ĈAPELO DE SORĈISTO

Sed mi estis la sola kiu vidis vin, kontraŭis Muminpatro.

Bedaŭrinde! diris la moskorato. Ne estas malmulte kion mi suferis en via domo. Lastjare, ekzemple, kometo falis sur min. Tio ne gravis. Sed kiel vi eble memoras, mi sidiĝis sur la ĉokoladan kukon de via edzino! Tio estis ekstreme embarasa por mia digno! Mi trovas harbrosojn en mia lito – treege stulta ŝerco. Se ne paroli pri...

Mi scias, mi scias, interrompis la patro korpremite. Sed ĉi tio ne estas kvieta domo. Kaj ŝnuroj kelkfoje maldikiĝas kun la paso de jaroj...

Ili ne rajtas, diris la moskorato. Kompreneble ne gravus se mi mortbatiĝus. Sed imagu se la aliaj rigardus! Nun mi tamen intencas retiriĝi en la dezerton por vivi vivon en soleco kaj kvieto kaj rezigni ĉion. Jen mia firma decido.

Ĉu vere? diris la patro de Mumintrolo admire. Kie do?

En la groto, diris la moskorato. Tie nenio povos ĝeni miajn pensojn per stultaj ŝercoj. Vi povos alporti manĝon al mi dufoje tage. Sed ne antaŭ la deka horo.

Bone, diris la patro humile. Ĉu ni portu meblojn tien?

Vi povas fari tion, diris la moskorato iom pli amike. Sed tre simplajn. Mi komprenas ke vi ne malbonvolas, sed via familio pelis min ĝis la limo de mia pacienco. Poste la moskorato prenis sian libron kaj sian plejdon kaj malrapide marŝis supren laŭ la deklivo. Muminpatro dum kelka tempo suspiris en soleco, poste li plu akvumis la tabakon kaj baldaŭ forgesis la tuton.

Kiam la moskorato venis en la groton li sentis sin tre kontenta. Li sternis la plejdon sur la sablan grundon, sidiĝis sur ĝin kaj tuj komencis pensi. Li plu faris tion dum proksimume du horoj. Ĉio estis silenta kaj paca, kaj tra la fendego en la grota plafono la suno milde brilis al lia soleca rifuĝejo. De temp’ al tempo la moskorato iom moviĝis kiam la sunstrio formigris de li.

Ĉi tie mi restos ĉiame, ĉiame, li pensis. Ĉu ne estas nenecese saltadi kaj babili, konstrui domojn kaj kuiri manĝon kaj kolekti posedaĵojn?

Kontente li rigardis ĉirkaŭ si en sia nova hejmo, kaj tiam li ekvidis la ĉapelon de sorĉisto, kiun Mumintrolo kaj Snufmumriko kaŝis en la plej fora angulo.

La paperkorbo, diris la moskorato al si. Do, ĉu ĝi staras ĉi tie? Nu, ĝi sendube utilos al io.

Li pensis ankoraŭ kelkan tempon, poste li decidis dormeti. Li volvis sin en la plejdon kaj metis siajn falsdentojn en la ĉapelon por ke ili ne pleniĝu de sablo. Poste li endormiĝis trankvila kaj ĝoja.

En la mumindomo oni havis patkukon por matenmanĝo, grandan flavan patkukon kun framba konfitaĵo. Krome oni havis la grikaĉon de hieraŭ, sed ĉar neniu deziris ĝin oni decidis konservi ĝin ĝis morgaŭ.

Hodiaŭ mi ŝatus fari ion nekutiman, diris la patrino de Mumintrolo. Ni devus festi tion ke ni liberiĝis de tiu abomena ĉapelo, kaj krome oni iĝas tre malgaja ĉiam restante en unu loko.

Vi pravas! konsentis Muminpatro. Ni faru ekskurson ien. Ĉu ne?

Ni jam estis ĉiuloke. Troviĝas neniu nova loko! diris la hemulo.

Sed devas troviĝi iu, diris la patro. Kaj se ne troviĝas, do ni faros iun. Tuj ĉesu manĝi, idoj – ni kunportos la manĝon.

Ĉu oni rajtas finmanĝi tion kio jam estas en la buŝo? demandis Snif.

Ne estu stulta, diris Muminpatrino. Rapide kolektu kion vi volas kunporti, ĉar Paĉjo volas tuj ekiri. Sed prenu nenion nenecesan. Ni skribu mesaĝon al la moskorato por ke li sciu kie ni troviĝas.

Je mia vosto! ekkriis la patro de Mumintrolo kaj frapis al si la frunton. Tion mi forgesis! Ni ja devas porti manĝon kaj meblojn al li en la groto!

En la groto? kriis Mumintrolo kaj Snufmumriko samtempe.

Jes, la ŝnuro de la hamako rompiĝis, diris la patro. Kaj tiam la moskorato diris ke li ne plu povas pensi kaj ke li volas rezigni ĉion. Vi metis brosojn en lian liton – kaj ĉion ajn. Kaj do li transloĝiĝis en la groton.

Mumintrolo kaj Snufmumriko paliĝis kaj sendis inter si rigardojn de terura konfido. La ĉapelo! ili pensis.

Nu, tio ja ne estas tro terura, diris Muminpatrino. Ni faru ekskurson al la marstrando kaj samtempe kunportu la manĝon de la moskorato.

La marstrando estas tiel kutima, ĝemis Snif. Ĉu ni ne povas iri aliloken?

Silentu, idoj! diris la patro kun forto. Panjo volas bani sin. Nun ni ekiras!

La panjo de Mumintrolo ekkuris paki.

Ŝi kolektis plejdojn, kaserolojn, betulŝelon, kafokruĉon, manĝon en amasoj, sunoleon, alumetojn kaj ĉion sur, en kaj per kio oni manĝas, ŝi enpakis ombrelon, varmajn vestojn, stomakpulvoron, kirlilojn, kovrilojn, kulretojn, banŝortojn, tablotukon kaj sian mansakon. Ŝi rapidis tien-reen cerbumante kion ŝi forgesis kaj fine ŝi diris: Nun ĉio estas preta. Ho, kiel agrable estos ripozi ĉe la maro!

La patro de Mumintrolo pakis sian pipon kaj sian fiŝvergon.

Ĉu vi finfine estas pretaj? li demandis. Kaj ĉu vi certas ke vi nenion forgesis? Nun ni ekiras!

Ili marŝis en vico kontraŭ la marstrando. Fine iris Snif, trenante ses etajn ludilboatojn post si.

Ĉu vi pensas ke la moskorato fuŝis ion? flustris Mumintrolo al Snufmumriko.

Espereble ne! reflustris Snufmumriko. Sed mi sentas min iom maltrankvila!

Tiumomente ĉiuj haltis tiel subite ke la hemulo preskaŭ ekhavis la fiŝvergon en la okulon.