Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները

«Ի պատասխան այդ բանի ես ձեր «Կենդանիների աշխարհ» ժուռնալի խմբագրից ստացա չափազանց գռեհիկ ու հանդուգն տոնով գրված և անձնական բնույթ կրող մի նամակ։ Այդ նամակի մեջ նա ինձ անվանել է տգետ անասուն, մի վիրավորանք, որ, ինչպես հայտնի է, պատժելի է։ Կարգին մարդիկ այդպես չեն պատասխանում գիտական բնույթի դիտողություններին։ Դեռ հարց է, թե մեր երկուսից որն է ավելի մեծ անասուն։ Թերևս ես իմ առարկությունները չպետք է անեի բաց նամակով, այլ պետք է փակ նամակ գրեի։ Սակայն աշխատանքով ծանրաբեռնված լինելու պատճառով ես կարևորություն չեմ տվել այդ աննշան հանգամանքին։ Իսկ հիմա, «Կենդանիների աշխարհի»-ի ձեր խմբագրի գյադայական հարձակումներից հետո, իմ պարտքն եմ համարում նրան գամել հասարակական անարգանքի սյունին։ Ձեր խմբագիրը չարաչար սխալվում է ինձ համարելով թերուս և տգետ անասուն, ոչ մի հասկացողություն չունենալով, թե ինչպես է կոչվում այս կամ այն թռչունը։ Ես թռչնագիտությամբ զբաղվում եմ երկար տարիներ ի վեր և իմ գիտելիքներր քաղում եմ ոչ թե մեռյալ գրքերից, այլ ուղղակի բնությունից, իմ վանդակների մեջ ունենալով ավելի շատ թռչուններ, քան իր կյանքում տեսել է ձեր խմբագիրը, որը Պրագայի գինետների ու պանդոկների սահմաններից դուրս չի գալիս։

Բայց այդ բոլորը երկրորդական բաներ են, թեև ձեր «Կենդանիների աշխարհ»-ի խմբագրի համար ավելորդ չէր լինի հավաստիանալ, թե իրենից ինչ է ներկայացնում այն մարդը, որին նա անվանում է անասուն, հավաստիանալ ավելի վաղ, քան այդ հարձակումները լույս կտեսնեին և կերևային Մորավիայի, Մերձմիստեկյան Ֆրիդլանդի ընթերցողների աչքին, վայրեր, ուր մինչև այդ հոդվածի հրապարակվելը ձեր ժուռնալն ևս բաժանորդներ ուներ։ Վերջ ի վերջո խնդիրը մի խելագարի դեմ անձնական բնույթի բանավեճ մղելու մեջ չէ, այլ այն բանի, որ վերականգնվի ճշմարտությունը։ Ուստի և մի անգամ ևս կրկնում եմ, որ անթույլատրելի է անվան բառացի թարգմանությունից ելնելով հորինել նոր անուններ, երբ մենք ունենք բոլորին հայտնի հայրենական «սոյկա» անունը։»

— Այո, սոյկա,— էլ ավելի հուսահատական ձայնով ասաց իմ պետը։

Ես շարունակում եմ հանգիստ կարդալ, թույլ չտալով ինձ ընդհատել.

«Երբ մի ոչ մասնագետ ու խուլիգան ձեռնամուխ է լինում այնպիսի գործի, որից գաղափար չունի, ապա դա նրա կողմից լկտիություն է։ Ե՞րբ է որևէ մեկը սոյկային «ընկուզենահավ» անվանել։ «Մեր թռչունները» աշխատության 148-րդ էջում կարելի է գտնել լատինական «Ganulus glandarius B. A.» անվանումը։ Դա հենց սոյկան է։

Ձեր ժուռնալի խմբագիրն անպայման պետք է ընդունի, որ ես թռչուններին գիտեմ ավելի լավ, քան կարող է գիտենալ մի մարդ, որ մասնագետ չէ։ Ընկուզենահավը, ըստ պրոֆեսոր Բայերի տերմինոլոգիայի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ mucifraga carycatectes A., և այդ լատինական «A»-ն բնավ էլ «ապուշ» բառի սկզբնատառը չէ, ինչպես գրել էր ինձ ձեր խմբագիրը։ Չեխ թռչնաբանները ծանոթ են միայն սովորական սոյկային, և նրանց հայտնի չէ ձեր «ընկուզենահավ»-ը, որը հնարել է մի պարոն, որին և սազական է «A» սկզբնատառը, համաձայն իր իսկ տեսության։

Անձի դեմ ուղղված լկտի հարձակումները բնավ չեն փոխում հարցի էությունը։ Սոյկան կմնա սոյկա, եթե նույնիսկ ձեր խմբագիրն իր շալվարի մեջ իք անի։ Վերջինս մի ավելորդ անգամ ցույց է տալիս, որ նամակի հեղինակը գրում է թեթևամտաբար, ոչ ըստ էության, թեկուզ և այդ բանն անելիս նա, վրդովմունք պատճառող գռեհկությամբ, վկայակոչում է Բրեմին։ Այսպես, օրինակ, այդ բռի մարդը գրում է, թե սոյկան, ըստ Բրեմի 452-րդ էջի, պատկանում է կոկորդիլոսակերպների դասին, մինչդեռ այդ էջում խոսվում է ժուլանի կամ սովորական կարմիր շամփրուկի (Lanius minor) մասին։

Դեռ ավելին, այդ, մեղմ ասած, տգետը նորից վկայակոչում է Բրեմին, հայտարարելով, թե սոյկան պատկանում է տասնհինգերորդ դասին, մինչդեռ Բրեմը ագռավակերպներին մտցնում է տասնյոթերորդ դասի մեջ, որին պատկանում են և ագռավները, կազմելով արջնագռավների ընտանիքը, ըստ որում նամակի հեղինակն այնքան լկտի է, որ ինձ ևս անվանում է արջնագռավ (Colaeus), որը պատկանում է չաչանակ կաչաղակների, կապույտ ագռավների ընտանիքին, բռի ապուշների ենթադասին, թեև Բրեմի նույն այդ էջում խոսվում է անտառային սոյկաների և խայտաբղետ կաչաղակների մասին»։

— Անտառային սոյկանե՜ր,— հառաչեց հրատարակիչս, երկու ձեռքով բռնելով գլուխը։— Հապա թերթը տվեք ինձ, շարունակությունը ես կարդամ։

Ես վախեցա, լսելով, թե ինչպես հրատարակիչս թերթը կարդալիս սկսեց խռխռացնել։

— Սնկակեր կամ տաճկական սև կեռնեխը,— խռխռացնում էր նա,— միևնույն է, չեխերեն թարգմանությամբ կմնա սև կեռնեխ, իսկ գորշ կեռնեխը՝ գորշ կեռնեխ։

— Գորշ կեռնեխը պետք է անվանել արոսահավ կամ սնձենահավ, պարոն պետ,— պնդեցի ես,— որովհետև նա սնվում է սնձենու պտուղներով։

Պան Ֆուքսը թերթը դեն շպրտեց ու մտավ բիլիարդի տակ, խռխռաձայն արտասանելով հոդվածի վերջին՝ «Turdus»^[64] սնկակեր բառերը։

— Գրո՜ղը տանի սոյկային,— բղավեց նա բիլիարդի տակից։— Ընկուզենահա՜վ։ Կկծեմ։

Նրան բիլիարդի տակից հազիվ դուրս քաշեցին։ Երեք օր հետո, ընտանեկան նեղ շրջանում, նա մեռավ ուղեղի բորբոքումից։

Մեռնելուց առաջ, մտքի պայծառացման պահին, նրա վերջին խոսքն այս էր եղել․

— Ինձ համար կարևորը անձնական շահերը չեն, այլ ընղհանուր բարօրությունը։ Այդ տեսակետից էլ ընդունեցեք իմ վերջին եզրակացությունը ինչպես ըստ էության, այնպես էլ ըստ․․․— և զկռտացել էր։

Հոժարականը մի պահ լռեց, ապա չարանենգորեն ասաց կապրալին.

— Դրանով ես ուզում եմ ասել, որ ամեն մարդ կարող է անելանելի դրության մեջ ընկնել և որ մարդս սխալական է։