Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Прывітанне, Вадзім. Хачу сустрэцца з Папроцкім, не складзеш кампаніі?

— Думаеш, на маёй шыі толькі ты?

— I ў мяне хапае, таварыш следчы. Аднак калі ты заняты, дазволь правесці допыт. Папроцкі ўяўляецца слабейшым звяном у кампаніі Лебедзева, паспрабую прарваць ланцуг.

— Скажы — староннім звяном,— падправіў Акулік.

— Тады пабочным ужо, але ўсё роўна слабейшым,— не пагадзіўся капітан.— Зачэпка ёсць, не хвалюйся.

— Угаварыў,— Акулік падумаў.— Трымайся сталовай.

Парада следчага быць асцярожным нечакана ўзняла ў Пугацэвіча настрой. Вядома, Акулік кіруецца самымі добрымі намерамі. Але пакуль факты ён, Пугацэвіч, ведае лепш і больш дэталёва арыентуецца ў справе. I неўзабаве гэта дакажа.

Сяргей Антонавіч быў упэўнены, што з Русланам трэба гутарыць у сваім кабінеце. Гэтаму няўстойліваму і бязвольнаму, паводле характарыстык і Гарбаценкі, і супрацоўнікаў НДІ, хлопцу не лішне даць адчуць, што з ім не жартуюць.

Папроцкі з’явіўся неўзабаве пасля званка Пугацэвіча ў інстытут. Было прыкметна, што яму не па сабе. Ён паслухмяна сеў на прапанаванае крэсла, на самы крайчык, нібы рыхтуючыся па першаму сігналу ўскочыць, і запытальна паглядзеў на капітана.

— Вы не здагадваецеся, чаго вас выклікалі? — спакойна спытаў старшы оперупаўнаважаны.

Руслан, не адводзячы вачэй ад Пугацэвічавага твару, адмоўна пакруціў галавой.

Сяргей Антонавіч не любіў дагодлівых сведак. Не вінаваты — трымайся як чалавек, з годнасцю. Маеш грэх за душой — умей адказваць. Прыніжанасць у людзях яго абурала. Ды і непатрэбна яму, сышчыку, каб кожнае яго слова лавілі з разяўленым ротам, спяшаліся пагадзіцца, нават насуперак ісціне.

— Вы праходзіце як сведка ў справе аб парушэннях правілаў гандлю ў сталовай на Падлеснай, і следчы даручыў мне дапытаць вас.

— Але я…

— Зараз зразумееце,— Сяргей Антонавіч запісаў у першыя графы пратакола афіцыйныя звесткі.— Так, Руслан Аляксеевіч. Устаноўлена, што другога жніўня вы атрымалі ў сталовай нумар сем прадукты з чорнага ходу.

— Але я… заплаціў…

— Ніхто не кажа, што бясплатна. Нас цікавіць іншае. Кладаўшчык вам знаёмы?

— Раней — не. Тады першы раз бачыў. Самсонаў з ім дамовіўся, што я прыйду. А потым пазваніў і сказаў, каб я падышоў,— не чакаючы пытанняў, Папроцкі спяшаўся выкласці ўсё, што мела дачыненне да яго паходу ў сталовую.

— Самсонаў, Самсонаў… Ён што, там працуе?

— Алег? Не, грузчык, у мэблевым магазіне. У яго сувязі — дай бог,— на імгненне ў Руслана скрозь прыгнечанасць пракінулася зайздрасць да пранырлівага Алега. Аднак у наступны момант ён ужо лавіў позірк старшага оперупаўнаважанага.

Пугацэвіч хацеў быў папытаць у Руслана пра сувязі — добра гэта ці кепска, аднак раздумаў. Руслан скажа менавіта тое, што вымагаюць абставіны.

— Так, у мэблевым,— запісаў Сяргей Антонавіч,— хаця сам гэты факт важны толькі для пратакола.— Паспрабуйце ўспомніць сваю размову з Самсонавым. Ён вам пазваніў і што сказаў?

— Нічога такога,— адказаў Папроцкі.— «Лады, стары! Будзь у двары сталоўкі з торбай к адзінаццаці. Не спазняйся. Кладаўшчыка інфармаваў».

— Значыць, вы прыехалі на Падлесную к адзінаццаці. Што ў руках было?

— Сумка… Ну гэта, гаспадарчая, балонневая.

— Адна?

— Як Алег параіў, каб у вочы не кідалася.

— Запішам і гэта.

— Пішыце,— пытанні капітана міліцыі да яго бачнага дачынення не мелі, і Руслан супакоіўся, асмялеў: — Я не хлушу.

— Нават так? — усміхнуўся Пугацэвіч.— А вось вадзіцель «пікапа», які вас падвозіў, сцвярджае, што ў вас у руках было болей рэчаў. Можа, ён хлусіць?

Папроцкі памуляўся і зноў стаў ліслівы:

— Дык гэта і кладаўшчык скажа, колькі я чаго браў. У мяне чэк, здаецца, захаваўся,— ён апусціў руку ў адну кішэню, у другую.— Напэўна, дома пакінуў…

— Я вам адно, а вы мне — другое,— дакорліва паківаў галавой Сяргей Антонавіч.— 3 кладаўшчыком размова была. А як нам прымаць паказанні вадзіцеля, Руслан Аяяксеевіч?

— Вадзіцеля? — Ён задумаўся, быццам не здагадваўся, што ад яго трэба.— А-а, мы абодва кажам праўду. Таварыш у двары мяне ўбачыў і папрасіў прыхапіць ягоны «дыпламат». Яму самому кудысьці трэба было. Не верыце?

— Пакуль вы не давалі падстаў для сумнення,— падбадзёрыў Сяргей Антонавіч.— Але парадак ёсць парадак. Прозвішча таварыша? Лебедзеў? Добра…— Тут ён сам завагаўся: пытаць пра далейшы лёс «дыпламата» або не пытаць. Хутчэй за ўсё аб ім была гаворка ў Руслана з Лебедзевым, пра якую паведаміў Гарбаценка. А калі не аб ім? Вырашыў спытаць.— Вы Лебедзеву рэчы дадому завезлі?

— Дадому…— пачаў Папроцкі, аднак спахапіўся: — Спачатку сабе, а яму потым…— Ён вінавата ўсміхнуўся.— Прабачце, разгубіўся чамусьці. Па чамаданчык ён сам прыходзіў.

— Лебедзеў таксама ў той сталоўцы корміцца?

— Увогуле я там быў упершыню, адзін раз. А Лебедзеў… У яго маці гэтым займаецца.

— Але Лебедзеў выйшаў са сталовай? — спытаў Пугацэвіч і падумаў, што Папроцкі можа пацвердзіць гэта катэгарычнае пытанне.

— Не звярнуў увагі, можа, і адтуль, вам жа відней.

— Ну, калі пэўна не ведаеце, то запішам толькі «дыпламат». Каб не разыходзіліся вашы паказанні з шафёравымі. Так? — Але прыкрасць ад няўдалага пытання не праходзіла.

Папроцкі задаволена заматаў галавой.