Камандзіроўка ў сваім горадзе

Пугацэвіч так і зрабіў. Яму адкрыўся прасторны двор, нават хутчэй пустка, на адным баку якой удалечыні бачыўся доўгі дзевяціпавярховы будынак, а на другім, як бы працягваючы праход, быў дзіцячы сад. Трымаючыся ценю густых клёнаў, якія раслі ўздоўж металічнай садаўскай агароджы, Сяргей Антонавіч трапіў у вузенькі цёмны завулак паміж лазняй і школай, дзе і ў больш ранні час не вельмі людна, а поначы дык наогул нікога не сустрэнеш.

Сяргей Антонавіч амаль не сумняваўся, што злачынцы рухаліся менавіта так, больш ім не было куды дзявацца, калі не жылі яны зусім блізка ад Канапацкіх. Далей жа маглі павярнуць з гэтага месца куды хочаш, бо і на бульвары, і на Водаправоднай вуліцы — ён ледзь прачытаў назву на шыльдзе — верагоднасць непажаданай для іх сустрэчы была, бадай, аднолькавая. Калі прыняць версію, што па крадзенае яны прыходзілі двойчы, то недзе ў гэтым раёне ў іх павінна быць або прыстанішча, або хаўруснік, у якога можна пакінуць рэчы.

Праверыць, ці так гэта — не проста. Пугацэвіч разумеў, што працы хопіць. Ды не яна палохала. Галоўнае, каб не было ў яго меркаваннях памылкі. Ён яшчэ пастаяў, слухаючы начную цішыню, і тады пабрыў дадому.

3

Не часта выпадала мне апошнім часам вось так няспешна хадзіць па вуліцы днём, з бяздумным выглядам акідваючы позіркам прахожых, заглядацца на прыгожых дзяўчат, дзівячыся, адкуль іх столькі набралася. А што, зрэшты? Я цяпер чалавек без пэўных заняткаў. 3 тых, кім звычайна цікавіцца міліцыя. Чаму? 3 майго Пегаса карысці мала, уладкоўвацца на працу я не спяшаюся, дык з чаго жыву? Чым не кампанія Лебедзеву? Легенда мне спадабалася. Развіваючы яе, Пётр Пятровіч забараніў мне заходзіць ва ўпраўленне, балазе я ў абласным цэнтры ўсяго два месяцы і не паспеў яшчэ прымільгацца калегам. 3 гэтай прычыны давялося нават перабрацца з інтэрната на прыватную кватэру, на жаль, часова: пакойчык светлы, утульны, гаспадары ветлівыя. Ціха. Не тое што ў інтэрнаце, дзе кожны сам сабе галава. Такім чынам, будзем лічыць, што я атрымаў нечарговы і незаслужаны адпачынак. Але ўжо такая яна, спецыфіка нашай службы: гуляеш не тады, калі хочацца, а калі загадаюць.

Што ж, я не крыўдую на Пятра Пятровіча. Лета ў самым зеніце, прырода выдатная — цёпла, сонца свеціць. Буду карыстацца. Хаця, калі разабрацца, бестурботнасць я павінен толькі дэманстраваць. Думкам жа спакою няма.

Іду па вуліцы, аднак не без мэты. Крыху далей знаходзіцца славутае ў горадзе кафэ «Прыемнага апетыту», дзе лейтэнант Гарбаценка, апрануты ў светла-шэры спартыўнага крою касцюм, мусіць строіць з сябе паэтычнага генія. Часопіс з вершамі і партрэтам, спадзяюся, прыгожага аўтара, а таксама стос чыстай паперы спакойна ляжаць у модным чорным кейсе — не буду ж я называць свой чамаданчык «дыпламатам», не прагучыць. Праз некалькі хвілін, аблюбаваўшы сабе месца, я гэтак абыякава кіну паперу на столік і затуманенымі вачамі агледжу залу. Праўда, наконт выбару месца я крыху загнуў, яно ўжо вядомае — ля сцяны, справа ад увахода — трэці столік. Суседні прыкладна ўжо з месяц займаюць тыя, якія немінуча звернуць увагу на аднаго маладога рыфмача.

Столік мне не надта падабаецца, я сеў бы ля акна, адкуль і агляд лепшы, і дзе святла болей. Ды што паробіш, калі ўсё ўжо выбрана за мяне. Саджуся і звысоку аглядаю памяшканне. Звысоку ў прамым і пераносным сэнсе. Прамым — ростам мяне бог не пакрыўдзіў, сто восемдзесят сем; пераносным — каб сабе цану набіць у вачах пэўных наведвальнікаў.

Кафэ невялікае. Як кажуць у гандлі, на трыццаць два пасадачныя месцы. Як па мне, то чым меней, тым лепей. Выручка мяне не хвалюе, і тут мы, напэўна, з дырэктарам трэста сталовых і рэстаранаў не знойдзем агульнай мовы. На шчасце, гэта і непатрэбна. Кожны з нас будзе вырашаць сваю праблему самастойна.

А нішто, тут няблага. Можа, таму, што яшчэ пуставата. Васемнаццаць гадзін — ні дзень, ні вечар, абед скончыўся, вячэраць ранавата. А такіх гультаёў, якім выглядаю я, у горадзе не многа.

Афіцыянткі цікаўна паглядаюць у мой бок, але не спяшаюцца. Паважаная ўстанова грамадскага харчавання павінна вытрымаць кліента. Ці то каб сваю годнасць падкрэсліць, ці то каб кліент апетыт адчуў. Мне дык гэта акалічнасць сёння спрыяе, хаця пасля снядання, як чамусьці часам кажуць, у маім роце макавай расінкі не было. Выцерплю. Тым болей што і мне прыемна разглядаць гэтых прыгажунь.

Відаць, на афіцыянтак належнага ўражання я не зрабіў. Зацікавіўшыся спачатку, яны хутка перасталі звяртаць на мяне ўвагу і вярнуліся да перапыненай размовы. Ну і што? Хаця, вядома, і крыўднавата. Я ж хлопец не зломак. Нават няёмка было, калі прыносіў у рэдакцыю вершы. Усё чакаў, што раптам хто, прачытаўшы, параіць: табе не алоўкам забаўляцца, табе ліхтары на вулічных слупах мяняць, пад’ёмнік не спатрэбіцца. I то, акселерацыя. Ростам, калі ўжо браць паэтычны цэх, то хіба толькі Сяргею Міхалкову саступлю. Ды справа не ў росце, відаць. Адна мая знаёмая з гэтага поваду зазначыла: каб ты яшчэ і пісаў так…