ĈAPELO DE SORĈISTO

Ĝi kuŝas je du riverkurbiĝoj for de ĉi tie, diris Snufmumriko nelaŭte. Efektive ni ŝuldas savi ĝin, ĉar la akvo kiu plenigas ĝin ruĝiĝas. La loĝantoj pli malsupre laŭ la rivero estos teruritaj de tiu timiga akvo.

Ni devus pensi pri tio, diris Mumintrolo. Li sentis sin fiera kaj ĝoja paŝi ĉi tiel kun Snufmumriko meze de la nokto. Antaŭe Snufmumriko ĉiam estis sola en sia nokta vagado.

Jen ie ĝi estas, diris Snufmumriko. Kie komenciĝas la malhela strio en la akvo. Ĉu vi vidas?

Ne vere, diris Mumintrolo kiu stumblis antaŭen tra la duonmallumo. Mi ne havas noktajn okulojn kiel vi.

Mi demandas min kiel kapti ĝin, pripensis Snufmumriko kiu rigardis al la rivero. Kiel stulte ke via patro ne havas boaton.

Mumintrolo hezitis. Mi naĝas sufiĉe bone se la akvo ne estas tro malvarma, li diris.

Vi ne kuraĝas, diris Snufmumriko dubante.

Certe mi kuraĝas, diris Mumintrolo kaj tuj sciis ke li faros tion. En kiu direkto ĝi estas?

Oblikve tien, diris Snufmumriko. Vi baldaŭ atingos la fundon sur la sablobenko. Sed atentu ne ŝovi la manojn en la ĉapelon. Tenu la ĉapelverton.

Mumintrolo englitis en la somere varman akvon kaj hunde naĝis en la riveron. Tie estis forta fluo, kaj certatempe li iom maltrankvilis. Nun li vidis la sablobenkon kaj sur ĝi ion nigran. Li stiris pli proksimen per la vosto kaj baldaŭ sentis sablon sub la piedoj.

Ĉu ĉio en ordo? vokis Snufmumriko mallaŭte de la bordo.

Ĉio en ordo! respondis Mumintrolo kaj vadis supren sur la sablorifon.

Li vidis malhelan fluon serpenti el la ĉapelo malsupren en la rivero. Tio estis la ruĝa transformita akvo. Mumintrolo ŝovis manon en la akvon kaj hezite lekis ĝin.

Kia strangaĵo! li murmuris. – Tio ja estas fruktsuko! Imagu, de nun ni povos ricevi kiom ajn da suko ni deziras nur verŝante akvon en la ĉapelon!

Nu, ĉu vi havas ĝin? vokis Snufmumriko maltrankvile.

Mi venos! respondis Mumintrolo kaj vadis reen en la akvon kun la vosto firme nodita ĉirkaŭ la ĉapelo de sorĉisto. Estis malfacile naĝi kontraŭ la fluo kun la peza ĉapelo trenata poste, kaj kiam Mumintrolo rampis sur la strandon li estis terure laca.

Jen ĝi, li fiere spiregis.

Bone, diris Snufmumriko. Sed kien ni metu ĝin?

Ne en la mumindomon, diris Mumintrolo. Prefere ne en la ĝardenon. Iu povus trovi ĝin.

Kion vi opinias pri la groto? cerbumis Snufmumriko.

Tiam ni devos dividi la sekreton kun Snif, diris Mumintrolo. Estas lia groto.

Do ni devos fari tion, diris Snufmumriko hezite. Sed li estas sufiĉe malgranda por koni tiel grandan sekreton.

Jes, diris Mumintrolo serioze. Sciu, ĉi tio estas la unua fojo kiam mi faras ion kion mi ne povas rakonti al Paĉjo kaj Panjo.

Snufmumriko prenis la ĉapelon en la brakoj kaj ekiris reen laŭ la rivero. Kiam ili atingis la ponton Snufmumriko subite haltis.

Kio estas? flustris Mumintrolo maltrankvile.

Kanarioj! ekkriis Snufmumriko. Tri flavaj kanarioj jen sur la ponta apogilo. Strange vidi ilin eksterdome dumnokte.

Mi tute ne estas ia kanario, pepis la plej proksima birdo. Mi estas ploto!

Ni ĉiuj tri estas honestaj fiŝoj! trilis lia kamarado.

Snufmumriko skuis la kapon.

Jen vi vidas kion la ĉapelo kaŭzas, li diris. Tiuj tri fiŝetoj certe naĝis en ĝin kaj estis transformitaj. Venu, ni iru rekte ĝis la groto por kaŝi la ĉapelon!

Mumintrolo tenis sin proksime post Snufmumriko dum ili trairis la arbaron. Ĉiuflanke io susuris kaj plandis, kaj li trovis tion preskaŭ iomete terura. Jen lumantaj okuletoj gapis al ili de malantaŭ arbotrunkoj, jen iu vokis al ili de la tero aŭ arbopintoj.

Belan nokton! Mumintrolo aŭdis voĉon rekte malantaŭ si.

Belan! li kuraĝe respondis. Kaj eta ombro preterglitis lin en la mallumon.

Surstrande estis pli hele. Maro kaj ĉielo kunfandiĝis en unu palbluan, gliman surfacon. De malproksime aŭdiĝis solaj alvokoj de birdoj. Jam estis proksime al la mateno. Snufmumriko kaj Mumintrolo portis la ĉapelon de sorĉisto supren en la groton kaj metis ĝin renversite en la plej internan angulon por ke nenio povu fali en ĝin.

Ĉi tio sendube estas la plej bona kion ni povus fari, diris Snufmumriko. Kaj imagu, se ni povus rericevi la kvin nubetojn!

Jes! diris Mumintrolo kiu staris en la groto-buŝo rigardante eksteren en la nokton. Sed mi demandas min ĉu ili povus plibeligi tion kio estas ĝuste nun...

TRIA ĈAPITRO

en kiu oni priskribas kiel la mosko-rato retiriĝis en dezerton kaj spertis ion nedireblan, kiel Aventuro portis la muminfamilion ĝis la soleca insulo de hatifnatoj kie la hemulo preskaŭ forbrulis kaj kiel la granda fulmotondro pasis super ili.

En la sekva mateno kiam la mosko-rato kiel kutime eliris eksterdomen kun sia libro kaj kuŝiĝis en la hamakon por legi pri la neneceso de ĉio, la ŝnuro rompiĝis kaj li falis teren.

Nedefendeble! diris la moskorato kaj liberigis sin de la plejdo.

Domaĝe! diris la patro de Mumintrolo kiu akvumis siajn tabakplantojn. Mi esperas ke vi ne vundiĝis?

Ne temas pri tio, diris la moskorato malgaje tirante siajn lipharojn. La tero povas fendiĝi se ĝi volas, tio ne ŝancelus mian trankvilon. Sed mi ne ŝatas esti metita en ridindajn situaciojn. Tio estas maldigna!