(Ek Kuriero Internaciona n° 2/2012)
LA BELESO
Me es’ bela, ho mortivi ! quaze petro-revo,
E mea sino, ube singlu kontuzesis suafoye,
Facesis por inspirar a la poeto amoro
Eterna e muta same kam la materio.
Me tronsidas en l’azuro quale sfinxo neagnoskata ;
Me unionas niva kordio a la blankeso dil cigni ;
Me odias la movado qua diplasas la linei,
E nultempe me ploras e nultempe me ridas.
La poeti, avan mea granda posturi,
Quin segun semblo me pruntas de la maxim fiera monumenti.
Konsumos lia vivo-dii en austera studii ;
Nome me havas, por facinar ica docil amoranti,
Pura speguli qui igas omna kozi plu bela :
Mea okuli, mea larj okuli havanta klaresi eterna !
Extrakturo de LES FLEURS DU MAL (DI LO MALA LA FLORI)
(Ek Kuriero Internaciona n° 2/2012)
LA LUPOSO
253
qua l’aspekto varias segun la loki. Lo esas ankore en la landeto Brenne,
ube lu rezidas, en ita senfina planaji trairata per grandega lageti, olqui
omna havas lia legendo ed ube vivas la granda serpenti febriganta esante
kuzi dil grosa kolubri, quin onu vidas kande la aquo havas basa nivelo,
ma quin on povas destruktar nur per sikigar la marshi ube li rezidas depos
la komenco dil mondo.
Un de nia amiki, qua trairis ica regiono kun guidanto, audis, ulavespere
lor la krepuskulo , voco preske homal e tre dolca, olqua, per tono jokema
o plu bone dicite mokematra, repetis de loko a loko, cirkum ilu.
« Ha ! ha ! »
Il regardis ad omna lateri, vidis nulo e dicis a lua voyajo-kompanulo :
« Yen ulu qua esas tre astonata ; kad lo esas pro ni ? »
La guidanto respondis nulo. Li duris marchar en la dezerta planajo ube
la arbori senkapigita e mutilita per la senbranchigo, havis an la
horizonto, blankigita per la proximesko di la luno, la formi maxim
monstrala e bizara. La mikra voco klara e dolca sequis nia voyajanti, e,
ye singla movo di surprizo quan agis nia amiko, lu repetis ha ! ha ! segun
maniero tante mokema e gaya, ke il ne povis impedesar ridar per
respondar a lu :
« Nu, quo do esas lo ! »
« Tacez, pro amo a Deo ! dicis ad il ilua guidanto per klemar ad ilu la
brakio e per krucosignizar su devocoze ; ne parolez a lu, agez quaze vu
ne audas lu. Se vu respondos ankorefoye a lu, ni perisos ! »
Nia amiko, qua savas bone la idei dil rurano, ne obstinis, e, kande li
senkurajigabis per lia tacado ita nevidebla moketanto :
« Ha nun ! il dicis a lua guidanto, kad ico esas nokto-ucelo, ulaspeca
strigo ?
- Vere, yes ! la altru respondis, lu esas stranjega ucelo ! lu esas la luposo
! Ico komencas per jokar kun vu, ico ridas, ico misirigas vu, ico forduktas
vu e pose ico iraceskas ed ico perisigas vu en ula slamo-truo. »
Tala, ya, esas la specaleso di la luposo, demono tam espritoza kam
maligna, quan on vidis kelkafoye perchinta sur tordita arboro , pro ke lu
ipsa esas transversa, t.e. perversa e tre prizanta nocar.
La homi qui havis la neprudenteso sequar lu ed askoltar lu standis tre
male pro co. Lu regalas vu per omnaspeca pleziva rakonti, maligna temi,
254
sangoza o komika babilacho quik kande vu esis sate kurioza por dicar a
lu til trifoye : Quo do ? o quo esas lo ? Lu komencas lore babilar quale
pigo, lu regalas vu per aventuri stranja e skandaloza, lu promisas
deskovrigar da vu sekretaji qui interesas vua naturala malico. Kande on