La Majstro kaj Margarita

deklamadis apartajn frazojn kiuj al ŝi precipe

plaĉis, ŝi diris, ke tiu romano estas ŝia vivo.

Он был дописан в августе месяце, был отдан

La verko estis finita en aŭgusto, komisiita al nun

какой-то безвестной машинистке, и та

forgesita tajpistino, kiu faris kvin kopiojn. Kaj fine

перепечатала его в пяти экземплярах. И,

venis la tempo, kiam endis forlasi la sekretan

наконец, настал час, когда пришлось покинуть

restadejon kaj eliri en la vivon.

тайный приют и выйти в жизнь.

— И я вышел в жизнь, держа его в руках, и

— Kaj mi eliris en la vivon tenante ĝin en la mano,

тогда моя жизнь кончилась, — прошептал

kaj tiam finiĝis mia vivo, — flustris la majstro kaj

Мастер и поник головой, и долго качалась

mallevis sian kapon kaj longan tempon balanciĝis

печальная черная шапочка с желтой буквой

la malgaja nigra ĉapeto kun la flava litero M. Li

«м». Он повел дальше свой рассказ, но тот стал

daŭrigis sian rakonton, sed ĝi iĝis iom konfuza.

несколько бессвязен. Можно было понять

Nun unu afero estis klara, ke tiam la gaston de

только одно, что тогда с гостем Ивана

Ivano trafis katastrofo.

случилась какая-то катастрофа.

— Я впервые попал в мир литературы, но

— Tiam mi unuafoje okazis en la mondo de la

теперь, когда уже все кончилось и гибель моя

literaturo, sed nun, kiam ĉio finiĝis kaj mia pereo

налицо, вспоминаю о нем с ужасом! —

estas evidenta, la rememoro pri ĝi min hororigas!

Торжественно прошептал Мастер и поднял

— solene flustris la majstro levante la manon. —

руку. — Да, он чрезвычайно поразил меня, ах,

Jes, li konsternis min, ho, kiom li min konsternis!

как поразил!

— Кто? — Чуть слышно шепнул Иван,

— Kiu? — apenaŭ aŭdeble flustris Ivano, penante

опасаясь перебивать взволнованного

ne interrompi la ekscitiĝintan gaston.

рассказчика.

— Да редактор, я же говорю, редактор. Да, так

— Nu, la redaktoro, ja mi diras, la redaktoro. Do, li

он прочитал. Он смотрел на меня так, как будто finlegis. Li min rigardis tiel, kvazaŭ mi havis у меня щека была раздута флюсом, как-то

flegmonan vangon, iel malrekte, kaj je iu momento

косился в угол и даже сконфуженно хихикнул.

li eĉ konfuzite gruntridis. Li tusetadis kaj

Он без нужды мял манускрипт и крякал.

senbezone taŭzis la manuskripton. La demandoj,

Вопросы, которые он мне задавал, показались

kiujn li faris, ŝajnis al mi frenezaj. Sen diri ion ajn

мне сумасшедшими. Не говоря ничего по

pri la romano mem li demandis min, kio mi estas

существу романа, он спрашивал меня о том,

kaj de kie mi venis, ĉu jam delonge mi verkadas

кто я таков и откуда я взялся, давно ли пишу и

kaj kial oni nenion aŭdis pri mi antaŭe; li eĉ

почему обо мне ничего не было слышно

prezentis tute idiotan, laŭ mia opinio, demandon:

раньше, и даже задал, с моей точки зрения,

kiu do sugestis al mi verki romanon pri tia stranga

совсем идиотский вопрос: кто это меня

temo?

надоумил сочинить роман на такую странную

тему?

Наконец, он мне надоел, и я спросил его

»Tuttedite mi lin demandis rekte, ĉu li publikigos

напрямик, будет ли он печатать роман или не

la romanon aŭ ne.

будет.

Тут он засуетился, начал что-то мямлить и

»Tiam li nervoziĝis, ion balbutis kaj fine deklaris,

заявил, что самолично решить этот вопрос он

ke sola li ne rajtas tion decidi, ke mian verkon

не может, что с моим произведением должны

devas legi aliaj redakcianoj, nome la kritikisto

ознакомиться другие члены редакционной

Latunskij kaj Arimann kaj la literaturisto Mstislavo

коллегии, именно критики Латунский и ариман

Laŭroviĉ. Li proponis al mi reveni post du

и литератор Мстислав Лаврович. Он просил

semajnoj.

меня прийти через две недели.

Я пришел через две недели и был принят

»Post du semajnoj min akceptis fraŭlino kies

какой-то девицей со скошенными к носу от

okuloj pro ĉiama mensogado strabis nazen.

постоянного вранья глазами.

— Это Лапшенникова, секретарь редакции, —

— Ŝia nomo estas Lapŝonnikova, ŝi estas la

усмехнувшись, сказал Иван, хорошо знающий

sekretariino de la redakcio, — subridetis Ivano, kiu

тот мир, который так гневно описывал его

bone konis la mondon tiom kolere pentratan de lia

гость.

gasto.

— Может быть, — отрезал тот, — так вот, от

— Eblas, — bruske respondis la gasto. — Do, ŝi

нее я получил свой роман, уже порядочно

redonis al mi la manuskripton, ĝi aspektis trivita

засаленный и растрепанный. Стараясь не

kaj malpura. Evitante rigardi min en la vizaĝon ŝi

попадать своими глазами в мои, Лапшенникова

min informis, ke por la sekvaj du jaroj la redakcio

сообщила мне, что редакция обеспечена

jam havas sufiĉan provizon de verkoj, kaj ke tial la

материалами на два года вперед и что поэтому

demando pri publikigo de mia romano, laŭ ŝia

вопрос о напечатании моего романа, как она

esprimaĵo, «forfalas».

выразилась, отпадает.

— Что я помню после этого? — Бормотал

»Kion postan mi rememoras? — murmuris la

Мастер, потирая висок, — да, осыпавшиеся

majstro frotante sian tempion, — ho jes, la

красные лепестки на титульном листе и еще

defalintajn petalojn sur la titolpaĝo kaj krome la

глаза моей подруги. Да, эти глаза я помню.

okulojn de mia amikino. Jes, tiujn okulojn mi

memoras.

Рассказ Иванова гостя становился все путанее,