El Parnaso de Popoloj

Al vi mi volus diri ion,
Sed kion, mem ne scias mi;
Kaj se vi min demandus tion,
Mi nur respondus tion ĉi:
    El tuta kor’ mi amas vin,
    Nur sole vin, nur vin!

Se kanti kanton mi ekprovas
Al vi irantan, al la kor’,
Mi sole unu vorton trovas
En la anim’ je ĉiu hor’:
   El tuta kor’ mi amas vin,
   Nur sole vin, nur vin!

Mi volus skribi letereton,
Malkovrus mian koron ĝi;
Tro malfacile! nur vorteton
Mi skribas kaj ne scias pli:
   El tuta kor’ mi amas vin,
   Nur sole vin, nur vin!

IX. Greka antikva

31. Prometeo katenita (El dramo se Ajsĥylos)

ὦ δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί,
ποταμῶν τε πηγαί, ποντίων τε κυμάτων

(Ho dîos ajthèr kàj taĥypteroj pnoàj,
Potamôn te pegàj pontion te kymàton)

◡—◡|—◡|—◡|—(◡|—◡|—◡)
◡—◡|◡—◡|◡—◡|◡—◡

Etero dia kaj rapid-flugilaj blovoj!
Torento-fontoj kaj de l’ ocean-ondegoj
Sennombraj briloj! vi, ĉiopatrino tero!
Kaj vi, vidanta ĉion, suna rond’, rigardu:
Jen kion de l’ diar’ suferas mi, mem dio!
Rigardu, kian humiligon
Kaj turmentadon dum jarmiloj
Suferos mi! Elpensis jen
Por mi la nova estro de la dioj
Ĉi tiun senhonoran malliberon!
Ve, ve! mi ĝemas pro l’ nuneco
Kaj pro l’ sufer’ estonta! Kiam ajn
Finiĝos miaj turmentoj?
Sed kion diras mi? Ĉu mi ne antaŭvidas
Plej malproksiman estontecon? Min surprizi
Sufer’ ne povas ja. Mi devas destinaĵon
Toleri plej facile, konsciante tion,
Ke estas ĝi nerezistebla mond-nepreco.
Sed kiel ŝanĝos sorto tiun ĉi ekziston,
Ne diros mi, nek mi silentos, sed benaĵon
Mi donis al homar’ kaj nun mi jugon portas.
En stip-bastonon kaŝis mi la fajrofonton
Ŝtelakiritan, kiu granda ben’ al homoj
Kaj instruist’ fariĝis ja pri ĉiuj artoj.
Pro tia peko mi suferas tian punon,
Forĝite per katenoj al aer’-altaĵoj.

Ho! ho!

Jen kies eĥo? Kies spiro min alblovas?
Ĉu estas dioj, homoj? aŭ ĉi ambaŭ kune
Alvenas al limrando mem de l’ mondo,
Por vidi mian suferadon? aŭ pro kio?
Rigardu katenitan, malfeliĉan dion,
Min, Zeŭsan malamikon, for de kiu
Malame sin forturnas ĉiuj dioj,
En Zeŭsan or-kortegon enirantaj,
Ĉar tro mi amis la homaron!
Ve, ve! mi ree kian bruon aŭdas?
De birda plumar’? Etero ektremis
De zume svingataj malpezaj flugiloj!
Sed kio ajn venas, ĝis vekas teruron.

32. Strofo pri amo (El «Ifigéneja» de Eŭrpides)

μάκαρες οἳ μετρίας θεοῦ
μετά τε σωφροσύνας μετέσχον λέκτρων Ἀφροδίτας

(Mákares hoj metrias theû
Metá te sofrosynas metésĥon léktron Afrodítas

—◡ | (◡)—◡ | (◡)—◡ | (◡)—(◡)

(Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι, vv. 544–545)