Фаўст

Ах вось! У пробашча яна была
І ачышчалася ад зла,
Грахі яму нявінная насіла.
Падгледзеў я — ля спавядальнай будкі
Стаяла, як анёл чысцюткі —
А гэтакіх мая не пераможа сіла,

Фаўст

За чатырнаццаць ёй пераваліла.

Мефістофель

Ты — як распуснік пошлы, гадкі,
Што хціва кветачкі кахання рве,
Якому толькі ў галаве —
Залёты і нявінныя дзяўчаткі.
Ці не завельмі ты, мой пане, спрытны?

Фаўст

Дарма! Пакінь, магістр амбітны,
Свае маралі, трапныя здагадкі —
Абрыдлі мне яны. Без лішніх слоў:
Калі я гэтай ноччу зноў
Дзяўчыну мілую не ўбачу,
Лічы — ў табе партнёра трачу!

Мефістофель

Не ўсё ж наскокам, дарагі! —
Патрэбен тыдзень мне, другі,
Каб я аказію мець мог.

Фаўст

Мне б толькі вольных сем гадзін,
Дык і без чорта, сам, адзін
Я б спакусіў і перамог.

Мефістофель

Ого! Цяпер я слухаю француза!
Прашу, не гневайся, ну годзе, годзе!
Але ж які той смак у асалодзе,
Калі табе падорана спакуса!
Круці, фліртуй, шукай зацішак,
А там, як дойдзе да пары,
Ты, як герой замежных кніжак,
Сам на цугундар лялечку бяры.

Фаўст

Мой апетыт здаволіцца малым.

Мефістофель

Ты рызыкант, мой пане, а між тым,
Скажу без смеху, да дзяўчыны
Пад’ехаць хітра мы павінны,
Бо штурмаваць паненку ў лоб
Пустою дурасцю было б.

Фаўст

Вядзі мяне ў яе святліцу
Або дастань на памяць паясок,
Хусцінку, стужку, завушніцу,
Падвязку з ножкі, матузок.

Мефістофель

Каб даказаць, як спачуваю
Твайму вялікаму адчаю,
Гатовы сёння ж я з табой
Прабрацца да яе ў пакой.

Фаўст

Убачу? Авалодаю?

Мефістофель

                          Не, не! Ў адведкі
Красуня пойдзе да суседкі,
А ты чакай пакуль, сядзі рахмана
І мар пра ўцехі вашага рамана.

Фаўст

Дык пойдзем!

Мефістофель

                Не, пакуль што рана!

Фаўст

Рыхтуй дарунак з лёгкае рукі.

(Выходзіць.)

Мефістофель

Ужо дарыць? Ай маладзён!
Але — ці не пара наведаць тайнікі,
Ці не пара дастаць і скарб які,
Каб поспех быў адразу нам відзён.

(Выходзіць.)

Вечар {50}

Невялікі ўтульны пакой.

Маргарыта заплятае і падвязвае косы.

Маргарыта

Як бы хацелася мне знаць,
Хто ён такі, той дзіўны пан?
Рухавы, статны і, відаць,
Не з простых родам, а з дваран.
Я ўмомант гэта зразумела,—
Трымаўся так дастойна, смела.

(Выходзіць.)

Мефістофель. Фаўст.

Мефістофель

Заходзьце ціха, асцярожна.

Фаўст(памаўчаўшы)

Мне аднаму пабыць тут можна?
Мефістофель (агледзеўшы пакой)
Такі парадачак не ў кожнай!

(Выходзіць.)

Фаўст (азіраючыся)

Вячэрні морак, змрок салодкі,
Акрый, акрый святыню гэту!
Закуй мне розум у калодкі.
Пазбаў усіх уцехаў свету —
Пакінь мне толькі крылы волі,
Дай мне спазнаць пакуты й болі!
Які спакой, якая ціша,—
Ва ўсім парадак і дагляд!
Дастаткам тут і ўбогасць дыша —
Утульнасць у каморцы, лад.

(Смела садзіцца ў скураное крэсла каля ложка.)