Фаўст

За гонар дзякую. Я п’ю
За вашу дружную сям’ю.

Людзі збіраюцца навокал яго.

Стары селянін

Дальбог, мы рады ад душы,
Што вы прыйшлі ў святочны час,
Хоць, праўда, і ў благія дні
Наведвалі вы часта нас!
Нямала тут стаіць людзей,
Якім калісь жыццё збярог
Нябожчык бацька ваш, калі
Прагнаць паморак дапамог;
Яшчэ тады, бывала, з ім
Хадзіў да хворых і юнак!
Ах, колькі згінула ў той час,—
Вас бараніў гасподзь, аднак.
З нягод ліхіх, цяжкіх вы цэлы выйшлі,
Збярог збавіцеля збавіцель вышні.

Усе

Няхай здароўе ваша, пане,
Зарукай дапамогі стане!

Фаўст

Маліцеся Таму, які ўгары! —
За веды, розум і дары!

(Ідзе з Вагнерам далей.)

Вагнер

Што адчуваеце вы, муж вялікі,
Калі вітаюць вас натоўпу крыкі?
Шчаслівы, хто пасля ліхіх турбацый
Дажыў да гэтакіх авацый!
Усе бягуць, нібыта ў ліхаманцы,
Таўкуцца, з любасцю на вас глядзяць,
Угору шапкі скрозь ляцяць,
Змаўкае скрыпка, ціхнуць танцы.
Народ на шпацыры, на пагулянцы
Каб трохі — у святым маленні
Прад вамі стаў бы на калені.

Фаўст

Давайце, дружа мой, з дарогі
Мы адпачнём на тым каменні,
Дзе ў пост галодны, пост убогі
Я кленчыў чыста ў задуменні,
З надзеяй верачы яму,
Маліўся, слёзна ўзносіў рукі,
Благаў, каб вызнаў нашы мукі
І адагнаў ад нас чуму.
Хвала натоўпу мне — дакор!
Бо сэрца кажа: тая слава,
Якою цешуся да гэтых пор,
Мне так дасталася без права.
Мой добры бацька праблукаў
Каля таемнасці натуры,
Свядома нішчыў дух пануры
І думак строй па-свойму ткаў;
Ён у кампаніі адэптаў
На чорнай кухні мудраваў
І ўедліва шукаў рэцэптаў,
Як спрэчнае з’яднаць у сплаў.
Лілея і залётнік — леў чырвоны,
Вянчаныя ў купелі тут,
Загнаныя ў агонь шалёны,
Для шлюбнай тайнасці шукалі кут.
І вось у фарбах дзіўных з’яў
З рэторты юная царыца
На пошасць выйшла падзівіцца.^{18}
Тым часам люд сабе канаў.
І эліксірам тым пякельным мы
Сярод лугоў, сярод тутэйшых гор
Людзей лячылі ад чумы —
Але атрутай не спынілі мор.
І вось мяне, забойцу, славіць хор!

Вагнер

Нашто ўдавацца ў смутак і змартвенне?
Няўжо, выдатны муж, таго вам мала,
Што вы ў свой спрыт, які жыццё паслала,
Уклалі добрае сумленне?
Вы ў маладосці бацьку шанавалі —
Навошта ж катаваць сябе за гэта.
Цяпер, калі вы сутнасць распазналі,
Няхай вас іншая турбуе мэта.

Фаўст