Фаўст

Сплылі па рацэ крыгі шумнай паводкі
Пад ветразем добрай красуні-вясны —
Даліны рунеюць, п’яніць пах лясны.
Сівая зіма баль спраўляе кароткі
Між горных уцёсаў і змрочных цяснін.
Адтуль яна, лютая, злосна яшчэ
Вятрыскамі, колкаю снежнай парошай
Па ніве ўзрунелай і пашы сячэ,
Ды сонца ўжо лашчыць праменнай раскошай.
Бягуць ручаіны, гамоняць заўзята,
Прыродзе і людзям аднолькава — свята.
І хоць не цвітуць ні лугі, ні палі,
Дык людзі затое паўсюль расцвілі.

Глянеш з гэтае гары
На вароты, на муры —
Як са змрочных тых варот
Валам валіцца народ!

Сагрэцца пара, разгавецца з паста,
Ўваскрэсенне адсвяткаваўшы Хрыста.
І самі ўсе людзі ўваскрэслі нібыта.
З хацінак закураных, нізкіх, гнілых,
З майстэрань і крам, ад катла і карыта,
З гарышчаў, скляпоў, ад памрочышчаў злых,
Ад працы натужнай, халоднай галечы,
Ад нудных, уедлівых хатніх турбот,
Ад змрочна-ўрачыстай царкоўнай пустэчы
Спяшае на ўлонне прыроды народ!
Ты бачыш, як люд па раздольнай даліне
Расплыўся — гуляюць, танцуюць, пяюць
І як на рачной на паводкавай плыні
Вясёлыя лодкі гарэзна снуюць.

Апошняй лодка адплывае,
Нагружаная цераз верх.
І на сцяжынках гор лунае
Залівісты, свавольны смех.
Бруіцца гоман на паляне,
І залівае радасць луг;
Я ведаю, — там, дзе сяляне,
Жыве мой чалавечы дух.

Вагнер

Мне, пане доктар, не на шкоду
Вандроўкі нашыя пяшком;
Але, на вашым месцы, зроду
Не знаўся б з грубым мужыком.
Варожыя іх песні, танцы,
Іх скрыпкі, кеглі, карагод;
Як чэрці ў пекле галадранцы,
А вы мне кажаце — народ!

Сяляне (пад ліпаю; песні, гулянка)

На фэст прыбраўся раз пастух:
Надзеў каптан і капялюх —
Апошні шык, дый годзе!
Пад ліпаю людзей-людзей!..
Музыкі, смех — аж дол гудзе!
А смык той чортам ходзе!
Вух-ха! Юх-ха!
Вух-ха! І га-га-га!

Хлапчына ў гурт бачком-бачком —
І дзеўку злёгку плечуком
Штурхель! — а сам не лысы.
Яна зірнула строга: «Ах!
А каб ты скіс, а каб ты спрах!
Не адварочвай пысы!»
Вух-ха! Юх-ха!
Вух-ха! І ого-го!

Адразу спетрыў спрытны зух,
Пад пахі дзеўку, скок — у круг!
І — дайце ж рады пары!
Гараць іх шчокі, нібы мак,
Рука ў руцэ — агонь юнак!
…Сукенкі, локці, твары…
Вух-ха! Юх-ха!
Вух-ха! І гы-гы-гы!

«Вам толькі б грэцца ля спадніц,
Я знаю вас — шукай дурніц!
Чаго тут заляцацца!»
Ён ціха ўбок! — пад струнны зык —
Ад ліпы, смеху і музык!
А ўподручкі з ім… цаца!
Вух-ха! Юх-ха!
Вух-ха! І хі-хі-хі!

Стары селянін

Пан доктар, вы вучоны муж,—
Тым болей радуемся мы,
Што не пагрэбавалі зноў
Прыйсці да нашае гурмы.
Найлепшы кубак падаём:
І асвяжальны наш напой
Няхай патоліць смагу вам,
Няхай у сэрца лье спакой,—
І кропель колькі ў гэтым шкле,
Хай столькі дзён вам бог пашле!

Фаўст