Фаўст

Прымі ж мяне! Як і другіх прымала
На трон бацькоўскі з радасцю, з журбой!
Як часта дзетвары гарэзны рой
Сваволіў колісь тут, бывала!
Дзядулю тут каляднаю парой
За шчодрыя дары дзяўчына цалавала.
Я знаю, мілая, душой спрыяла
Ты гэтаму парадку; не дакор
Матулін тут кіруе, не прымусам
Ты засцілаеш стол абрусам,
Ты прыцярушваеш пясочкам жоўты двор
З руплівасцю сапраўднай гаспадыні!
О мілая рука! Рука багіні!
Ты здольная у хатцы цеснай
Зрабіць сапраўдны рай нябесны!
А тут?

(Падымае палог ложка.)

        Святы мяне сцінае страх!
Як тут спакойна, як тут міла!
Прырода! У чароўных лёгкіх снах
Анёлка ты ўскарміла!
Яна! Яна — мая дзяўчына
На гэтым ложку спала тут; —
У гэтай хатцы дабрачынна
Саткаўся чысты божы цуд!

(Сам сабе.)

Што ж ты прынёс, нязваны госць,
Сюды? Любоў, пашану, злосць?
Чаго тут прагнеш? Што ў душы пануе?
Цябе, о Фаўст, ужо не пазнаю я!

Мо проста выпадак занёс
Цябе на шлях такой прыгоды,
Калі аж млееш ты ад асалоды? —
Няўжо так лёгка намі правіць лёс?

Каб раптам увайшла, дык што было б?
Чым апраўдаў бы дзёрзкі свой учынак? —
Ты, як нікчэмны асталоп,
Укленчыў бы перад дзяўчынай!

Мефістофель (уваходзячы)

Яна ідзе! Бяжым адгэтуль прэч!

Фаўст

Далей з чароўнага прытулку!

Мефістофель

Вазьміце гэтую шкатулку —
Патрэбная, скажу вам, рэч.
Пастаўце ў першую шуфляду.
Даю вам голаў без закладу,
Што, ўбачыўшы такую лусту,
Любая дзеўка з’едзе з глузду,—
Расчуляць цацачкі да слёз.

Фаўст

Ці зручна мне?

Мефістофель

                      Вы што, ўсур’ёз?
Мо самі возьмеце? А дзеўцы — чары?
Пры вашым вытанчаным спрыце
Лепш розумам сваім жывіце
І не рабіце мне турбот,
Каб я праз прыхамаці скнары
Не надрываў сабе жывот…

(Ставіць шкатулку ў куфар і замыкае.)

Цяпер мы лататы дамо!
Дзіцятка ж хай сабе само
Тут спакушаецца для вас.
Ды нешта ў пана кіслы выгляд,
Нібы на лекцыю вам час
Рабіць метафізічны выклад
Перад дзесяткамі вачэй.
Аднак бяжым адсюль хутчэй.

Выходзяць.

Маргарыта (уваходзячы з лямпай)

Тут горача і душна так…

(Адчыняе акно.)

А на дварэ — не тое, што ўжо ў хаце.
Мне неяк так… не знаю як…
Чаму няма так доўга маці,
Глядзі, і немарасць прысніцца.
Якая ж я, аднак, дурніца…

(Раздзеючыся, спявае.)

Уладца Фулы слаўнай^{51}
Меў кубак для бясед,
Каханай дар, што рана
Сышла у лепшы свет.

З яго гаючы трунак
Піў на пірах кароль,
Глядзеў на падарунак,—
Стаіўшы ў сэрцы боль.

Усім зычліўцам трона
Раздаў ён гарады,
А пры сабе да скону
Меў кубак залаты.

Сазваў на пір наказам
Ён рыцараў зямлі
І ў зале продкаў разам
Апошні раз пілі.

І прывітаў гасціну
Сардэчна валадар,
І выпіў і ў пучыну
Ён кінуў мілы дар.

Прыбой у золкім змроччы
Той кубак падхапіў.
Кароль заплюшчыў вочы
І больш ужо не піў.