Камандзіроўка ў сваім горадзе

— На працы, я гандлёвы работнік… Рэвізор «Ювелір-гандлю». Што трэба — дастану, і ніякай адказнасці, матэрыяльнай, вядома.

— Гэта важна,— падтрымліваю я і ківаю на сярэдзіну залы, дзе ўжо віхляюцца некалькі пар. Адчуваю: дзяўчыне вельмі хочацца патанцаваць, але яна чамусьці вагаецца. Ці не баіцца Сэмавай рэўнасці? Таму не буду настойваць.

Усё вырашаецца само сабой. Спачатку замаўкае аркестр, а потым афіцыянтка прыносіць каву. Яна вініцца:

— Затрымала вас…

— Затое свежанькая,— супакойваю я, глынуўшы чорнага пітва. Трэба ж дэманстраваць і памяркоўнасць, і галантнасць. Іграць ролю, дык да канца. Калі афіцыянтка адышлася, крыху нараспеў кажу: — Вы тут бывалі, не адмаўляйцеся…

— Ад вас не схаваешся,— увага да яе асобы Вялесьцы падабаецца.

— Іду на заклад, афіцыянтка прасіла вас нешта дастаць,— зноў кажу я.

— Прайграеце, з афіцыянткамі я не знаюся.

I гэта праўда. Што можна мець ад звычайнай афіцыянткі, акрамя хіба антрыкоту без чаргі. Яго Вялеська за лішні рубель «на чай» і без таго атрымае, асабліва калі прыйдзе з Сямёнам. Таму я крыху нацягваю вяровачку:

— Але бываеце тут…

— Не сядзець жа мне дома!

Заўвага ёй не спадабалася, і я няўпэўнена працягваю:

— Ну-у… Можна ў кіно пайсці, на спектакль. Чуў, тут тэатр неблагі…

— Нудота,— у яе няма і ценю сумнення.— Мы звычайна ці сюды, ці ў «Дняпро», а калі спатрэбіцца больш інтымнае месца — у аэрапорт коцім, там без музыкі, можна адпачыць душой.

— А я дык не магу дачакацца, калі сезон пачнецца…

— Тэатральны? Было б што. Два гады не хадзіла, мусіць, і не хутка пайду. Не цягне!

Што ж, у кожнага свае запатрабаванні. Аднаму дай оперу, другому эстраду ў рэстаране. Як прызнаючы натуральнымі Нініны погляды на мастацтва, кажу:

— Калі сваёй кампаніяй, то ўсё роўна, дзе і што.

— У нас так, дружна,— яна гаворыць з выклікам, нібы спрачаецца, і зноў хмурыцца. Мне, відаць, можа ўсё сказаць, сабе цяжэй. Дапівае каву і паглядае на гадзіннік.— Прабачце, мне пара. У нас з Сэмам дамоўленасць. Калі куды едзе, то абавязкова звоніць.

Устаю і падаю Ніне-Вялесьцы руку. Чамусьці думаецца, што пра званок маніць. А калі не? Калі Сямён любіць жэсты?

Ідзём па набярэжнай. Сонца яшчэ яркае, але нядаўняй гарачыні ўжо няма. 3 ракі падымаецца прыемная свежасць. I я, бестурботна размахваючы кейсам, з зайздрасцю паглядаю на голыя целы на пясочку. Вось так і Сямён зараз недзе на беражку цешыцца. Як бы даведацца, пазвоніць ён ці не. А калі пазвоніць, то — адкуль? Заўтра Ніна, можа, пахвалілася б, каб неяк сустрэўся з ёю. Ды раптам, распытваючы, толькі навяду на непатрэбны роздум — і дзяўчыну, і, галоўнае, Лебедзева, якому яна, напэўна, раскажа пра маю цікаўнасць. Задача. Але размову з Нінай трэба падтрымліваць. Паказваючы на пляж, зайздрошчу:

— Жывуць жа людзі!

Вялеська фыркае:

— Бруд! Мазут, жыжа з свінарніка. Восенню ў адпачынак на Каўказ палячу. Вось там пляжы!

Дарога да яе дома блізкая: хвілін дзесяць пяшком і тры прыпынкі на тралейбусе. Так што неўзабаве мы апынуліся ля яе пад’езда. Нічога не прыдумаўшы наконт пытання пра званок Сямёна, спрабую затрымаць дзяўчыну стандартным прыёмам:

— Мы так хутка дабраліся…

Вялесьцы гэта падабаецца, яна зноў робіцца какетлівай:

— У нашым свеце ўсё адноснае.

Толькі хацеў сказаць нешта прымітыўна-ўзнёслае і знямеў: з пад’езда выйшаў капітан Пугацэвіч. Ад разгубленасці я ледзь не павітаўся. Добра, што ён адвярнуўся. Я паглядзеў яму ўслед і з прыкрасцю зазначыў:

— А ў вашым доме відныя мужчыны жывуць.

— Не ў нашым. Але чаму ён з нашай кватэры выйшаў? — яна таксама з цікавасцю паглядзела ўслед Пугацэвічу, затым перавяла позірк на мяне.— Дзякуй за вечар. Не сярдуйце, мы яшчэ пабачымся.

Абяцанне новай сустрэчы павінна было ўзняць мой настрой. Абнадзеены, я нясмела ўсміхаюся. Чаму б не паказаць, што прычына маіх пакут — яна? Можа, не скажа Лебедзеву пра сённяшні вечар…

8

Вадзіцель «пікапа» — каржакаваты, чырванашчокі мацачок з густой чорнай шапкай валасоў, з хітрымі, заўсёды прыжмуранымі вачамі — вяла нудзіў:

— Ну што такога я зрабіў, што? Падвёз чалавека. Дык хай лепш таксісты працуюць, а то распусціліся…

Пугацэвіч прыглядаўся да шафёра і гадаў, ці будзе ён шчырым, але прыйсці да чаго-небудзь пэўнага не мог. 3 ад-наго боку, такі хітрун павінен разумець, што асаблівых прэтэнзій да яго ў міліцыі быць не можа і прычыны хлусіць быццам бы няма; з другога — Шульжык, бадай, не памыліўся, было ў ім нешта ўвёртлівае, здавалася б, не да моманту. Ці не з тых ён, хто на сур’ёзнае злачынства не пойдзе, аднак калі выпадзе што ўрваць, не праміне? I мусіш яму верыць, бо ён пакуль адзіны, хто нешта можа сказаць пра хлопца з чамаданчыкам і пярэстай сумкай.

Даўшы шафёру нагаварыцца, Сяргей Антонавіч пажартаваў:

— Вам бы дзякаваць таксістам, а вы бочкі коціце. Прызнайцеся, рубля з левака ўзялі?

— Бяды тае,— ён не адмаўляў і не пагаджаўся.

— Рубель, траяк — узялі і на здароўе, не ўкралі ж,— Пугацэвіч вырашыў, што пара пытаць пра галоўнае.— Вас мы запрасілі з іншай нагоды. Трэба ўстанавіць вашага пасажыра.

Вадзіцель прыкметна павесялеў.

Пугацэвіч суха сказаў: