Фаўст

Малая малеча,
А клёку паўнеча! —
Чуеш, завуць да прыгоды,
Радасці і асалоды.
З гэтай нары,
Дзе чэзнуць сокі,
Выйдзі, стары,
У свет шырокі.
Даволі няньчыцца з сваёй журбою,
Што каршуном твае вантробы рве;
Адкрыта ўсё перад табою,
Цябе Наступнае заве,
Табе цяпер з быдлячым збродам,
Што называецца народам,
Дзяліць няма чаго зусім!
Я не герой, не стану ім,
Але ж, калі на тое будзе згода
І выйдзеш ты з каморы шэрай,
Служыць пачну я праўдай, верай,
Парадай добрай пасабляць,
Варожы націск паслабляць,
Плаціць табе за згоду поўнай мерай.

Фаўст

А чым жа я сплачу табе?

Мефістофель

Дарэмны клопат, пачакаю.

Фаўст

Карыслівасць чарцей я добра знаю —
Не зробіць ласкі мне ваш брат.
Якая ўмова? Балазе,
Даверыцца гатовы я слузе,
Які нікому не наробіць страт.

Мефістофель

Хачу быць тут табе слугою,
Тваіх загадаў слухацца заўжды,
Калі ж мы там спаткаемся з табою —
Дык там паслужыш мне ўжо ты.

Фаўст

Што будзе там, мне клопаты малыя.
Калі жыццё зруйнуецца, тады я
Перасялюся ў новы свет.
Тым часам мне зямля падорыць радасць,
А сонца абагрэе старасць;
Калі ж Яна на мой натрапіць след,
Ёй і ўручу сябе і запавет.
Навошта ведаць, кім я стану,
Ці ёсць каханне там, ці залячу там рану,
Нашто мне знаць, цікаўны госць,
Ці ёсць там верх і ніз ці ёсць.

Мефістофель

Калі ты з рызыкай такой,
Дык дай распіску — і за мной!
Я пакажу табе такія рэчы,
Якіх не ўявіць розум чалавечы.

Фаўст

Чым можаш, чорт, мне быць карысны?
Хіба ж такім, як ты, памысны
Узлёт і веліч нашых спраў?
Ты можаш даць пітва і страў
Ці золата мяшок вялізны,
Якое з рук плыве, бы ртуць,
Гульню, ў якой не выйграюць,
І дзеўку, што цалуе ўсмак,
Вачыма даючы суседу знак,
Мішурнай славы па шынках,
Імгненнай, нібы метэор,
Ці плод, які згніе ў руках,
Ці дрэва, што мяняе ўбор
На дзень па дзесяць раз.

Мефістофель

Не страшны мне такі заказ,
Дзе толькі мой патрэбен спрыт,
Але, мой прыяцель, надыдзе час —
І разгарыцца апетыт.

Фаўст

Калі мяне знясіліць гэта ноша,
Хай будзе смерць — апошняя раскоша.
Калі ты зможаш, — дагаджай
І падмані спакусай прагную вантробу:
Тады ў хвіліну шчасця поўнага няхай
Апошні раз дыхну, спатоліўшы жадобу.
Іду ў заклад.

Мефістофель

               Давай!

Фаўст

                         Прашу!
Калі імгненню я скажу:
«Цудоўнае, спыніся! — панясу
З сабой у вечнасць я тваю красу!»
Хай гэта будзе мой апошні кліч!
Тады я твой! Закуй у кайданы!
І пад хаўтурныя званы
Пі сатанінскі магарыч,
Са службы звольнены ў мяне.
Апошні раз гадзіннік мой праб’е
І спыніць пошукі мае.

Мефістофель

Падумай лепш, бо чорт не абміне
Умовы нагадаць твае.

Фаўст