ĈAPELO DE SORĈISTO

Super la horizonto altiĝis minaca nuba muro. Ĝi estis malhelblua kaj puŝis antaŭ si etajn helajn nubetojn. Jen kaj jen ekflamis pala lumo super la maro.

Ni restos! decidis la patro.

La tutan nokton! kriis Snif.

Mi pensas ke jes, diris Muminpatro. Nun rapidu konstrui domon, ĉar la pluvo baldaŭ alvenos ĉi tien!

Oni trenis Aventuron alten sur la sablon, kaj ĉe la arbara rando oni rapidege faris domon el la velo kaj la plejdoj. Muminpatrino ŝtopis la flankojn per musko kaj la snorko fosis ĉirkaŭan fosaĵon por ke la pluvakvo havu ion en kion flui. Ĉiuj kuris tien-reen kaj savis siajn aĵojn sub la tegmenton. Nun venteto trairis la arbojn kiuj time susuris. La tondro aŭdiĝis pli proksime.

Mi iros rigardi la veteron de sur la kabo, diris Snufmumriko. Li tiris la ĉapelon firme suben sur la orelojn kaj ekiris. Sola kaj feliĉa Snufmumriko plandis ĝis la plej ekstera kabo kaj ekstaris kun la dorso al granda ŝtono.

La maro ŝanĝis sian mienon. Nun ĝi estis nigre verda kaj portis ŝaŭmon sur la pintoj, kaj la rifoj lumis flave kiel fosforo. Solene muĝante la fulmotondro almarŝis de sude. Ĝi streĉis siajn nigrajn velojn super la maro, ĝi kreskis sur duonon de la ĉielo kaj la fulmoj malbonaŭgure flagris.

Ĝi venos rekte super la insulon, pensis Snufmumriko kun tremo de plezuro kaj ekscito. Li rigardis rekte en la fulmotondron kiu vagis antaŭen super la maro. Kaj subite Snufmumriko vidis etan nigran rajdanton sur nigra ĉevalo. Ili vidiĝis nur dum momento kontraŭ la krete blanka kresto de la nuba muro, la mantelo de la rajdanto disflugis kvazaŭ flugilo, ili plialtiĝis... Poste ili malaperis en blindiga svarmo da fulmoj, la suno estis for kaj la pluvo alvenis kvazaŭ griza kurteno super la maro. Mi vidis la sorĉiston! pensis Snufmumriko. Tio devis esti la sorĉisto kaj lia nigra pantero! Ili efektive ekzistas, ili ne estas nur malnova fabelo...

Snufmumriko turnis sin kaj saltis reen trans la strandon. Apenaŭ li atingis en la tendon. Pezaj gutoj jam batis la velan tolon kiu batis en la ŝtormo. Kvankam restis pluraj horoj ĝis la vespero, la tuta mondo vualiĝis en mallumon. Snif envolvis sin tuta en plejdon ĉar li timis la fulmotondron. La aliaj kaŭris unu apud la alia. La tendo odoris intense je la floroj de la hemulo. Nun la tondro krakegis tute proksime. Fojon post fojo ilia kaŝejo pleniĝis de la blanka lumo de fulmoj. Muĝante la fulmotondro trenis siajn ferajn ĉarojn ĉirkaŭ la ĉielo, kaj la maro en furiozo ĵetis siajn plej grandajn ondojn kontraŭ la soleca insulo.

Dank’ al Dio ke ni ne estas surmare, diris Muminpatrino. Oj, oj, kia vetero.

Snorkfraŭlino tremante ŝovis sian manon en tiun de Mumintrolo, kaj li sentis sin tre protektanta kaj vira.

Snif kuŝis kriante sub la plejdo.

Nun ĝi estas rekte super ni! diris Muminpatro.

Tiumomente siblanta fulmego fluis suben al la insulo, sekvate de klakanta tondro.

Tiu trafis ion! diris la snorko.

Efektive estis iom tro terure. La hemulo sidis tenante sian kapon. – Bruo! Ĉiama bruo! li murmuris.

Nun la fulmotondro iris suden. Pli kaj pli fore aŭdiĝis la tondrado, la fulmoj iĝis malpli intensaj. Fine nur pluvo susuris ĉirkaŭ ili kaj la maro muĝis ĉirkaŭ la bordoj.

Mi ankoraŭ ne rakontos pri la sorĉisto, pensis Snufmumriko. Ili jam sen tio sufiĉe timas. – Elvenu, Snif, li diris. Ĉio pasis.

Snif palpebrumante malimplikis sin el la plejdoj. Li estis iom embarasita ke li tiel terure kriis, kaj li oscedis kaj gratis sin malantaŭ la orelo. Kioma horo estas? li demandis.

Baldaŭ la oka, diris la snorko.

Do mi pensas ke ni enlitiĝu, diris la patrino de Mumintrolo. Ĉi tio estis sufiĉe emocia.

Sed ĉu ne estus ekscite esplori kien la fulmo trafis? diris Mumintrolo.

Morgaŭ! diris lia patrino. Morgaŭ ni esploros ĉion kaj naĝos en la maro. Nun la insulo nur estas malseka kaj griza kaj malagrabla. Kaj ŝi alĝustigis la plejdojn ĉirkaŭ ili kaj endormiĝis kun sia mansako sub la kuseno.

Ekstere la ŝtormo kreskis. Strangaj sonoj eniĝis en la muĝadon de ondoj. Voĉoj kaj kurantaj piedoj, rido kaj sonorado de grandaj sonoriloj surmare. Snufmumriko kuŝis senmova aŭskultante kaj sonĝante kaj memoris siajn vojaĝojn ĉirkaŭ la mondo. Baldaŭ mi devos ekiri refoje, li pensis. Sed ankoraŭ ne.

KVARA ĈAPITRO

en kiu Snorkfraŭlino kalviĝas dum la nokta atako de hatifnatoj, kaj en kiu oni rakontas pri la ege mirigaj surstrandaj trovoj faritaj sur la soleca insulo.

Meze de la nokto Snorkfraŭlino vekiĝis kun terura sento. Io tuŝis ŝian vizaĝon. Ŝi ne kuraĝis rigardi sed maltrankvile flaris ĉirkaŭ si. Odoris je brulo! Snorkfraŭlino tiris la kovrilon super la kapon kaj vokis duonvoĉe: Mumintrolo, Mumintrolo!

Mumintrolo tuj vekiĝis. Kio estas? li demandis.

Io danĝera envenis! diris Snorkfraŭlino sub la kovrilo. Mi sentas ke troviĝas io danĝera ĉi tie!

Mumintrolo gapis en la mallumon. Jen estis io! Etaj lumoj... Pale lumaj estaĵoj kiuj plandis tien-reen inter la dormantoj. Mumintrolo skue vekis Snufmumrikon.

Rigardu! li terurite flustris. Fantomoj!