Камандзіроўка ў сваім горадзе

Аднак музыка не мой клопат. Мне не спадабалася іншае. У маіх спадарожнікаў тут аказалася шмат знаёмых. Быццам гэта не рэстаран, а калідор нейкай установы ў час абедзеннага перапынку. I мае падапечныя займаюць у ёй важныя пасады. 3 аднымі хлопцы толькі віталіся, з другімі перакідваліся словам, з трэцімі абдымаліся, нібы пасля доўгага расстання… Лебедзеў, здалося, аж змяніўся з выгляду. Нават звычайная сутуласць знікла, а ён сам стаў быццам больш сталым і значным. Кагосьці ляпаў па плячы, камусьці нешта шаптаў у вуха. Увогуле, гэта было натуральна. Як мне вядома, і Сямён, і яго прыяцелі былі тут сваімі. Але паспрабуй у такіх абставінах выявіць іх сапраўдныя сувязі, якіх, можа, і няма наогул у тым сэнсе, што ўяўляецца нам. Даў жа Пётр Пятровіч мне задачку!

Наверх мы не пайшлі. Абмінуўшы лесвіцу, Сямён павёў нас у бар. Па-першае, сказаў, мы сюды не харчавацца прыйшлі, а па другое, менавіта ля стойкі з кактэйлямі збіраюцца вяршкі гарадской моладзі. Ну што ж, паглядзім гэту смятанку. Хаця не думаю, каб ён сцвярджаў гэта сур’ёзна. Лебедзеў, як я ўсё больш пераконваўся, зусім не дурань. Мне нават здалося, што ён насміхаецца з тых, з кім побач бавіць вечары. Вось толькі ці з усіх? Можа, і ў яго тут ёсць кумір?

У бары святло было прыглушанае і амаль не даносілася музыка, якая грымела ў рэстараннай зале. Умовы як спецыяльна для задушэўных размоў.

Мы селі за нізенькі столік непадалёк ад дзвярэй. Я ледзь прыстроіў свае доўгія ногі. Агляд не надта добры, ды самыя ўтульныя і зручныя месцы даўно захоплены больш увішнымі юнцамі і дзяўчатамі. Гэтыя, напэўна, штовечар прыходзяць сюды. Выпіць, пагаварыць. Пра што, цікава? У мяне такое ўражанне, што ўсе яны адно аднаму абрыдлі, прыеліся. Усё перагаворана даўно, здарэнняў у іх жыцці ніякіх. Але не прыйсці нельга. Тут у іх своеасаблівы клуб, тут можна адно перад адным павылузвацца. Няўжо гэта задавальняе?

Чацвёрка недаросткаў сядзіць злева ад нас пад бра з жоўтым шкляным абажурам, і я магу разгледзець іх лепш за астатніх. Доўгавалосыя хлопцы, падобныя на дзяўчат, у аблезлых джынсах і падобныя на хлопцаў худыя анемічныя дзяўчаты з яркай фарбай на губах і абы-як рассыпанымі па плячах валасамі. 3 глыбакадумным выглядам, быццам абмяркоўваюць найсур’ёзнейшую праблему, пыхкаюць цыгарэтамі і слухаюць хліпкага бледнага юнака. Пайшлі ж мужчыны! Міжволі пераводжу позірк на сваіх застольнікаў. Не, мае мужнейшыя. I то, Самсонаву з Грыгаровічам нагрузкі мускулам хапае на працы, а Лебедзеў, няйначай, раніцай гантэлі рукамі ўзважвае.

Злавіўшы мой погляд, Сямён з усмешкай круціць галавой.

— Падабаецца?

Ківаю на суседзяў і кажу:

— Саплюкі…

— А дзе спагада да чалавечых слабасцей? — ён гучна смяецца.

От і маеш, чаго добрага, выхоўваць возьмецца. Трэба, мабыць, агрызнуцца, усё-такі універсітэцкі дыплом у мяне, а не ў яго:

— Распуста, а не слабасць.

— Мы сюды таксама не на чай прыбылі,— Сямён не гарачыцца, і мне гэта падабаецца. Хаця першы раунд я і не выйграў. А ён звяртаецца да Грыгаровіча: — Федзя, чаго-небудзь лёгенькага.

Грыгаровіч паслухмяна кіруецца да стойкі, за якой сумуе прылізаны круглатвары бармен.

— Між іншым, машынабудаўнічы скончыў,—тлумачыць мне Самсонаў пра хлопца, які ў гэты момант нешта цыркае з бутэлькі ў высокія вузкія келіхі.— За трох інжынераў мае.

— Крадзе па дробязях,— зняважліва дапаўняе Лебедзеў.

Пра гэта я здагадваюся і без яго. Я наогул не магу зразумець пры ўсёй павазе да прафесій сферы абслугоўвання, чаму маладыя людзі з дыпломамі інжынераў або настаўнікаў раптам перакваліфікоўваюцца ў афіцыянтаў і барменаў. Аднак зараз я адзначаю для сябе іншае. Сямён зусім не зайздросціць гэтаму дыпламаванаму спецыялісту па недаліву і збору чаявых, ён нібы толькі выконвае абяцаную мне ролю — быць аб’ектыўным гідам і знаёміць з чарговым экспанатам. Так яно, зрэшты, і павінна быць. Барменства — не яго ідэал. Лебедзеў жа дэклараваў, што сам наймае, сам дае на чай. Вось толькі з якой крыніцы чэрпае? У бацькі, хоць ён і важны чалавек, зарплаты на сям’ю і сынавы гулянкі не хопіць. Бацька чалавек сумленны, не злоўжывае службовым становішчам, не крадзе. Спадзяюся што і сынавы даходы да кватэрных або якіх іншых краж не маюць дачынення. Не верыцца, што разумны ўвогуле хлопец з прыстойнай сям’і можа апусціцца да злачынства. Я абдумваю гэта даўгавата, і Лебедзеў насмешліва ставіць кропку:

— Паслугач!

Сябе ён, няйначай, бачыць у іншай якасці.

I тут Сямён раптам, узвысіўшы голас, весела камандуе:

— Федзька, два салодкіх для дам!

Тады і я заўважаю, што ў дзвярах, адхінуўшы і не выпускаючы з рук цяжкую плюшавую парцьеру, стаіць чарнявая маладзіца, а з-за яе выглядае другая, вышэйшая.

Што за яны?

Пачуўшы вокліч Лебедзева, чарнявая ўзняла руку і памахала, ці то вітаючыся на адлегласці, ці то падаючы знак, што бачыць нас, і дзяўчаты накіраваліся ў наш бок.