Камандзіроўка ў сваім горадзе

У рэстаранных барах закускі не падаюць. Але я не сумняваўся, што для гэтай кампаніі і тут будзе выключэнне. Ды мяне займала іншае. Люся з Вялеськай былі першымі, з кім мае падапечныя ўступілі ў працяглы кантакт. Праўда, філалагічная частка маёй душы пратэстуе супраць такога казённага вызначэння падзеі; затое другая, юрыдычная, успрымае яго з задавальненнем. Бо надта дакладнае і, галоўнае, кароткае яно, як матэматычны знак. Што гэта за таварышкі? 3 Люсяй, вядома, прасцей. Хутчэй за ўсё склейвае сям’ю, калі летась яна сапраўды распалася. А Вялеська? Баюся, аднак,што і з ёю ўсё проста да банальнасці — нарвалася аднойчы на Лебедзева і цяпер не можа адстаць.

— Зажурыўся, паэт? — аддаўшы чарговае распараджэнне Федзьку, Сямён нарэшце пераключыўся на маю асобу.

— Вы свае…

— А цікавасць да жыцця? Тыпажы?

Сяго-таго ён нахапаўся, язык удала падвешаны. У пэўным асяроддзі гэта гучыць. Аднак мне час паказаць што і я не лыкам шыты. Усміхаюся і прымітыўна каламбуру:

— Цікавіць цікавае…

Лебедзеў адразу адфутбольвае закід ад сябе і круціць галавой па баках:

— Ну-у, экземпляры ёсць, праўда, для сатыры больш. Часам не выкрываеш адмоўнае?

Тое, што ён не-не дый спрабуе нешта вызнаць пра мяне, натуральна. Нават калі не браць у разлік нашы падазрэнні. Узяўшы ў кампанію, хочаш разумець чалавека. А ён, напэўна, здагадваўся, што ў маіх вачах і сам на станоўчага персанажа не цягне. Аднак я за ім павалокся не на споведзь. Мне самому трэба зазірнуць Лебедзеву ў нутро, якую б заслону ён ні ставіў.

— А што,— падхапіў я, наўмысна дапускаючы двухсэнсоўнасць,— з тваіх гэтах дружбакоў,— паківаў указальным пальцам туды-сюды,— пракарміцца можна. Кожны тыдзень у сатырычны куток «Чырвонай змены» па байцы. Паможаш, га?

— Свядомасці не хопіць,— раптам азвалася Люся. Аказваецца, і яна, і астатнія прыслухоўваліся да нашай размовы.

Лебедзеў раз’юшана зірнуў на яе, але стрымаўся ў апошні момант. 3 усмешкай сказаў мне:

— Бачыш, якія ў нас падругі? — I ўсё-такі прарвалася ў ім: — Ты, Люська, у класе вучы! Сячэш?

Людміла праглынула рэпліку, толькі мацней сцяла і без таго тонкія вусны.

Задаволены, што падавіў маленькі бунт у сваёй гаспадарцы, Лебедзеў падняўся.

— Разамнуся,— і падаўся да дзвярэй.

Тым часам Грыгаровіч вярнуўся з талеркамі ў руках.

— Павесялімся, Вялесечка! — ажывілася прыціхлая Людміла, нецярпліва хапаючы сваю талерку.

А сяброўцы чамусьці было не да лангету, які спакусліва красаваўся побач з падсмажанай залацістай бульбай і салатай з буракоў і падквашанай капусты. Яе сэрца прагнула іншага. Тут мы з ёю былі як бы саюзнікі, хаця і стаялі на розных пазіцыях. Памагчы дзяўчыне? Ды я не дзед-мароз, у мяне іншая задача. Я счакаў, пакуль крыважэрная Люся расправіцца з сыраватым кавалкам мяса, і тады цырымонна спытаў, быццам не ведаў нічога:

— Хлопцы, у каго з вас я павінен прасіць дазволу патанцаваць з прынцэсай Люсяй?

Яна пырснула, але было відаць, што форма запрашэння ёй спадабалася. Няўжо і яна жыве ў прыдуманым свеце?

— Як сама,— буркнуў Алег не вельмі задаволена, паказваючы тым самым, хто ёсць хто.

Я галантна схіліўся над маладой жанчынай. Люся ўскочыла, прысела — ну проста кніксен па ўсіх правілах моветону. Забаўная маладзіца. А яна ў дадатак выдала:

— Я сама сабе гаспадыня!

У Самсонава перакасіўся твар. 3 яе дапамогай будзе ў мяне сябар!

Пакуль ішлі па вестыбюлі, паднімаліся па лесвіцы, Люся трымала мяне пад руку. Напэўна, незвычайная мы былі пара: жардзіна ў светлым касцюме і маляўка ў стракатым плацці. Ды, відаць, тут і не такое бачылі. Ніхто на нас асаблівай увагі не звярнуў.

Аркестр шпарыў нейкі хуткі вальс, і мы нырнулі ў мітуслівы натоўп. Люся ледзь дацягнулася рукой да майго пляча, нават давялося крыху згорбіцца. І мы закружыліся.

Танцавала яна лёгка, угадвала кожны мой рух. Улічваючы маю невысокую кваліфікацыю ў гэтым відзе рэстараннага мастацтва, яе практыка аказалася дарэчы. Я мог асабліва не сачыць за музыкай, а патроху аглядацца, шукаючы Лебедзева. Яго, аднак, не было відно. Кепска. Ды хіба я спадзяваўся, што ён возьме мяне за свой цень.

Так мы кружыліся і кружыліся, і ўрэшце мне гэта пачало падабацца. Усё-такі музыка, хай сабе і грымучая, быццам у аркестры адны медныя талеркі, пакрысе пранікала ў маю скептычна настроеную галаву. Ды што таіцца, партнёрка была эфектная, з такой не сорам на людзі паказацца. Не паспеў я гэта падумаць, як нарэшце заўважыў і гледача. Мужчына, немалады ўжо, гадоў пад сорак, прыстукваючы абцасамі перад сваёй дзяўчынай, не-не дый паглядаў на нас здзіўлена-зацікаўлена. Калі ён не камандзіраваны, то з тых, хто бывае тут часцяком і, значыць, ведае і Люсю, і яе мужа. Я непрыкметна падкружыў да гэтага мужчыны і, калі мая дама і ён сутыкнуліся твар у твар, крыху прытармазіў.

— Маё шанаванне, Людміла Уладзіміраўна,— крыкнуў ён, намагаючыся прабіцца ў аркестровым ляскаце і выцці.

Люся затрымала позірк на дзяўчыне і тады адказала, як папярэдзіла:

— Глядзі, Васіль Васільевіч!..

Яна не ўзвысіла голасу, і мужчына мусіў здагадвацца пра сэнс сказанага. На яго твары адбілася задаволенасць.