El Parnaso de Popoloj

Tied vagyok, tied hazám,
E sziv, e lélek.
—◡|—◡|—(◡|—◡)

Via estas, ho patrujo,
Mia kor’, anim’!
Kiun amus mi en mondo,
Se ne vin sen lim’?

En preĝej’ de mia sino
Vi altar’, patruj’,
Ĝin bezonu, la preĝejon
Mi faligos tuj!

Kaj por lasta fojo preĝos
La falanta sin’:
Benu Dio la patrujon,
Benu Dio ĝin!

Sed mi diras al neniu
El amika rond’,
Ke vi estas plejkaraĵo
Mia en la mond’.

Viajn paŝojn mi senĉese
Sekvas sur la ter’,
Kaj ne kiel ombr’ migranton
Nur dum belveter’.

Sed, se kreskas ombro, kiam
Venas la vesper’,
Pli malĝojas mi pro nokto
Super patra ter’.

Iras mi al viaj anoj,
Kun pokal’ en man’
Peti sorton, ke rebrilu
Vi per nova san’.

Trinkas mi el glas’ ĝis lasta
La gutet’ da vin’,
Vin’ maldolĉa — miaj larmoj
Falas ja en ĝin.

XIII. Itala

36. La interna zorgo (El Pietro Metastasio)

Se a ciascun l’ interno affanno
Si leggesse in fronte scritto.
◡—◡ | ◡—◡ | ◡—◡

Se zorgo interna skribite
Sur fruntoj legiĝus, kunfrato,
Tre ofte envio subite
For-cedus al kora kompato.

37. Mia estrino (El Dante Alighieri)

Tanto gentile e tanto onesta pare
La Donna mia quand’ ella altrui saluta.
◡—◡ | —◡ | —◡ | —◡ | —◡

Aperas jen, modeste kaj ĝentile,
Estrino mia kun la gest’ saluta;
Tremante ĉiu lango iĝas muta,
En bril’ okuloj klinas sin humile.

Sentante laŭdojn, iras ŝi trankvile,
De l’ honesteco envestite tuta,
Sur teron kvazaŭ ĉielalto kruta
Fluigis mirindaĵon perflugile.

Kaj ŝi afable donas por admiroj
Dolĉecon tian per okul’ al koro,
Ke tiu nur ĝin konas, kiu provas;

De ŝiaj lipoj sin karese movas
Spireto ama, plena de favoro,
Ke diras al anim’: «Al mi, sopiroj!»

38. Kora enuo (Ario de Tomaso Giordani)

Caro mio ben,
Credi mi almen’
◡—◡ | —(◡)
—◡ | ◡—(◡)

Ho, karulin’,
Vi kredu ĝin:
Sen vi, trezor’,
Enuas kor’.

Por mi, fidela,
En ĉiu hor’,
Ĉesu kruela
Via rigor’.

Ho, amatin’,
Vi kredu ĝin:
Sen vi, trezor’,
Sopiras kor’!

39. La morto de Julia (Ario de Luigi Denza)

L’ ho veduta distesa sul suo letto,
E in sembianza pareva un angioletto.
—◡ | —◡ ║ ◡—◡ | —◡ | —◡

Etendite sur la litaĵo hela,
Ŝi similis al anĝelet’ ĉiela.
Ŝi, anĝelo, rompita de sufero,
Min alvokis, flugonte for el tero.

Kaj ŝi plendis pri kora la doloro,
Ke nur pacon deziras ŝia koro,
Kaj sopiris, ke Dio sendu morton,
Ĉar por vivo ŝi jam ne havas forton.

Do, tremante, aliris mi proksime,
Metis buŝon al ŝia frunto time.
La vizaĝon la morto glaciigis;
Malbenita dolor’! min ne mortigis.

Ŝin detruis de l’ amo la pasio;
Malfeliĉa ne sciis ŝi pri tio;
Nek divenis la kaŭzon hom’ alia.
Forportita ŝi estis, kara mia!

XIV. Japana

40. Uta-kantoj