Фаўст

Не выклікай знаёмай чарады,
Што над зямлёй лунае ў пасмах чаду.
Са злымі духамі^{19} не знойдзеш зладу —
Не знаеш сам, адкуль чакадь бяды:
Ці з поўначы — вятры сцюдзёнымі зубамі
Кусаюць нас, халодзяць нетры душ;
Ці то з усходу — ліжуць языкамі,
Нясуць людзям сухоты, смагу, суш;
Ці з поўдня — з перасмажаных пустынь
Дыхнуць спякотай, жарам і духотай;
Ці з захаду — нясуць імжу яны і стынь
І захінаюць неба шэрай слотай.
Такія духі гэтыя: на зовы,
На шкоду тут жа з’явяцца яны.
Хоць склад анёльскі іхняй мовы,
Аднак усе — адроддзе сатаны.
Але хадзем! Бо лёгкі змрок і мгла
Заткалі далячынь, і стома падпаўзла.
У берлагу нам толькі ноччу міла.
Чаго пасталі, што вас так здзівіла,
Чым вас уразіў морак надвячорны?

Фаўст

Бяжыць па руні цюцька чорны!

Вагнер

Няхай сабе. А што ж у тым такога?

Фаўст

І не сабака, не! Прыгледзься да яго!

Вагнер

Звычайны пудлік, больш, бадай, нічога —
Згубіў, відаць, гаспадара свайго.

Фаўст

Ды не — пятляючы, да нас бяжыць.
Я нават бачу хіжы выскал,
І з поўсці сыплюцца пад ногі іскры,
І ўвесь ад хцівасці дрыжыць.

Вагнер

Вас змрок падманвае заўчасна —
Сабака чорны — бачу ясна.

Фаўст

Здаецца мне, вядзьмарскі круг
Ён робіць, бегучы па полі.

Вагнер

Блазнуе, скачучы ў сваволі —
Гаспадароў угледзеў двух.

Фаўст

А можа, праўда — бачу я сабаку?

Вагнер

Дальбог! Тут прывідаў — ні знаку!
Усё звычайна, як вядзецца —
Хвастом віляе, лашчыцца, кладзецца!

Фаўст

Ну што ж! Цю-цю! Хадзі да нас!

Вагнер

Пацешны цюцік, толькі чый?
Стаіш спакойна, ён цікуе,
А загаворыш — добра чуе,
Згубі што, адшукае ўраз,
З вады табе дастане кій!

Фаўст

І праўда ж — плоцкая натура,
Ні звання духу тут, усё — дрэсура.

Вагнер

Калі прайшоў сабачыя навукі,
Мужам вучоным дасца ў рукі;
Відаць адразу: гадунец шкалярскі,
Бадай што, варты нашай ласкі.

Ідуць пад гарадскую браму.

Кабінет {20}

Уваходзіць Фаўст з пудзелем.

Фаўст