызыўна замахаўшы падлеткам рукамі. Тыя павярнуліся да яго і вытарапілі на юнака вочы. Ён спыніўся, відаць, не наважваючыся да іх наблізіцца, бо ведаў, куды хутка па трапіць снарад, і паўтарыў заклік, але падлеткі не варухнуліся. Першай ачомалася дзяўчынка. Яна штосьці спытала ў спадарожніка, паказваючы на раптоўнага сустрэчнага. У наступнае ж імгненне пачало грукатаць, Бася мімаволі схавалася за сцяной і тут жа пачула над вухам знаёмы голас:

– Што ты тут робіш?

Раздзел 12

Бася з жахам пазірала на пана Альбрыхта. Ён пранізліва глядзеў ёй у вочы. У галаве дзяўчынкі ліхаманкава круціліся абрыўкі думак, аднак, як і раней, яна не магла нічога адказаць. Бамбаванне горада працягвалася, і ёй падавалася, што з кожным новым выбухам у яе абрываецца штосьці ўнутры.

– Бяжы ў сховішча! – закрычаў ён, намагаючыся перасіліць навакольны тлум. – Ты ведаеш, дзе яно?

– Што? – неўразумела перапытала Бася.

– Бамбасховішча! Тут нельга заставацца!

Ён пацягнуўся да яе, каб падхапіць пад локаць, але дзяўчынка паднырнула яму пад руку і, вырваўшыся, што ставала змогі пабегла на Сціклю. Яна нават не абарочвалася, каб праверыць, ці не гоніцца ён за ёй, у скронях невыносна стукала, і адзінае, пра што ёй хапала сіл думаць, дык гэта пра тое, як дабрацца да яго дома першай.

Яна не памятала, як пераадолела дарогу. Калі Бася ачулася, то ўжо стаяла перад люстрам, што гэтым разам, на шчасце, заставалася адчыненым. Яна кінулася ў яго і апынулася з адваротнага боку. У наступны ж момант люстра зачынілася, адрэзаўшы шлях да іншага вымярэння.

– І слава богу, – прамармытала дзяўчынка.

Цяжка сапучы, яна села на ложак. У баку моцна калола, не даючы як след аддыхацца. Ніколі яшчэ ёй не даводзілася так бегаць, нават у школе.

Калі боль трохі ўтаймаваўся, а дыханне прыйшло ў норму, Бася нагнулася, каб расшнураваць боты, потым узнялася і марудна пацягнулася ў кухню. Напляваўшы на ўсякую прыстойнасць, яна па-свойску праверыла шапікі, адшукала скрыню з гарбатай і паставіла імбрык. Заварыўшы сабе кубак, яна крыху падумала і, развітаўшыся з былымі прынцыпамі і звычкамі, усыпала дзве лыжкі цукру з верхам. Прынамсі, калі яна хварэла, мама заўжды настойвала, каб дачка піла салодкую гарбату, няхай яна такую і не любіла. Падмацоўвацца трэ было ўсімі даступнымі сродкамі. А зараз быў якраз той выпадак, калі гэтым нельга было грэбаваць.

Бася падзьмула на гарачую вадкасць. Яна зрабіла маленечкі глыток, каб не апячыся, і паставіла гарбату назад на стойку.

Пан Альбрыхт яе не пазнаў. Яна спужалася яго позірку, вырашыўшы, што гэтым разам дакладна папалася. Але колькі яна памятала, ён заўжды так на ўсіх глядзеў, у яго была такая манера.