Фаўст

Ну што, старое пудзіла, пазнала
Свайго вялікага гаспадара?
Паб’ю, патрушчу, каб прапала
Хлам’ё тваё і ўся нара!
Забыла мой убор, крывая морда?
На капялюш з пяром зірнула б хоць!
Гляджу, задрала нос завельмі горда,
Што без візіткі ўжо і не заходзь!

Ведзьма

Даруй, васпане, старасць улічы,
Дала я маху, спудлавала ў злосці.
Дзе ж капыты твае, дзе хвост у ягамосці?
І дзе абодва крумкачы?

Мефістофель

Дарую, добра! Сапраўды,
Сплыло ці мала ўжо вады,
Як не прыходзіў да цябе на госці.
Цяпер культура на зямлі, прагрэс —
Не дзіва, што і чорт туды пралез.
Забыты ён, паўночны наш фантом;
Не мода ўжо з рагамі і хвастом.
А капыты, — пардон, мадам, не вінават,
Бо з імі я на людзях надта брыдкі,
Таму красуюся, як свецкі фат,
Фальшывыя прывязваючы лыткі.

Ведзьма(скача)

Дай абдыму і пацалую ў губы!
Мой кавалер, ах, сатана мой любы!

Мефістофель

Не кліч мяне, старая, сатаною!

Ведзьма

Чаму? Не ў свеце ж ты, — са мною?

Мефістофель

Спаганена імя няславай і лухтою.
Нутро людское брудам зарасло:
Бягуць ад ліха, а квітнее зло.
Лепш называй мяне ты — пан барон.
Дарамі я надзелены звыш меры —
І кроў блакітная, і маладзён,
Вось герб мой…
                      Глянь і дай мне веры.

(Робіць непрыстойныя рухі.)

Ведзьма (рагоча на ўсё горла)

Га-га! Усё ў вас на стары манер.
Раней быў шэльма, шэльма і цяпер.

Мефістофель(Фаўсту)

Вучыся, сябар мой, разяві рот! —
Такія штучкі любіць ведзьмін род.

Ведзьма

Чым паслужыць? Хацелі б мо чаго?

Мефістофель

Пітва чароўнага твайго.
Але прашу старога, каб штогод
Ставала больш жыццёвага імпэту.

Ведзьма

Ахвотна. Вось бяры бутэльку гэту.
Сама пітво я жлукціла не раз.
Смурод прапаў за доўгі час,
Дык шкляначку чаму ж і не ўдружыць.

(Ціха.)

Але калі твой друг яшчэ не ўмее піць,
То праз гадзіну ўжо не будзе жыць.

Мефістофель

За сябра не ў адказе ты — давай!
Налівак самых лепшых не шкадуй,
Шапчы свае закляцці, круг малюй,
Да берагоў у шклянку налівай.

Ведзьма з дзіўнымі рухамі малюе чароўнае кола і ставіць у яго розныя прадметы. Тым часам пачынаюць звінець шклянкі, загуў кацёл — гукі пераходзяць у музыку. Нарэшце ведзьма прыносіць вялізную кнігу, расстаўляе малпаў так, што спіны іх служаць ёй пультам. Малпы трымаюць паходні. Ведзьма дае Фаўсту знак падысці.

Фаўст (Мефістофелю)

Навошта гэта прыкрая хлусня?
Навошта кніга, выдумка пустая?
Старой вядзьмачкі балбатня
У горле мне ўжо косткай стала.

Мефістофель

Для большай важнасці. Мы памаўчым,
Шануючы амбіцыю жанчын.
Пітву прыбавіць моцы хоча,
Дык хай сабе паскача, пабалбоча.

(Прымушае Фаўста ўвайсці ў кола.)

Ведзьма (напышліва і важна дэкламуе па кнізе)