ĈAPELO DE SORĈISTO

Kaj la snorko marŝis suben sur la malsekan sablon kaj sur la varfon kiun konstruis la patro de Mumintrolo. Li flaris kelkan tempon al la maro. Estis tute kviete, la pluvo malintense falis kaj ĉiu guto faris delikatan ringon sur la brila akvo. La snorko kapjesis al si mem kaj elportis la plej grandan skatolon kun longa hokarfadeno el la boatejo. Poste li eltiris la fiŝujon de sub la varfo kaj sidiĝis surmeti logaĵon sur la hokojn dum li fajfis la ĉasokanton de Snufmumriko.

La tuta skatolo estis preta kiam la aliaj venis el la groto.

Nu, jen vi finfine estas, diris la snorko. Hemulo, faligu la maston kaj enigu la remilingojn.

Ĉu ni devas fiŝi? demandis lia fratino. Neniam io okazas kiam ni fiŝas, kaj mi tiel domaĝas la etajn ezokojn.

Bone, sed hodiaŭ io okazos, diris la snorko. Sidiĝu ĉe la pruo kie vi malplej ĝenas.

Lasu min helpi, kriis Snif kaj kaptis la hokarfadenan skatolon. Li saltis suben sur la boatrandon, la boato ekbaskulis kaj jen la hokarfadena skatolo kuŝiĝis renversite sur la boatfundon kun duono de sia enhavo implikita al la remilingo kaj la ankro.

Eminente, diris la snorko. Tute eminente. Sperta pri la maro, kvieta en boatoj kaj ĉio tia. Respekto al la laboro de aliaj, antaŭ ĉio. Ha.

Ĉu vi ne riproĉos lin? scivolis la hemulo surprizite.

Riproĉos? Mi? diris la snorko kaj malgaje ridis. Ĉu ŝipestroj rajtas ion diri? Neniam. Vi bonvolu enakvigi la skatolon kia ĝi estas, sendube io alkroĉiĝos. Kaj la snorko enrampis sub la poban sidbenkon kaj tiris ŝirmotukon super la kapon.

Kia aĉaĵo! diris Mumintrolo. Prenu la remilojn, mumriko, kaj ni malimplikos la mizeraĵon. Snif, vi estas azeno.

Jes ja, diris Snif dankeme. En kiu fino ni komencu?

Meze, diris Mumintrolo. Sed ne impliku ankaŭ la voston en la aferon.

Kaj Snufmumriko malrapide remis Aventuron eksteren sur la maron.

Dum ĉio ĉi okazis la patrino de Mumintrolo rondiris en sia domo kun ege kontenta sento. La pluvo milde susuris sur la ĝardeno. Paco, ordo kaj silento regis ĉie.

Kiom ĉio kreskos! diris la patrino al si. Kaj ho, kiel agrable havi ilin en la groto! Ŝi ekhavis la ideon iomete ordigi kaj komencis kolekti ŝtrumpojn, oranĝoŝelojn, strangajn ŝtonojn, pecojn da arboŝelo kaj similajn aferojn. En la muzika skatolo ŝi trovis kelkajn kriptogamojn kiujn la hemulo forgesis meti en la plantopremilon. La patrino buligis ilin dum ŝi penseme aŭskultis la mallaŭtan susuradon de la pluvo. Kiom ĉio kreskos! ŝi ripetis kaj lasis la bulon fali elmane. Ĝi falis rekte suben en la ĉapelon de sorĉisto, sed tion Muminpatrino ne rimarkis. Ŝi retiriĝis en sian ĉambron por dormi, ĉar troviĝis nenio kion ŝi tiel amis kiel endormiĝi dum pluvo falas sur la tegmenton.

Sed en la profundo de la maro la longa hokarfadeno de la snorko embuskis. Ĝi jam kuŝis de kelkaj horoj kaj Snorkfraŭlino preskaŭ mortis pro enuo.

Gravas la ekscito, klarigis Mumintrolo. Povas esti io sur ĉiu hoko, komprenu.

Snorkfraŭlino iom suspiris. Sed tamen, ŝi diris. Kiam oni enakvigas la hokon troviĝas duono de blankfiŝo sur ĝi kaj kiam oni elakvigas ĝin troviĝas tuta perko. Oni scias ke estos tuta perko.

Aŭ nenio ajn! diris Snufmumriko.

Aŭ lofio, diris la hemulo.

Tion ne komprenas inoj, finis la snorko. Nun ni povas komenci elakvigi. Sed neniu rajtos krii. Malrapide! Malrapide!

La unua hoko elakviĝis.

Ĝi estis malplena.

La dua hoko elakviĝis.

Ankaŭ ĝi estis malplena.

Tio nur pruvas ke ili iras profunde, diris la snorko. Kaj estas grandegaj. Nun silentu, ĉiuj.

Li ekigis ankoraŭ kvar malplenajn hokojn kaj diris: Ĝi estas ruzulo. Ĝi prenas niajn logaĵojn. Terure granda ĝi devas esti.

Ĉiuj klinis sin trans la boatrando gapante en la nigran profundon kien la hokarfadeno kondukis.

Kia fiŝo ĝi povas esti laŭ vi? demandis Snif.

Mamluko, minimume, diris la snorko. Nun rigardu jene, ankoraŭ dek malplenaj hokoj!

Nu ja, diris Snorkfraŭlino.

Nu ja al vi! diris ŝia frato kolere kaj haŭlis plu. Silentu ĉiuj, alie ni fortimigos ĝin!

Hoko post hoko estis alkroĉata al la skatolo. Tufoj da marherbo kaj fuko. Neniu fiŝo. Absolute nenio ajn.

Subite kriis la snorko: Atentu! Io tiras! Mi estas absolute certa ke io tiras!

La mamluko! kriis Snif.

Nun vi devas regi vin, diris la snorko strebante resti trankvila. Tomba silento! Jen ĝi venos!

La streĉita fadeno malstreĉiĝis, sed profunde en la malhelverdo io blanka glimis. Ĉu la pala fiŝventro de mamluko? Kvazaŭ montodorso el la sekreta pejzaĝo de la mara fundo io altiĝis kontraŭ la surfacon... io grandega, minaca, senmova. Verda kaj muska kiel la trunko de arbego ĝi glitis supren sub la boato.

La kaptsako! kriis la snorko. Kie la kaptsako?

Kaj tiumomente la aero pleniĝis de muĝado kaj blanka ŝaŭmo. Enorma ŝvelondo levis Aventuron sur sian kreston kaj renversis la hokarfadenan skatolon sur la boatfundon. Poste ĉio same subite rekvietiĝis.

Nur la ŝirita fadeno pendis melankolie sur la boatrando, kaj grandegaj akvokirloj markis la vojon de la monstro.

Ĉu vi nun pensas ke ĝi estas perko? la snorko demandis sian fratinon kun tre aparta tono. Tian fiŝon mi neniam plu ricevos. Kaj vere ĝoja mi ankaŭ ne estos.