La Majstro kaj Margarita

прощание что-то очень смешное и интересное». kaj amuzan».

Маргарита рванула штору в сторону и села на

Margarita ŝirtiris la kurtenon flanken kaj sidigis sin

подоконник боком, охватив колено руками.

sur la fenestrobreton profile, per la manoj ŝi

Лунный свет лизнул ее с правого бока.

ĉirkaŭprenis la genuojn. La luna lumo lekis ŝian

Маргарита подняла голову к луне и сделала

dekstran flankon. Margarita levis la vizaĝon al la

задумчивое и поэтическое лицо. Шаги

luno kaj faris meditan, poezian mienon. La paŝoj

стукнули еще раза два и затем внезапно стихли. klakis ankoraŭ unu aŭ du fojojn, poste subite ĉesis.

Еще полюбовавшись на луну, вздохнув для

Ankoraŭ kelkan tempon Margarita admiris la

приличия, Маргарита повернула голову в сад и lunon, poste ŝi bonedukite suspiris, turnis la kapon действительно увидела Николая Ивановича,

al la ĝardeno kaj efektive vidis Nikolaon Ivaniĉ, la

проживающего в нижнем этаже этого самого

loĝanton de la ter’etaĝo. La luno verŝis sur lin

особняка. Луна ярко заливала Николая

helan lumon. Li sidis sur la benko kaj ĉio atestis,

Ивановича. Он сидел на скамейке, и по всему

ke li sinkis sur ĝin tute subite. La nazumo sur lia

было видно, что он опустился на нее внезапно.

vizaĝo oblikviĝis, sian tekon li premis per ambaŭ

Пенсне на его лице как-то перекосилось, а свой

manoj.

портфель он сжимал в руках.

— А, здравствуйте, Николай Иванович! —

— Ah, bonan vesperon, Nikolao Ivaniĉ, — per

Грустным голосом сказала Маргарита, —

melankolia voĉo diris Margarita, — bonan

добрый вечер! Вы из заседания?

vesperon! Vi havis kunsidon, ĉu?

Николай Иванович ничего не ответил на это.

Nikolao Ivaniĉ ne respondis al tio.

— А я, — продолжала Маргарита, побольше

— Kaj mi, — daŭrigis Margarita elŝovante sin plie

высовываясь в сад, — сижу одна, как видите,

en la ĝardenon, — mi, kiel vi vidas, sidas sola,

скучаю, гляжу на луну и служаю вальс.

enuas, rigardas la lunon kaj aŭskultas la valson.

Левою рукою Маргарита провела по виску,

Per la maldekstra mano ŝi tuŝis sian tempion,

поправляя прядь волос, потом сказала сердито:

ordigante harfasketon, poste kolere diris:

— Это невыносимо, Николай Иванович! Все-

— Tio estas malĝentila, Nikolao Ivaniĉ! Finfine mi

таки я дама, в конце концов! Ведь это хамство

estas ja sinjorino! Kaj estas impertinentaĵo ne

не отвечать, когда с вами разговаривают!

respondi, kiam oni vin alparolas!

Николай Иванович, видный в луне до

Nikolao Ivaniĉ, klare videbla en la lunlumo ĝis la

последней пуговки на серой жилетке, до

lasta butoneto de sia griza veŝto, ĝis la malpleja

последнего волоска в светлой бородке

hareto de sia blonda, pinte tondita mentonbarbo,

клинышком, вдруг усмехнулся дикой

subite prezentis sovaĝan rikanon, leviĝis de la

усмешкой, поднялся со скамейки и, очевидно,

benko kaj, evidente, pro sia ekstrema embaraso,

не помня себя от смущения, вместо того, чтобы anstataŭ levi la ĉapelon eksvingis la tekon flanken снять шляпу, махнул портфелем в сторону и

kaj fleksis la gambojn kvazaŭ preparante sin al

ноги согнул, как будто собирался пуститься

kaŭrdanco.

вприсядку.

— Ах, какой вы скучный тип, Николай

— Aĥ, kia vi estas enuiga ulo, Nikolao Ivaniĉ, —

Иванович, — продолжала Маргарита, —

daŭrigis Margarita, — kaj ĝenerale vi ĉiuj tiel min

вообще вы все мне так надоели, что я выразить tedas, ke mi eĉ ne povas tion al vi esprimi, kaj mi вам этого не могу, и так я счастлива, что с вами estas tiom feliĉa, ke mi vin adiaŭas! La diablo vin расстаюсь! Ну вас к чертовой матери!

prenu!

В это время за спиною Маргариты в спальне

Ĉi tiam malantaŭ ŝia dorso en la dormoĉambro

грянул телефон. Маргарита сорвалась с

ekstridis la telefono. Forgesinte pri Nikolao Ivaniĉ,

подоконника и, забыв про Николая Ивановича, Margarita impetis de la fenestrobreto kaj deŝiris la схватила трубку.

aŭdilon.

— Говорит Азазелло, — сказали в трубке.

— Parolas Azazello, — diris la voĉo en la aŭdilo.

— Милый, милый Азазелло! — Вскричала

— Kara, kara Azazello! — ekkriis Margarita.

Маргарита.

— Пора! Вылетайте, — заговорил Азазелло в

— Tempas! Elflugu, — diris Azazello en la aŭdilo,

трубке, и по тону его было слышно, что ему

kaj laŭ lia tono estis evidenta, ke al li agrablas la

приятен искренний, радостный порыв

sincera, ĝoja impulso de Margarita, — kiam vi

Маргариты, — когда будете пролетать над

flugos super la stratpordego, kriu «Nevidebla!».

воротами, крикните: «Невидима!» Потом

Poste iom flugadu super la urbo, por vin kutimigi,

полетайте над городом, чтобы попривыкнуть, а kaj poste — suden, for el la urbo, kaj rekte al la затем на юг, вон из города, и прямо на реку.

rivero. Oni vin atendas!

Вас ждут!

Маргарита повесила трубку, и тут в соседней

Margarita rependigis la aŭdilon, kaj je la sama

комнате что-то деревянно заковыляло и стало

momento aŭdis, ke en la najbara ĉambro io ligne

биться в дверь. Маргарита распахнула ее, и

eklamis kaj komencis frapi al la pordo. Ŝi larĝe

половая щетка, щетиной вверх, танцуя, влетела malfermis la pordon, kaj la ŝvabrilo, renversite kun в спальню. Концом своим она выбивала дробь

la broso supre, dancetante flugis en la

на полу, лягалась и рвалась в окно. Маргарита