Камандзіроўка ў сваім горадзе

У парадныя дзверы Сямён чамусьці мяне не вядзе. Ад сціпласці я паміраць не збіраюся і таму дазваляю сабе думку, што такім знаёмым, як я, ён мог бы дома і пахваліцца. Гэта прыдало б яго штодзённым бадзянням больш прыстойнае адценне, асабліва, мабыць, у вачах маці. Але Сямён, бадай што, да сябе наогул нікога не запрашае. Мушу з гэтым лічыцца. Тым болей што вершаплёту Паўлу Гарбаценку адрас Лебедзевых невядомы і ў бюро даведак запатрабаваць яго ён не можа — прозвішча сваё Сямён яму не называў, дзе бацька працуе таксама не казаў.

Аднак колькі б я ні даказваў сабе, што наведванне Лебедзевых нічога не дасць, што і прычыны зайсці да іх не маю, загад — не пажаданне. I я іду на вуліцу Каменную, дзе, у даваеннай яшчэ кладкі, шасціпавярховым доме ўнізе размясцілася даволі прывабная кантора з гучнай назвай: «Аблювеліргандаль». Ні золата, ні вырабаў з яго, нават аздобленых брыльянтамі і агатамі, я па блату набываць не збіраюся. Але ад сустрэчы з адной супрацоўніцай канторы не адмоўлюся. Неяк выпадкова яна напаткала мяне, дык чаму сёння я не магу разлічваць на выпадак? Тым болей што паміж намі склаліся, спадзяюся, прыязныя адносіны. Я не таю сваю сімпатыю, а якая дзяўчына астанецца да гэтага абыякавай!

Час перадабедзенны. Вось-вось са шматлікіх устаноў гандлёва-статыстычнага ўхілу, размешчаных на Каменнай вуліцы, выпырхнуць галодныя супрацоўніцы, і я павінен прыемна здзівіцца, сутыкнуўшыся нос у нос з адной з іх. Я павольна брыду па нядаўна яшчэ ціхай вуліцы і неўзабаве магу ўжо больш-менш дакладна выдаць даведку, калі хто зацікавіцца, дзе і як захоўваецца працоўная дысцыпліна. Яшчэ няма гадзіны, а ўжо то там,то тут раз-пораз ляпаюць дзверы, і потым чуецца таропкі перастук падбітых абцасікаў. Я міжволі прыспешваю крокі: хто ведае, можа тая, якую прагну бачыць, таксама захоча прыхапіць некалькі дзяржаўных хвілін.

Прадчуванне не падманула. Ля шырока расчыненых дзвярэй я апынуўся ў той момант, калі ў іх паказаліся дзве дзявочыя постаці. Дзяўчаты былі так засяроджаны нейкай сваёй гаворкай, што мне было няёмка іх перапыняць. I я не перапыняў. Проста стаў насупраць дзвярэй так, каб яны не маглі мяне абмінуць. А калі дзяўчаты здзіўлена ўзнялі вочы, разглядаючы даўжэзны слуп, што за паўдня вырас на тратуары, я, вядома, збянтэжыўся.

— Ніна?! — я зірнуў на шыльду.— Што вас прывяло сюды?

— Мы тут працуем,— смяецца Нініна спадарожніца, паколькі сама Вялеська не спяшаецца з адказам.

Я звяртаю на дзяўчыну ўвагу. Нішто, прыкметная асоба. Не толькі ростам так сантыметраў пад сто семдзесят, але і тварам. Не тое што Ніна. Смуглявая, румянец на матавых шчоках, вялікія, крыху раскосыя колеру цёмнага бурштыну вочы, добразычлівая ўсмешка на пухлых натуральна яркіх губах. На жаль, мне зараз нельга яе заўважаць наогул. Ніна павінна адчуць, што я рады сустрэчы толькі з ёю. Але пазнаёміцца з яе сяброўкай я проста абавязаны, як ветлівы і далікатны чалавек. Нахіляю галаву і кажу:

— Вельмі прыемна, Павел.

— Валя,— зусім сур’ёзна адказвае дзяўчына.

А Ніна дадае:

— Павел — паэт.

Гэта пра мяне, вядома. Цяпер я ўжо чырванею. Перад гэтай дзяўчынай чамусьці не хочацца выхваляцца. Мне здаецца, што яна іншай, не лебедзеўскай, кампаніі.

— Генія заўсёды вызначае сціпласць,— зноў смяецца Валя. Цікава, яна можа быць надзьмутай? Але яе вочы зыркаюць на мяне, як ацэньваюць: маўляў, што ты за фрукт?

Вельмі не хочацца быць фруктам. Аднак я раптам даю сабе такое слова: дакажу Валі гэта іншым разам. Вось прыйду сюды к канцу дня і дакажу. А сёння хай прабачыць. Пакрасуюся.

— Значыць, сабраліся аднаўляць патрачаныя на службе сілы? — мянчу языком. Была б Ніна адна, я, можа, і не такое выдаў бы. Прысутнасць Валі скоўвае.

Валя больш у размову не ўмешваецца Адказвае Ніна, яўна напрошваючыся на камплімент:

— Мы хіба падобныя на замардаваных?

Я маю падставу яшчэ раз паглядзець на абедзвюх дзяўчат. На Валю пільна і коратка, на Ніну даўжэй і больш уважліва. А тады ўздыхаю:

— Мне б вашы гады…— Кручу галавой.— Выгляд на ўсе сто. Але прафілактыка… Дзе мы прызямлімся?

— Тут за вуглом кафетэрый,— паведамляе Ніна,— з прызямленнем на нагах.

— О-о, гэта мяне не палохае, калі я быў на Усходзе…— Я бяру дзяўчат пад рукі.

— Вы пілі чай на персідскіх дыванах, седзячы на кукішках,— весела падпускае шпільку Валя. Бадай, нешта ёй у нашай размове не даспадобы.

— На бухарскім, на бухарскім і лежачы на падушках,— мянчу далей.

— Як хан,— нарэшце і Ніна ўхапіла тон размовы.

Неўзабаве мы п’ём каву з малаком, і , як дзяўчаты ні ўпіраюцца, я ўсё-такі спакушаю іх на пірожныя.

Час мінае хутка, у бязладнай гамане. Я праводжу сваіх дам да тых самых шырокіх і расчыненых дзвярэй, побач з якімі вісіць чорная з залацістым надпісам шыльда: «Аблювеліргандаль». 3 кожным імгненнем мае нядаўнія спадзяванні таюць, як масла на гарачай патэльні,— на вачах. Мушу, значыць, праяўляць ініцыятыву. Што было б непажадана. Ды іншага ходу не бачу. Не выпускаючы рук дзяўчат, душэўна кажу:

— Мы сёння ў «Прыемным апетыце» сустракаемся. Прыходзьце.

Валя маўчыць. Ніна пахмурнее, з прыкрасцю адказвае:

— У чатыры гадзіны з шэфам еду на рэвізію.

— Сэм ведае?