Адваротны бок люстра

Дзяўчынка прыгадала, што пан Альбрыхт выглядаў гэтак жа, як і ў мінулы раз. Ён быў у тым жа адзенні, таго ж узросту і аблічча. А пытанне яго азначала ўсяго толькі тое, што падчас бамбавання няма чаго бадзяцца па горадзе. Ён проста хацеў ёй дапамагчы, а не выкрыць, як яна адразу падумала.

Дык значыцца, там усё развівалася наноў? Але як гэта магчыма? Як увогуле, патрапіўшы ў той жа самы момант у мінулае, ёй давялося зрабіцца сведкам пэўных змен у падзеях?

Апошні раз юнак выбег ужо пасля выбуху, а цяпер – перад тым як усё пачалося, ды яшчэ і намагаўся папярэдзіць падлеткаў, каб яны сышлі з месца, дзе іх мусіла заваліць сцяной. Дарэчы, што адбылося далей, яна так і не ўбачыла. Спачатку сама схавалася, а потым зноў перашкодзіў пан Альбрыхт. Хаця, з іншага боку, яна, відаць, яму таксама не дала ўмяшацца ў ход здарэння. Цікава, што ён рабіў пасля таго, як яна збегла? Накіраваўся следам, бо заставацца ў горадзе было небяспечна? Ці ўсё ж кінуўся да падлеткаў дапамагаць?

Бася зноўку ўзяла кубак і пачала піць гарбату, што з гарачай паспела зрабіцца ледзьве цёплай. Вымыўшы за сабой посуд і паставіўшы яго на месца, дзяўчынка вярнулася ў спальню.

Яна таксама прыйшла сюды не проста так і заставацца ні з чым не збіралася. Тут можна пагадзіцца з Эль-Анабі – яе таксама задаволіць толькі станоўчы вынік, бо часу і так не стае, каб штосьці пакідаць незавершаным. Трэ было ісці ў залюстроўе трэці раз.

Бася абулася і ўстала перад люстрам. Было б добра, каб яно адчынілася хутчэй. Усё ж такі яна не можа сядзець тут увесь дзень. Дзяўчынка ўзяла з ложка тэлефон, які забылася праверыць адразу пасля вяртання. Крыху пачакаць можна было: калі яна спазніцца дамоў на якую гадзінупаўтары, нічога страшнага не здарыцца. Іншая рэч, калі яна затрымаецца тут надоўга, але Бася спадзявалася, што хутка зладзіць.

Аднак люстра пакуль не паддавалася. І чаму толькі пан Альбрыхт не вучыў яе сакрэтным прыёмам працы з імі? Замест таго абраў Міхала. Вядома, як жа, ён, значыцца, больш здатны да сур’ёзных спраў, не тое што недарэка Бася, пра якую ўзгадваюць толькі ў час, калі штосьці не атрымліваецца. А гэта, дарэчы, вельмі крыўдна. Яна нічым не горшая за юнака, а ў пэўных абставінах можа праявіць сябе нават лепей за яго.

Дзяўчынка зноў прыгадала, як нядаўна дапамагала сябру адчыніць люстра, каб ён здолеў яшчэ раз злятаць у Прагу. Потым Міхал распавядаў, як бачыў іншага сябе. То бок, ён двойчы апынуўся ў адным і тым жа часавым адрэзку. Тое ж было і з панам Альбрыхтам. А вось чаму Бася кожны раз трапляла ў адзін і той жа момант бы ўпершыню?

Дзяўчынцы здавалася, што неўзабаве ў яе проста лопне галава ад усіх гэтых абрыўкаў інфармацыі, з якіх яна ніяк не магла стварыць адзінае цэлае. Каб хоць хтосьці ёй дапамог! Ці, прынамсі, быў цалкам шчырым і не заблытваў яе ўсё больш і больш.

Бася звыкла правяла па шкле рукой. Яна ведала, што дотык не ажыўляе люстры, але так ёй было лягчэй. Здавалася, што, калі яна памацае роўнядзь, тая азавецца, няхай пан Альбрыхт да такога ніколі не звяртаўся і намякаў на засяроджанне ўвагі на ўласным нутраным стане, а не на пакіданні на люстраной паверхні слядоў ад пальцаў.

Тым не менш, калі яна адняла руку, па люстры пабегла рабізна. Дзяўчынка ўжо падрыхтавалася нырнуць наперад, але з адваротнага боку зноўку выявілася чужая постаць. Зараз гэта быў не той пан Альбрыхт, якога яна бачыла ў дымцы ў папярэднія разы, а бялявы юнак, што намагаўся выратаваць падлеткаў.

Ён неўразумела прыўзняў бровы і працягнуў да Басі руку. Яна адхіснулася, баючыся, што зараз ён выйдзе да яе сюды, але юнак тут жа знік, а ў люстры павольна пачаў выяўляцца пакой, у які хацела патрапіць дзяўчынка.

«Спадзяюся, ён усё ж такі мяне не бачыў», – падумала Бася і рушыла ў залюстроўе.

Апынуўшыся з супрацьлеглага боку, дзяўчынка пачула аддаленыя стрэлы. Відаць, яна патрапіла ці то пазней, ці то раней за той момант, у якім аказвалася папярэдне. Яна вызірнула ў акно. Мяркуючы па асветленасці, зараз яна неўсвядомлена абрала ранейшы час, чым той, у які збіралася.

Дзяўчынка вырашыла пачакаць, пакуль не спыняцца баі, бо вы ходзіць з дома зараз было небяспечна, мала ці што магло здарыцца на вуліцы, няхай выбухі і было чуваць недзе на ўскраіне горада.

Пераканаўшыся, што нарэшце ўсё спынілася, Бася рызыкнула выбрацца на двор. Цяпер ёй трэ было знайсці месца, дзе яна здолела б заюшыцца так, каб не толькі ў чарговы раз не патрапіцца пану Альбрыхту, але і не апынуцца пад бамбёжкай.

У любым выпадку, спачатку трэ было выбірацца на Вокечу, таму яна пайшла тым жа маршрутам, што і абодва мінулыя разы. Дзяўчынка ўжо падрыхтавалася сустрэць недзе па дарозе тую бурклівую жанчыну, якая казала ёй хутчэй ратавацца, але яны недзе размінуліся. З такой нагоды Бася зрабіла вынік, што і ў гэтую вандроўку, відаць, усё будзе адбывацца крыху інакш.

«Ведаць бы дакладна, як», – пацепнула яна плячыма: ад усведамлення, што яна можа ўбачыць на свае вочы падрабязнасці чужых смерцяў, у Басі на патыліцы пачыналі варушыцца валасы.