Камандзіроўка ў сваім горадзе

А я ажно разявіў рот ад захаплення. Першая з дзяўчат была не проста шыкоўная. Яна была — крык, нават лямант моды. Ён ірваўся з квяцістага, надта паўднёвага плацця; з гладка зачэсаных валасоў — доўгіх, цёмных, перахопленых нейкай неверагоднай заколкай, пералівіста-зіхатлівай у змрочным святле насценных бра-плафонаў; з яркіх чорных вачэй, абведзеных па павеках серабрыстымі бліскаўкамі. Дзяўчына ішла, не, больш дакладна, несла сябе і, як магніт, прыцягвала поўныя захаплення і зайздрасці позіркі юных марнатраўцаў жыцця. Яна была з тых, хто і на вуліцы не саступіць дарогу нават самазвалу.

— Марсіянка! — нарэшце здолеў прашаптаць я, далучаючыся да агульнага нямога крыку, і ўскочыў з месца.

Хіба я мог сядзець, калі такія дамы стаяць стойма.

— Усход, Індыя,— павучальна вымавіў Самсонаў. Якая эрудыцыя! Не ўстаючы, нагой падчапіў свабоднае крэсла, якое пуставала крыху воддаль ля сцяны, і пасунуў да нашага стала, потым гэтак жа прыдбаў другое і паставіў абодва паміж сабой і Лебедзевым.

А Сямён, хаця і заказаў дзяўчатам пітво, іх з’яўленне прыняў без натхнення. Мне здалося, што, калі яны ўсаджваліся, ён крыху паморшчыўся.

Тым часам з падносам, на якім высіліся вузенькія кактэйлевыя бакалы з пластмасавымі саломкамі, вярнуўся Грыгаровіч. Дзяўчатам буркнуў:

— Здарова…

— Як вы тут, хлопчыкі? — не зважаючы на халаднаваты прыём, бадзёра спытала марсіянка.

— Знаёмся, лірык,— сказаў Лебедзеў.— Драбнейшая — Люська, мажнейшая — Вялеська.

Мая прыналежнасць да паэтычнага цэха на дзяўчат уражання не зрабіла. Або было ім усё роўна, або не прынялі Сямёнаву рэкамендацыю сур’ёзна. У гэтай кампаніі, напэўна, усе мелі мянушкі, далёкія ад сапраўдных прафесій іх уладальнікаў. Я не засмуціўся. Да славы яшчэ не прывык. А клопатаў больш важных у мяне хапала і без таго.

Жонак і Алега і Сямёна звалі Людміламі. Таму спачатку я падумаў, што гэтая Люся — Лебедзева, бо ён, казалі, хаця і не жыў з жонкай, афіцыйна не развёўся. Самсонаў жа быў у разводзе яшчэ з леташняга года. Тады ў яго магазіне выявілася спекуляцыя мэблевымі гарнітурамі, у якой ён, падазравалі, быў не апошняй фігурай. Жонка адразу падала на развод. Нібыта не хацела жыць са злачынцам. Праўда, злыя языкі плялі, што абое баяліся канфіскацыі маёмасці. Ды чаго не нагавораць… Самсонаву ўдалося выкруціцца, прайшоў па справе сведкам. А развод захаваўся.

Але я памыліўся. Прыйшла якраз Алегава Люся. Напэўна, цяпер у іх ішло на лад. Добра б. Можа, яна здолее нарэшце надзець цуглі на свайго непуцёвага мужа. Нягледзячы на залішнюю падкрэсленасць у знешнім афармленні, што не надта падыходзіла настаўніцы, Люся мне спадабалася. Менавіта імкненнем стрымаць Алега, ва ўсякім разе, мне так думалася.

Другая, з дзіўным імем Вялеська, больш падобнымі на прозвішча — відаць, чарговая выдумка Лебедзева, прайгравала сяброўцы па ўсіх паказчыках. Не, адзежа на ёй была на сучасным вельветавым узроўні. Прайгравала знешнім выглядам, уменнем падаць сябе. Сыты, ляніва бяздумны твар. Цеснаватая доўгая сукенка падкрэслівала сутуласць, якая пры іншых абставінах наўрад ці была б прыкметная, а лішняя фарба на губах рабіла большым і без таго шырокі рот. Як на мой густ, то і фіялетавыя валасы не пасавалі ёй. Дзяўчына, безумоўна, старалася выглядаць прыгожай, эфектнай. На жаль, не атрымлівалася. Мне стала шкада яе. А тут яшчэ Сямён.

— Ты адкуль узялася? — груба спытаў ён.

— Прыехала…

— Здагадваюся, што не прытопала.

Вялеська збянтэжылася, пачырванела, бездапаможна азірнулася на Людмілу. Кепскія яе справы, калі яна сур’ёзна разлічвае на Лебедзева. Яму б жанчыну ўладарную, з цвёрдым актыўным характарам, каб круціла яго, каб бегаў за ёй. А то, баюся, будзе Вялесьцы тае ж радасці, што і былой Сямёнавай жонцы: навесіць дзіця, а сам — па рэстаранах і бабах.

Люся не зважала на Сямёнаву грубасць, частка якой, напэўна, была адрасавана і ёй. Выцягнула з бакала эрзац-саломку, кінула на стол, глынула густой ружовай вадкасці, а тады фыркнула:

— Інтэлігенты! Нам пажраць бы. Ці, можа, збяднелі?

— Сэм мага збыў,— паспяшаўся паведаміць асобу сённяшняга крэдытора Алег. Ці не баяўся, каб Люся не падумала, што трацяцца яго грошы?

Лебедзеў зноў паморшчыўся. Аднак слова прагучала, і ён, як шкадуючы аб зробленым, уздыхнуў:

— Добрая машынка была. За паўцаны аддаў, сястра ж...

— А табе пякло? — Людміла, аказваецца, капейку цаніла, нават чужую. 3 такім расхлябаным мужам, як Алег, гэта якасць неблагая.

— На якія шышы я карміў бы цябе сёння? — Люсіна ашчаднасць, а хутчэй наогул заўвага Сямёна раззлавала.

На мяне пакуль ніхто не звяртаў увагі. Быццам быў я зусім свой або не было мяне тут наогул.

— Ну то заказвай,— падхапіла Люся апошнія словы Сямёна.

— Адкуль у цябе пражэрлівасць? — Лебедзеў крытычна агледзеў жанчынку. — Колькі ў цябе таго цела…

— Люблю на дурніцу. А цела — не твой клопат,— адрэзала яна, і на яе шчоках зайграў румянец. Чаму гэта дробныя людзі часта бываюць злымі? Комплекс?

— Ладна, ладна, будзе табе на зуб,— паабяцаў Сямён, каб хутчэй адчапіцца ад яе, яна магла і яшчэ што-небудзь выдаць.

— Толькі не пірожнае. Мяса хачу!