Камандзіроўка ў сваім горадзе

Дык чым жа я не прыглянуўся гэтым прыгажуням? Плечы шырокія. Рысы твару, чуў, правільныя. Не кірпаты і не рабы. Вочы шэрыя. Адно чупрына крыху падвяла — рыжаватая. Аднак і гэта гледзячы на чый густ. Так што хлопец я не абы-які. А яны…

Пакуль я разважаў, час, вызначаны на вытрымку кліентаў, здаецца, мінуў. Танклявая фея ў белым фартушку і накрухмаленым карункавым чэпчыку-кароне павольна ўстала і паплыла ў мой бок. Уяўляю, што будзе ў яе душы, калі нарэшце справа дойдзе да заказу. Мой выгляд, напэўна, абяцае добрую пасядзелку. А я, вядома, паесці — паем, а піць буду толькі каву. Цэлы вечар. Гаркаватае рэдкае піхво — сведчанне таго, што і буфетчыку трэба жыць, дзяцей гадаваць. Піць маленькімі глыткамі, смакуючы, як знаўца-дэгустатар. Бр-р… Можа, лепш мінеральнай узяць? Не. Сапраўдны лірык, калі і ўжывае што белае, то без бурбалак.

Першы кантакт з чароўнай феяй прайшоў быццам бы нармальна. Вытрымку яна мае. Выслухала заказ і вокам не міргнула. Толькі плечыкамі павяла. А я тым часам, пакуль яна не адышлася, дастаў з кейса трохколерную шарыкавую ручку, прывезеную мне таварышам аднекуль з Еўропы. Прыгожую, важкую, масіўную. Ручка пакацілася, дзынкнула па шкле століка і затрымалася ля сальнічкі. Прынада спрацавала. У падфарбаваных вачах феі нешта мільганула. Будзем лічыць, што цікаўнасць. Няблага. Бо, як мне вядома, гэта прыгажуня часта і ахвотна затрымліваецца ля суседняга століка, калі там балююць мае будучыя знаёмыя.

— Скардзіцца хочаце, вас затрымалі, вас аблічылі? — варожа затарахцела дзяўчына, імгненна згубіўшы прываб-насць. Няўжо яна сапраўды такая — злосная, грубая? Шкада.

— Я падобны на паклёпніка? — спытаў я з годнасцю.— Дробязі жыцця мяне не хвалююць,— і паклаў на стол стос чыстай паперы. Потым разгарнуў часопіс на адпаведным месцы.— Во!

Фея ўчалопіла вочы ў фатаграфію, перавяла позірк на арыгінал, усміхнулася:

— Першы раз абслугоўваю жывога паэта…— I, адыходзячы, вільнула клубамі, азірнулася.

Запярэчыць супраць паэта ў мяне не стала сціпласці. Але паводзіны Феі, буду ў думках так яе называць, пакінулі надзею.

Хеўра Лебедзева з’явілася нібы па раскладу, а дзевятнаццатай гадзіне. Аж абрыдла чакаць. I каву піў, і паперу крэмзаў. Ды хоць пасіней, тут нават двух радкоў не нарыфмуеш. Відаць, даўней пазты ў кафэ больш натхнення чэрпалі і языкамі мянцілі, даводзячы адзін аднаму свае ўзнёслыя думкі. А з кім. цікава, я падзялюся геніяльнай творчай задумай? Хіба з гэтай троіцай, атрымаўшы ўзамен пэўны кафэ-шантанны вопыт. А яны з выгляду нармальныя хлопцы. Апрануты модна. Мне да іх джынсава-вельветавага шыку не дацягнуцца. Увайшоўшы, па-гаспадарску, упэўнена памахалі рукамі афіцыянткам і накіраваліся да суседняга з маім століка, на якім стаяла грозная таблічка «заняты».

Адзін з іх, Грыгаровіч, затрымаўся ля музычнага аўтамата, і адразу па вушах разанула аглушальная гукавая калгатня, няйначай запісаная недзе на астравах не то Фіджы, не то Гаіці з Галапагосамі разам.

Другі, Самсонаў, барадаты, вусаты — для чырвоных шчок і мясістых губ, здавалася, месца не засталося,— скрывіўся. Відаць, сёе-тое ад вучобы ў музычнай школе ў ім яшчэ цеплілася, хаця і была яна ў дзяцінстве і не надта доўга — зараз ён вучыўся на вячэрнім адцзяленні тэхналагічнага інстытута і быў грузчыкам у мэблевым магазіне. Сярэдняга росту, таўставаты, з намечаным ужо жыватом выглядаў Самсонаў апатычным, вялаватым. Можа, з-за вачэй, бясколерных, раўнадушных, а можа, пакурваў марыхуану — такія падазрэнні меліся. Раней жа, казалі, быў энергічным, імпульсіўным. Цяпер гэта праяўлялася ў яго пасля добрай чаркі, тады ён часам рабіўся нават агрэсіўным. Добра, Лебедзеў, з якім яны сябравалі, стрымліваў. Лебедзева ён слухаў. Як, дарэчы, і Грыгаровіч, сябра новы. Гэта і дало нам падставу ўмоўна лічыць Лебедзева галоўным у іх невялікай кампаніі. Ды ці мала кампаній, дзе заўсёды нехта верхаводзіць. Неабавязкова рабіць з гэтага нейкія вывады. I я буду толькі прыглядацца да хлопцаў.

Мая Фея выпырхнула з-за лёгкай загародкі, на хаду прыцішыла гук у музычным аўтамаце і спынілася перад новымі наведвальнікамі. Непарушны гандлёвы закон вытрымкі кліентаў на іх не распаўсюджваўся.

— Як звычайна, Нат,— Лебедзеў па-свойску паклаў афіцыянтцы руку на талію. Што ж, быў ён з тых хлопцаў, на якіх дзяўчаты заглядаюцца. Твар жывы, прыемны. На галаве шапка цёмных кучаравых кудлаў. I ні ценю сумнення, вагання ў паводзінах. Самаўпэўнены грамадзянін, жанчын не абмінае. Фея, мабыць, эпізод для яго. Ці не праз гэта валацужніцтва і жонка з малым дзіцём збегла ад яго да сваіх бацькоў? А можа, і жыць за лайдаком не схацела, бо карміў сынаву сям’ю Лебедзеў-старэйшы, начальнік упраўлення лясной гаспадаркі аблвыканкома.— Ты ж ведаеш,— працягваў Лебедзеў, не апускаючы руку.

Фея скасіла вочы ў мой бок і адступіла, вызваляючыся з абдымкаў. Лебедзеў засмяяўся:

— Люблю сарамлівых. Ну, давай, давай.