La Majstro kaj Margarita

nomis, administrofakon? Do, mi tion ne faros, vi

выразился, ведомству? Итак, я этого делать не

mem faru.

буду, а вы сделайте сами.

— А разве по-моему исполнится?

— Sed per mi, ĉu tio plenumiĝos?

Азазелло иронически скосил кривой глаз на

Azazello ironie ĵetis sur ŝin oblikvan rigardon de

Маргариту и незаметно покрутил рыжей

sia misa okulo, apenaŭ rimarkeble skuetis la rufan

головой и фыркнул.

kapon kaj snufis.

— Да делайте же, вот мучение, — пробормотал — Faru do, jen turmento, — tedite grumblis

Воланд и, повернув глобус, стал всматриваться Voland kaj, turninte sian globuson li komencis в какую-то деталь на нем, по-видимому,

ekzameni sur ĝi ian detalon, verŝajne kondukante

занимаясь и другим делом во время разговора с ankaŭ alian aferon dum la interparolo kun

Маргаритой.

Margarita.

— Ну, Фрида, — подсказал Коровьев.

— Do, Frida ... — sufloris Kerubjev.

— Фрида! — Пронзительно крикнула

— Frida! — orelbore kriis Margarita.

Маргарита.

Дверь распахнулась, и растрепанная, нагая, но

La pordo impete malfermiĝis kaj la hirta, nuda, sed

уже без всяких признаков хмеля женщина с

ne plu ebria virino tranc’okula enkuris en la

исступленными глазами вбежала в комнату и

ĉambron, etendis siajn manojn al Margarita, kaj ĉi

простерла руки к Маргарите, а та сказала

tiu majeste diris:

величественно:

— Тебя прощают. Не будут больше подавать

— Vi estas pardonita. Oni ne plu alportos la tukon.

платок.

Послышался вопль Фриды, она упала на пол

Aŭdiĝis ekhurlo de Frida, ŝi falis vizaĝ-al-tere

ничком и простерлась крестом перед

antaŭ Margarita kruce disĵetinte la brakojn. Voland

Маргаритой. Воланд махнул рукой, и Фрида

mansvingis kaj Frida malaperis.

пропала из глаз.

— Благодарю вас, прощайте, — сказала

— Mi dankas al vi, adiaŭ, — diris Margarita kaj

Маргарита и поднялась.

sin levis.

— Ну что ж, Бегемот, — заговорил Воланд, —

— Nu, Behemoto, — ekparolis Voland, — ni ne

не будем наживать на поступке непрактичного

tiru profiton el la ago de nepraktikema homo en la

человека в праздничную ночь, — он

festa nokto. — Li sin turnis al Margarita: — Do,

повернулся к Маргарите, — итак, это не в счет, tion ni ne kalkulu, ja mi faris nenion. Kion por vi я ведь ничего не делал. Что вы хотите для себя? mem vi deziras?

Наступило молчание, и прервал его Коровьев,

Estiĝis silento. Ĝin interrompis Kerubjev, kiu

который зашептал в ухо Маргарите:

flustris al Margarita:

— Алмазная донна, на сей раз советую вам

— Mia diamanta donna, mi konsilas al vi esti ĉi-

быть поблагоразумнее! А то ведь фортуна

foje pli prudenta! La fortuno ja povas ne plu

может и ускользнуть!

prezentiĝi!

— Я хочу, чтобы мне сейчас же, сию секунду,

— Mi volas ke tuj, nunsekunde, oni rehavigu al mi

вернули моего любовника, Мастера, — сказала mian amdonanton, la majstron, — diris Margarita, Маргарита, и лицо ее исказилось судорогой.

kaj ŝia vizaĝo spasmiĝis.

Тут в комнату ворвался ветер, так что пламя

Ventpuŝo penetris en la ĉambron, kuŝigante la

свечей в канделябрах легло, тяжелая занавеска

flamon de la kandeloj, la peza fenestra kurteno

на окне отодвинулась, распахнулось окно, и в

ŝoviĝis flanken, la fenestro larĝe malfermiĝis kaj

далекой высоте открылась полная, но не

en la fora alto vidiĝis la plena, noktomeza kaj

утренняя, а полночная луна. От подоконника на neniel matena, luno. De la fenestrobreto sur la пол лег зеленоватый платок ночного света, и в

plankon sterniĝis verdeta noktoluma tuko, kaj sur

нем появился ночной иванушкин гость,

ĝi aperis la nokta gasto de Ivano, kiu nomis sin

называющий себя Мастером. Он был в своем

majstro. Li surhavis sian malsanulejan veston:

больничном одеянии — в халате, туфлях и

kitelon, pantoflojn kaj la nigran ĉapelon, kiun li

черной шапочке, с которой не расставался.

neniam forlasis. Tikoj grimace tordis lian nerazitan

Небритое лицо его дергалось гримасой, он

vizaĝon, kun frenezula timemo li oblikve rigardetis

сумасшедше-пугливо косился на огни свечей, а

la kandelajn flamojn, kaj ĉirkaŭ li bolis la lunluma

лунный поток кипел вокруг него.

torento.

Маргарита сразу узнала его, простонала,

Margarita tuj lin rekonis, ŝi ĝemis, svingetis la

всплеснула руками и подбежала к нему. Она

manojn kaj kuris al li. Ŝi kisadis lian frunton, liajn

целовала его в лоб, в губы, прижималась к

lipojn, ŝi premis sian vizaĝon al lia stople pika

колючей щеке, и долго сдерживаемые слезы

vango, kaj la longe retenatintaj larmoj nun fluis el

теперь бежали ручьями по ее лицу. Она

ŝiaj okuloj. Ŝi prononcadis nur unu vorton,

произносила только одно слово, бессмысленно sensence ŝi ripetis:

повторяя его:

— Ты... Ты, ты...

— Vi ... vi, vi ...

Мастер отстранил ее от себя и глухо сказал:

La majstro sin de ŝi disigis, kaj obtuze diris:

— Не плачь, Марго, не терзай меня. Я тяжко

— Ne ploru, Margot, ne turmentu min, mi estas

болен. — Он ухватился за подоконник рукою,

grave malsana. — Per unu mano li kroĉiĝis je la

как бы собираясь вскочить на него и бежать,

fenestrobreto, kvazaŭ intencante sur ĝin salti kaj

оскалил зубы, всматриваясь в сидящих, и

forkuri, grimace nudiginte la dentojn li angore

закричал: — мне страшно, марго! У меня опять

rigardis la sidantojn kaj ekkriis: — Mi timas,

начались галлюцинации.