Камандзіроўка ў сваім горадзе

На Падлеснай вуліцы была другая абрабаваная кватэра.

Аператыўнікі райаддзела вакол яе пахадзілі быццам бы нямала, пабывалі ў суседніх дамах, пагутарылі з людзьмі. Але раён пошукаў, на думку Пугацэвіча, быў звужаны. Таму і даручыў ён Шульжыку выправіць гэта ўпушчэнне.

— Ты канкрэтна, канкрэтна, — Сяргей Антонавіч захваляваўся, пачуўшы, што не памыліўся.

— Вольга Андрэеўна Лашманава, кватэра дзевяць дом адзінаццаць па вуліцы Кавалёва. Там такі вялікі двор. Помніць тую раніцу.

— Еду! — крыкнуў Пугацэвіч.— Чакай,— і выйшаў з кабіны.

Шульжык распытаў жанчыну падрабязна. Капітан слухаў яго задаволена.

— Назіральны чалавек гэта Лашманава,— гаварыў Вячаслаў.— Чысло запомніла дакладна. Пагода, казала, была такая, як сёння,— сухая. Сама вазілася ў двары з кветкамі. Было пуста — лета, дзятва хто ў лагеры, хто ў вёсцы, дарослыя на працы. Таму і звярнула ўвагу, што на тым баку двара, ля дома, у якім сталоўка, тупае хлопец з сумкай. Спачатку падумала, што прыехаў да каго, а кватэра замкнёная. Нават пашкадавала, спытала, да каго. А ён адказаў, што чакае таксі. Дарэчы, следчаму райаддзела яна расказвала пра хлопца, ён быў зацікавіўся, а тады паківаў галавой: маўляў, далекавата ад Падлеснай.

У гэтым месцы Пугацэвіч нахмурыўся. У справе пра Лашманаву не ўпаміналася. Следчы Загдай яе сведчанню не надаў значэння. Добра, што Шульжык аказаўся ўедлівым.

А Вячаслаў працягваў:

— Пытаюся ў Вольгі Андрэеўны, чаму вам запомніўся хлопец? Яна і кажа: тлуміў пра таксі, а па яго «пікапчык» прыехаў.

— Дакладна «пікапчык», Лашманава ўпэўнена? — У Пугацэвіча бровы на лоб палезлі. Калі сведка не памылялася, то машыну можна хутка ўстанавіць. Няўжо ўсё так проста?

— Не сумнявайся, Вольга Андрэеўна на базары працавала, на такіх прадукты прывозілі часта. Ды і тэлевізар у яе нядаўна ў рамонт бралі, на «пікапчыку» прыязджалі. Больш таго, калі я папрасіў, то і рэчы назвала. Балонневую сумку ў чорна-белую клетку, а што яшчэ — не разгледзела, але нешта яшчэ было ў руках у хлопца.

3 упраўлення Пугацэвіч паехаў на вуліцу Кавалёва. Пастаяў крыху перад пад’ездам, ля якога невядомы хлопец чакаў машыну, потым павольна пайшоў у напрамку Падлеснай. Раптам захацелася прайсціся па двары дома, дзе адбылася кватэрная кража. Гэта наўрад ці магло даць яму нешта канкрэтнае, тым болей што да пацярпеўшых ён заходзіць не збіраўся, іх не было ў горадзе. Аднак ведаў, што яшчэ раз паглядзець лішнім не будзе.

Пакуль ён павольна брыў, сцямнела. Засвяціліся вокны, вулічныя ліхтары. Усё навокал змянілася, набыло іншы, начны выгляд. А кража ж была раніцай… Раніцай… Пугацэвіч паківаў сам сабе галавой: запрацаваўся, сышчык, з дарогі збіваешся. Сюды ты абавязкова вернешся заўтра, калі будзе светла, а зараз табе трэба зусім у іншае месца, дзе падзеі адбываліся якраз у цёмную пару.

На гадзінніку было дванаццаць ночы. Двор Канапацкіх, абкружаны шматпавярховымі дамамі, заціх, апусцеў. Людзі спалі. I напэўна, нікому няма справы да таго, гарыць святло ў суседа ці не. Так магло быць і ў тую ноч, калі злачынцы апынуліся ў кватэры Льва Сідаравіча. Ва ўсякім разе, ніхто з апрошаных тады жыхароў дома насупраць нічога незвычайнага не заўважыў. А святло ж было доўга… Ды так ужо звычайна складваецца. Як на тое. Інакш або гаспадары раней вярнуліся, або суседзі перашкодзілі б…

Пугацэвіч знайшоў адкрытую з усіх бакоў лавачку, сеў. Адсюль пад’езд Канапацкіх быў добра бачны. Але толькі адсюль, знізу. Бо тыя ж самыя спрыяльныя абставіны зноў працавалі на злачынцаў. Ужо з другога паверха суседняга дома дзверы не праглядваліся, іх засланяў стары каштан з густой раскідзістай кронай. Злодзей ці злодзеі мелі магчымасць выйсці незаўважанымі і далей, збочыўшы налева, хавацца за кустамі бэзу, аж пакуль не павярнулі б за вугал дома. А там — дарога, пустынная вуліца з дамамі, схаванымі на процілеглым баку высокімі таполямі. Самы надзейны для злачынцаў шлях, каб непрыкметна выйсці з пад’езда Канапацкіх. Такі, напэўна, і быў іх першы этап адступлення.

Пугацэвіч павольна рушыў па гэтым уяўным маршруце.

На рагу вуліцы спыніўся. Гэты раён ён ведаў кепска, не тое што, напэўна, тыя дамушнікі. Яны маглі загадзя вызначыць, як і куды лепш пайсці. А яму, каб здагадацца пра іх шлях, трэба паламаць галаву. I ўсё роўна гарантыі ад памылкі не будзе.

Наўрад ці злачынцы з рэчамі ў руках павярнулі па тратуары ўлева ці ўправа. Многія вокны ў дамах паабапал вуліцы сёння адчынены. I ў тую ноч было цёпла. А крокі на тратуары добра чутныя. Праезджая частка закрыта ад вачэй жыхароў дрэвамі, але тут можна нарвацца на выпадковую машыну. Таму сама надзейна перасекчы вуліцу, і толькі ў адным месцы — дзе паміж двума пяціпавярховымі дамамі ёсць глухі праход.