Камандзіроўка ў сваім горадзе

— А што ў «дыпламаце» было? Можа, таксама прадукты, не пыталіся?

— Бялізна,— махнуў рукой Папроцкі,— паказаў, як забіраў. Казаў, быў пасля саўны,— і засмяяўся: — Ён з прадуктамі!

Пугацэвіч ледзь прымусіў яго перачытаць пратакол і падпісаць, дзе належыць. Руслан усё паўтараў:

— Я вам веру, веру…

3 акна было відаць, як хлопец ледзь не подбегам, не азіраючыся, кіраваў да тралейбуснага прыпынку. Сяргей Антонавіч глядзеў яму ўслед і моршчыўся. Атрымлівалася суцэльная лухта: Лебедзеў аддаў чамаданчык не з крадзеным, а з бялізнай; Грыгаровіч, які, паводле яго версіі, павінен быў мець у руках рэчы, да машыны прыбег улегцы. Гэта азначае, што да кражы ні першы, ні другі дачынення не маюць. Але ж паблізу ад месца злачынства яны не горадам любаваліся. Ды гэта сыграе толькі тады, калі з’явяцца іншыя, прамыя доказы іх віны.

Сяргей Антонавіч вярнуўся да стала, уважліва перачытаў пратакол. Здаецца, наказ следчага споўнены, Папроцкаму не задаў ніводнага пытання, якое ўводзіла б у бок ад сталовай. Так, на калег ён папрацаваў. А што мае сам? Лебедзева з чамаданчыкам бруднай бялізны. Добра было б, каб Руслан расказаў яму падрабязна пра выклік у міліцыю.

А што акрамя Лебедзева? Сяргей Антонавіч нахмурыўся. Чаму акрамя? Усё вакол Лебедзева круціцца. Ён ведаў, калі Папроцкі будзе ля сталовай. I хто можа сказаць, што гэта не па яго просьбе Самсонаў назначыў Руслану пэўны час? Пан Лебедзеў вялікі, але ж раней сам насіў свой «дыпламат». I алібі хаця б такога, як у Грыгаровіча і Самсонава, у яго на час кражы няма.

Чым далей думаў Пугацэвіч, тым болей адольвалі яго сумненні. Малаверагодна, каб Лебедзеў у адзіночку палез у кватэру. Не такі ён, не з тых, хто возьме небяспеку на сябе. Калі і замешаны ў злачынстве, то як арганізатар, потым падстрахоўшчык, а не выканаўца. Прыняўшы гэта за аснову версіі, разважанняў, Сяргей Антонавіч задаў сабе яшчэ адно пытанне: каго Лебедзеў накіроўваў на кражу? Калі не Грыгаровіча і Самсонава, то, значыць, кагосьці трэцяга, хто не трапіў яшчэ ў поле зроку вышуку. Увогуле гэта малаверагодна, але, узнікшы, пытанне патрабуе адказу. I ён, Пугацэвіч, адкажа. А пакуль не лішне ўдакладніць паказанні Папроцкага.

Сяргей Антонавіч зняў трубку. Калегі з аддзела барацьбы з раскраданнем сацыялістычнай уласнасці зараз дапытвалі кладаўшчыка сёмай сталовай, і ён папрасіў задаць яму невялічкае пытанне. Адказ задаволіў Пугацэвіча — менавіта Самсонаў прызначыў час, калі Папроцкі павінен быў прыйсці па мяса. Цяпер заставалася высветліць, якая была ў гэтым неабходнасць.

Не паспеў капітан адарваць руку ад апарата, як пазваніў Шульжык. Яго паведамленне ўзрадавала: нарэшце з’явілася нешта пэўнае. Магнітафон, прынесены на студыю Святланай Макоўчык, быў украдзены ў Канапацкіх.

— Мне ва ўпраўленне? — Вячаслаў не мог стрымаць узбуджанасці, ён прагнуў рашучых дзеянняў.

— Ты ўсё-такі кушняроў абыдзі,— астудзіў яго Пугацэвіч,— словы Гарбаценкі, як магнітафон трапіў да сястры Лебедзева, у справу не падшыеш. Тут яшчэ папрацаваць давядзецца, пакуль дакажаш што трэба. Мы гэта абмяркуем пазней.

17

Шчыра кажучы, вынік праверкі магнітафона мяне засмуціў, хаця ўвогуле і чакаў нечага падобнага. Лебедзеў шалапут, распуснік, пустазвон і разам з тым далёка не дурань. Яму б у свой час добрыя цуглі, напэўна, чалавекам стаў бы. А так — банальны злодзей. I сястра, бадай, не лепшая. Ведае ж, што брат не такі мецэнат, каб за трэць цаны аддаваць дарагую рэч, а схапіла. Што за дзеці выраслі ў прыстойнага Лебедзева-старэйшага, які сам па жыцці ідзе сумленна? Відаць, у сям’і не ён, жонка галава. А яе погляды я ўжо крыху ведаю.

Наогул падпалкоўнік мне сёе-тое расказаў пра Лебедзевых, не робячы, аднак, вывадаў. Цвёрды, дзейны на працы, дома муж ва ўсім саступаў жонцы. Ці ад вялікага кахання, ці ад абыякавасці да ўсяго, што не тычылася службы, адбірала яго ўвагу. На жаль, часта бывае і так, і гэтак. Паступова мянялася атмасфера дома. Шчырая, незамутнёная, як гэта бывае ў маладосці, яна пачала поўніцца атрутай. На Таццяне Макараўне яе становішча галавы ў сям’і адбілася вельмі своеасабліва. Навучыўшыся круціць мужам, яна захацела верхаводзіць і ў школе, дзе працавала настаўніцай. Як жа, муж — намеснік старшыні райвыканкома. Райана праявіць бы прынцыповасць, падтрымаць дырэктара, тады і ў школе быў бы парадак, і ўладарная жанчына, можа, атрымала б урок. Аднак пабаяліся псаваць адносіны з кіруючым мужам, які пра канфлікт ведаў толькі тое, што казала жонка. Дырэктара перавялі ў іншую школу. А Лебедзева палічыла, што ёй усё дазволена.

Сын і дачка, якім яна ўдзяляла ў адрозненне ад бацькі шмат увагі, хутка засвоілі матчыны погляды — дзеці звычайна вельмі чуйныя і да добрага, і да благога.