La Eksterordinara Lando Oz

Mi supozas ke ĉiu leganto de ĉi tiu libro scias kioestas birdotimigilo; sed Joĉjo Kukurbokapo, kiuneniam vidis tian kreaĵon, pli surpriziĝis per siarenkontiĝo kun la rimarkinda Reĝo de la SmeraldaUrbo ol per ĉiu alia sola sperto dum sia mallonga vivo. Lia Moŝto la Birdotimigilo estis vestita perpaliĝintaj bluaj vestaĵoj, kaj lia kapo estis nur saketoplena de pajlo, sur la saketo estis krude pentritajokuloj, oreloj, nazo, kaj buŝo, por reprezenti vizaĝon. La vestaĵoj estis ankaŭ plenigitaj per pajlo, tiomsenarte kaj senzorge ke la kruroj kaj brakoj de LiaMoŝto aspektis pli buloplenaj ol necesis. Sur liajmanoj estis gantoj longa fingraj, kaj ili estis plenigitajper kotono. Pajleroj sin puŝis tra la mantelon de lamonarko, kaj ankaŭ tra liajn kolon kaj botosuprojn. Sur sia kapo li portis multepezan oran krononornamitan per multaj brilantaj juveloj, kaj la pezo detiu krono ĉi fis lian brovon, tiel ke lia pentrita vizaĝoricevis penseman esprimon. Efektive, nur la kronoindikis moŝtecon; ĉiel alie, la Birdotimigilo-Reĝo estissimpla birdotimigilo —malrigida, malgracia, kaj malvera. Sed kvankam la stranga aspekto de Lia Moŝto laBirdotimigilo ŝajnis stranga al Joĉjo, tamen egalemiriga estis la figuro de la Kukurbokapo al laBirdotimigilo. La purpura pantalono kaj la palruĝaveŝto kaj ruĝa ĉemizo pendis malstrikte sur la lignajartikoj faritaj de Tip, kaj la ĉizita vizaĝo sur lakukurbo ridetis, kvazau ĝia portanto konsideris lavivon la plej gaja afero imagebla. Unue, efektive, Lia Moŝto supozis ke lia kuriozavizitanto ridas pro li, kaj li emis malaprobi tianmalrespekton; sed ne senkiale la Birdotimigilo akirisla reputacion ke li estas la plej saĝa ulo en la LandoOz. Li pli zorge ekzamenis la vizitanton, kaj libaldaŭ trovis ke la formo de Joĉo estis ĉizita tiel kela rideto ne estis ŝanĝebla, kaj ke li ne povus aspektiserioza malgraŭ ĉia volo. La Reĝo parolis la unua. Rigardinte Joĉjon dumkelkaj minutoj li diris permirtono:

“El kie vi venis, kaj kielvi viviĝis? ”

“Pardonu, via Moŝto, ”respondis la Kukurbokapo; “sed mi ne komprenas vin. ”

“Kion vi ne komprenas? ”demandis la Birdotimigilo.

“Nu, mi ne komprenas vian lingvon. Komprenu, mi venis el la Lando de la Gilikuloj, do mi estasfremdulo. ”

“Kompreneble! ”kriis la Birdotimigilo. “Mi memparolas la lingvon de la Manĝtuloj, kiu ankaŭ estasla lingvo de la Smeralda Urbo. Sed vi, supozeble, parolas la lingvon de la Kukurbokapoj? ”

“Ĝuste tiel, Moŝto, ”respondis la aliulo, riverencante; “sekve ni ne povos kompreni unu laalian. ”

“Ja domaĝe, ”diris la Birdotimigilo, penseme. “Nibezonas interpretiston. ”

“Kio estas interpretisto? ”demandis Joĉjo.

“Persono kiu komprenas kaj mian lingvon kaj lavian. Kiam mi parolis, la interpretisto povas diri al vikion mi celis komuniki; kaj kiam vi diris ion, lainterpretisto povas diri al mi kion vi volis komuniki. Ĉar la interpretisto scias paroli ambaŭ lingvojn, kajne nur kompreni ilin. ”

“Certe tre lerta persono, ”diris Joĉjo, tre feliĉa ĉarekzistis tiom simpla solvo de la problemo. Do la Birdotimigilo ordonis ke la Soldato kun laVerda Barbo serĉu inter la civitanaro por trovipersonon kapablan kompreni la lingvon de laGilikuloj kiel ankaŭ la lingvon de la Smeralda Urbo, kaj tuj venigu tiun personon. Kiam la Soldato foririntis, la Birdotimigilo diris:

“Bonvolu sidiĝi dum ni atendos. ”

“Via Moŝto forgesas ke mi ne komprenas vin, ”respondis la Kukurbokapo. “Se vi volas ke mi sidiĝu, vi devos indiki tion per signo. ”La Birdotimigilo venis de sur sia trono kaj puŝisbrakseĝon malantaŭ la Kukurbokapon. Post tio, lisubite puŝis Joĉjon, kio sternigis lin sur la kusenojntiom senorda ke li faldiĝis kiel poŝtranĉilo, kaj nurtre malfacile li reordigis sin.

“Ĉu vi komprenas tiun signon? ”demandis LiaMoŝto, ĝentile.

“Plene, ”deklaris Joĉjo, etendante siajn brakojn porturni sian kapon, ĉar la kukurbo estis forturniĝintasur la stangeto kiu subtenis ĝin.

“Vi ŝajnas trorapide farita, ”komentis laBirdotimigilo, rigardante la klopodon de Joĉjo sinordigi.

“Ne pli ol via Moŝto, ”li honeste respondis.

“Sed ni diferencas ĉi tiel, ”diris la Birdotimigilo, “ke mi fleksiĝas sed ne rompiĝas, dum vi povasrompiĝi sed ne fleksiĝi. ”

Tiumomente la soldato revenis kondukantejunulinon permane. Ŝi aspektis tre dolĉa kaj modesta, kaj havis belan vizaĝon kaj belajn verdajn okulojn kajverdan hararon. Delikata verda silka jupo atingis ŝiajngenuojn, kaj videblis silkaj ŝtrumpoj broditaj kundesegno de pizguŝoj, kaj verdaj satenaj panto floj kiujnornamis laktukoj anstataŭ bantoj kaj bukloj. Sur ŝiasilka talio estis broditaj trifolioj, kaj ŝi surportis gajanjaketon ornamitan per brilantaj smeraldoj samgrandaj.

“Nu, jen malgranda Ĵelea Kon fitaĵ! ”elkrietis laBirdotimigilo, dum la verda junulino klinis sian belankapon antaŭ li. “Ĉu vi komprenas la lingvon de laGilikuloj, karulino? ”

“Jes, Moŝto, ”ŝi respondis, “ĉar mi naskiĝis en laNorda Lando. ”