Камандзіроўка ў сваім горадзе

А я ўжо не слухаў. Прадчуванне, якое па-сучаснаму называюць вучоным словам інтуіцыя, не падманула. Сапраўды павінен жа быў хто-небудзь яшчэ пацікавіцца Самсонавым. 3 тых, каму таксама не сказалі пра паездку. Бо званіць, напрыклад, Лебедзеву дадому сэнсу не было — там маглі і не ведаць, дзе ён і што з ім. Кіўнуўшы адной прыемнай дзяўчыне, я кінуўся да другой. Але падышоў не адразу. Трэба было і Вялесьцы даць магчымасць даведацца, што Самсонава сёння на працы няма і не было.

3 ёй мы сутыкнуліся на выхадзе.

— О, вы?! — крыху разгубілася яна.

— Ага,— пацвердзіў я, шчыра абрадаваны, што мяне пазналі. Адразу пачаў скардзіцца: — Ніколі не купіш, што хочаш. Бегаеш, бегаеш…

— Па што вы бегаеце? — дзяўчына зацікавілася.— Рэчыцкія паліцы? О, гэта не праблема. Папрасіце Алега.

От гэта мне і было патрэбна. Я смела і наіўна спытаў:

— Якога?

— Няўжо не ведаеце? — здзівілася Вялеська.— Вечна ён туману на сябе напускае! Вы ж учора разам за сталом сядзелі. Люсьчын муж, Алег. Працуе ў гэтым магазіне.

— Першы раз чую,— запэўніў я.— Ды, прызнацца, не люблю блату.

— Які гэта блат? Для Алега дробязь падказаць, калі прывязуць паліцы. Праўда, бутэльку здзярэ,— яна ўсміхнулася.

— Ну, гэта сапраўды дробязь. А то мне тут адзін казаў пра дзесяць працэнтаў.

— Калымяць хлопцы.

— Таму Алег і трымаецца за магазін?

— А што? Грузчык зарабляе як прафесар. I знаёмствы...

Вялеська не асуджала, а ўхваляла. Ды, зрэшты, яна ж была з гэтай кампаніі. I трымала яе там, напэўна, не адно каханне, а агульныя погляды. Чытаў кніжку пад назвай «Сяброў не выбіраюць». Не ведаю, як сам аўтар паводзіу сябе ў гэтым. Але было б дзіўна, каб чалавек сябраваў толькі з тымі, хто аказваецца побач. Так можна хіба бавіць час ды зрэдку хадзіць у госці. Для шчырасці і ўзаемнасці трэба іншае…

— Вы нікуды не спяшаецеся? — я спадзяваўся, што ў дзяўчыны вечар быў вольны, і вырашыў скарыстаць выпадак. Аднак націснуў на балючае месца: — Ці, можа, Сэм чакае?

— А хоць бы і чакаў! — з выклікам прамовіла яна.— Ён мне не муж.

Значыць, праўда Лебедзева ў горадзе няма.

— Завалімся куды-небудзь?

Яна павагалася, а тады рашуча матнула галавой:

— Згодна! А куды?..

Нічога падобнага на ўчарашнюю скаванасць. Перада мной была нават крыху развязная дзяўчына. Што гэта: звычайны стан, гульня, помста Лебедзеву?

— Пасядзім, патанцуем,— я спыняю доўгі позірк на яе твары, на якім сёння мінімум касметыкі: відаць, на працы трымаецца ў прынятых рамках. Вялеська вытрымлівае позірк, і я дадаю: — Каб не нарвацца на Сэма, махнём у «Сосны». Я аднойчы быў там. Нічога. Высокая столь, прасторна, утульна.

Тлумачу, быццам і думкі не дапускаю, што яна ведае гэты рэстаран.

— Паехалі,— згаджаецца яна.— А Сэма ў горадзе няма.

— Звесткі правераныя? — зусім натуральна дзіўлюся я.

— У магазіне сказалі, што Алег адпрасіўся на тыдзень за свой кошт. Зноў разам куды-небудзь матанулі…

— Папытайце ў Людмілы, яна скажа, калі паехалі.

— Трымайце вушы!

Адной рукой хапаю яе вуха, другой — сваё і смяюся:

— Выканана! А што далей?

— Нічога не чуваць? Я і кажу,— яна таксама гучна смяецца.

От і добра. Шчыра ж кажучы, мне не да смеху, мне тэрмінова трэба пазваніць. Тое, што Люся ведае пра паўднёвы ваяж мужа з Сэмам і хавае гэта ад Вялеські, мне не падабаецца. Лаўлю таксі. Праз хвіліну імчымся ў славутыя «Сосны». Там, пакуль Вялеська круціцца перад люстэркам, я, папрасіўшы ў яе прабачэння, званю з вулічнага аўтамата дзяжурнаму па ўпраўленню.

Вяртаюся раней, чым дзяўчына паспявае змяніць свой службовы выгляд на вячэрне-рэстаранны. Цярпліва чакаю ў адным з мяккіх крэслаў, відаць, пастаўленых у вестыбюлі менавіта для такой патрэбы. Нарэшце Вялеська падыходзіць і запытальна глядзіць на мяне. Яна не зусім такая, як учора, фарбы на твары больш сціплыя і сукенка не парадная. Ды мне, зрэшты, важна не гэта. Але я джэнтльмен. Ускокваю, адабральна падміргваю, маўляў, клас. Дзяўчына цвіце. От табе і маеш. Возьме ды кіне свайго Сэма!

У летнюю пару рэстаран напаўняецца пазней, і мы выбіраем месца далей ад аркестра, ля сцяны. Каб не мазоліць каму вочы, бо маю спадарожніцу, думаю, і тут добра ведаюць.

Бяру меню і ўголас чытаю ўсё запар. Дзяўчына глытае слінкі і, смеючыся, просіць:

— Не так хутка, а то прыйдзецца вам заказваць усё, што тут напісана. Я галодная, як пантэра.

— Мяне ў абед таксама шашлыком не частавалі.

Афіцыянтка, беручы заказ, разглядала толькі мяне. Няўжо спадабаўся? Ды дзе тамі Прычына — Вялеська. Цьфу ты, што за імя. Усміхаючыся, кажу:

— Прабачце, але я так і не ведаю вашага імя?

— А Вялеська? — Яна сёння вясёлая, какетлівая. А можа, узбуджаная? — Хіба дрэнна гучыць?

— Як прозвішча. А гучыць сапраўды прыгожа.

Дзяўчына задаволена і ахвотна тлумачыць:

— I мне падабаецца, хаця ўвогуле я — Ніна. А Вялеська… Прозвішча маці. Кажуць, ёсць у ім нешта рамантычнае. Праўда?

Ну, хіба я мог не пагадзіцца?

Задаволеная Ніна-Вялеська накідваецца на вячэру з такой энергіяй, быццам з учарашняга дня хлебнай крошкі ў роце не трымала.

— Дзе ж гэта вас так змардавалі? — не без задняй думкі пытаюся я.