ĈAPELO DE SORĈISTO

Formik-leonon, diris Mumintrolo fiere. Vera, kolera formik-leono kiun ni kaptis!

Imagu, ke vi kuraĝis! ekkriis Snorkfraŭlino admire.

Kaj nun ni intencas elŝuti lin en la ĉapelon, diris la snorko.

Por ke li estu transformita en fantom-simion, kiel mi estis, diris Mumintrolo.

Parolu normale tiel ke ni ion komprenos, petis la hemulo.

Mi estis transformita pro tio ke mi kaŝis min en tiu ĉapelo, klarigis Mumintrolo. Ni elpensis tion. Kaj nun ni kontrolos la aferon esplorante ĉu ankaŭ la formik-leono iĝos io alia.

Sed li ja povos iĝi io ajn! kriis Snif. Li povos iĝi io eĉ pli danĝera ol formik-leono kaj formanĝi nin ĉiujn!

Dum kelka tempo ili staris en tima silento rigardante la skatolon kaj aŭskultante la obtuzajn sonojn el ĝi.

Oj, oj, diris Snorkfraŭlino time kaj perdis sian koloron.*)

*) Snorkoj ofte ŝanĝas koloron je emocioj. – Noto de la aŭtoro.

Ni kaŝos nin subtable dum li transformiĝos kaj metos dikan libron sur la ĉapelo, proponis Snufmumriko. Oni ĉiam devas riski ion kiam oni eksperimentas! Nun tuj enŝutu lin!

Snif rapidis kaŝiĝi subtable. Mumintrolo, Snufmumriko kaj la hemulo tenis la skatolon super la ĉapelo de sorĉisto, kaj Snorkfraŭlino timante deŝraŭbis la kovrilon. En nubo el sablo la formik-leono falis en la ĉapelon, kaj fulmrapide la snorko metis vortaron kun fremdlandaj vortoj super ĉion. Poste ĉiuj kuris kaŝiĝi sub la tablo. Unue nenio okazis.

Ili gvatis sub la tablotuko atendante en kreskanta maltrankvilo. Neniu ŝanĝo.

Tio estis nura blago, diris Snif.

Subite la vortaro kun fremdlandaj vortoj komencis ĉifiĝi. Snif mordis la dikfingron de la hemulo pro pura ekscitiĝo.

Atentu, diris la hemulo kolere. Vi mordis mian dikfingron!

Ho, pardonu, diris Snif. Mi pensis ke ĝi estas mia!

Nun la vortaro pli kaj pli kunvolviĝis. La paĝoj komencis simili velkintajn arbofoliojn. Kaj inter ili ĉiuj fremdlandaj vortoj elrampis kaj komencis krabladi tien-reen surplanke.

Kia strangaĵo! diris Mumintrolo.

Sed nun denove io okazis. Komencis guti de la ĉapelaj randoj. Fluis. Riveroj el akvo plaŭdis suben sur la tapiŝon tiel ke la fremdlandaj vortoj devis savi sin supren laŭ la muroj.

La formik-leono iĝis nura akvo, diris Snufmumriko elrevigite.

Mi pensas ke tio estas la sablo, flustris la snorko. La formik-leono sendube venos post kelka tempo.

Denove ili atendis en neeltenebla ekscito. Snorkfraŭlino kaŝiĝis en la brakoj de Mumintrolo kaj Snif pepis pro timego. Tiam subite montris sin sur la ĉapelrando la plej malgranda erinaco de la mondo. Ĝi flaris aeren kaj palpebrumis, kaj ĝi estis tute taŭzita kaj malseka.

Dum kelkaj sekundoj regis tomba silento. Poste Snufmumriko komencis ridi. Kaj la aliaj daŭrigis kiam li devis ripozi. Ili hurlis pro rido kaj ruliĝis subtable pro pura plezuro. Nur la hemulo ne dividis la amuziĝon. Li surprizite rigardis siajn amikojn kaj diris: Bone, sed ni ja atendis ke la formik-leono estos transformita! Se mi povus kompreni kial vi ĉiam tiom bruas pri aferoj.

Dume la eta erinaco solene kaj iom malĝoje paŝis ĝis la pordo kaj iris suben laŭ la ŝtupoj. La akvo ĉesis flui kaj plenigis la verandan plankon kiel lago. Kaj la tuta plafono estis plena de fremdlandaj vortoj.

Kiam oni klarigis ĉion al la gepatroj de Mumintrolo, ili prenis la aferon tre serioze kaj decidis ke la ĉapelo de sorĉisto estos detruita. Oni singarde rulis ĝin en la riveron kaj lasis ĝin fali en la akvon.

Do, tio estis la nuboj kaj la fantom-simio, diris la patrino de Mumintrolo, dum ili rigardis la forflosantan ĉapelon.

Ili estis amuzaj nuboj, diris Mumintrolo iom mishumore. Povus aperi pliaj!

Aŭ riveregoj kaj fremdaj vortoj, jes ja, diris lia patrino. Kiel aspektis en la verando! Kaj mi ne povas imagi kiel mi liberiĝos de tiuj bestetoj. Ili ĉie ĝenas kaj kaŭzas malordon en la tuta domo!

Tamen la nuboj estis amuzaj, insiste murmuris Mumintrolo.

Vespere Mumintrolo ne povis endormiĝi. Li kuŝis rigardante eksteren en la helan junian nokton plenan de solecaj vokoj, plandado kaj dancado. Bonodoris de floroj.

Snufmumriko ankoraŭ ne revenis hejmen. Ĉi tiajn noktojn li ofte vagadis sola kun si mem kaj sia buŝharmoniko. Sed ĉi-nokte aŭdiĝis neniuj kantoj. Li sendube faris esplorvagadon. Baldaŭ li starigos sian tendon ĉe la riverbordo kaj rifuzos dormi endome... Mumintrolo suspiris. Li sentis sin malĝoja kvankam li havis nenion pri kio malĝoji.

Ĝuste tiam aŭdiĝis mallaŭta fajfo sub la fenestro. La koro de Mumintrolo saltis pro ĝojo kaj li malrapide ŝteliris ĝis la fenestro por rigardi eksteren. La fajfo signifis: Sekretoj! Snufmumriko atendis sub la ŝnura ŝtupetaro.

Ĉu vi povas konservi sekreton? li flustris kiam Mumintrolo tretis sur la herbojn.

Mumintrolo fervore kapjesis.

Snufmumriko klinis sin antaŭen kaj flustris eĉ pli mallaŭte: La ĉapelo drivis alborden sur sablobenko iom pli malsupre laŭ la rivero.

La okuloj de Mumintrolo eklumis.

Ĉu vi volas? demandis Snufmumriko per la brovoj.

Certe! respondis Mumintrolo per eta orelsvingo.

Kiel ombroj ili ŝteliris tra la rosoplena ĝardeno al la rivero.