La Majstro kaj Margarita

невидимые и незамеченные, во время грохота и krakbruego kaj la muĝado de la fulmotondro. La воя грозы. Мастер остановился возле кровати.

majstro haltis apud la lito. Ivaĉjo kuŝis senmove,

Иванушка лежал неподвижно, как и тогда,

kiel antaŭe, kiam li unuafoje observis

когда первый раз наблюдал грозу в доме своего fulmotondron el la domo de sia ripozo. Sed li ne отдохновения. Но он не плакал, как в тот раз.

ploris, malkiel je la unua fojo. Li atente rigardis la

Когда он всмотрелся как следует в темный

malhelan silueton impete venintan de la balkono,

силуэт, ворвавшийся к нему с балкона, он

sin levetis, etendis la manon kaj gaje diris:

приподнялся, протянул руки и сказал радостно:

— А, это вы! А я все жду, жду вас. Вот и вы,

— Ah, estas vi, mia najbaro! Longe, longe mi vin

мой сосед.

atendis. Jen vi estas ĉi tie.

На это Мастер ответил:

La majstro respondis:

— Я здесь! Но вашим соседом я, к сожалению,

— Mi estas ĉi tie! Sed via najbaro, bedaŭrinde, mi

больше быть не могу. Я улетаю навсегда и

ne povas plu esti. Mi forflugas por ĉiam kaj venis

пришел к вам лишь с тем, чтобы попрощаться.

al vi por vin adiaŭi.

— Я это знал, я догадался, — тихо ответил

— Mi sciis tion, mi ĝin divenis, — mallaŭte diris

Иван и спросил: — вы встретили его?

Ivano kaj demandis: — Ĉu vi lin renkontis?

— Да, — сказал Мастер, — я пришел

— Jes, — respondis la majstro, — mi venis vin

попрощаться с вами, потому что вы были

adiaŭi ĉar vi estas la sola homo kun kiu mi

единственным человеком, с которым я говорил interparolis lastatempe.

в последнее время.

Иванушка просветлел и сказал:

Ivaĉjo sereniĝis kaj diris:

— Это хорошо, что вы сюда залетели. Я ведь

— Estas bone, ke vi alflugis ĉi tien. Ja mian vorton

слово свое сдержу, стишков больше писать не

mi tenos, neniam mi versaĉos. Alia afero nun min

буду. Меня другое теперь интересует, —

interesas, — li ridetis kaj per frenezaj okuloj

Иванушка улыбнулся и безумными глазами

rigardis ien preter la majstro, — alion mi volas

поглядел куда-то мимо Мастера, — я другое

verki. Ĉu vi scias, dum mi kuŝis ĉi tie mi

хочу написать. Я тут пока лежал, знаете ли,

komprenis multajn aferojn.

очень многое понял.

Мастер взволновался от этих слов и заговорил, Tiuj vortoj ekscitis la majstron, li ekparolis присаживаясь на край Иванушкиной постели:

sidiĝante sur la randon de la lito:

— А вот это хорошо, это хорошо. Вы о нем

— Bone, jen kio estas bona. Vi pri li verku la

продолжение напишите!

daŭrigon!

Иванушкины глаза вспыхнули.

La okuloj de Ivaĉjo ekbrilis.

— А вы сами не будете разве? — Тут он поник — Sed vi, ĉu vi mem ĝin ne finverkos? — ĉi tiam головой и задумчиво добавил: — ах да... Что

li mallevis la kapon kaj mediteme aldonis: — Ali

же это я спрашиваю, — иванушка покосился в

jes ... kial demandi ... — Ivaĉjo timigite ĵetis

пол, посмотрел испуганно.

oblikvan rigardon sur la plankon.

— Да, — сказал Мастер, и голос его показался

— Prave, — diris la majstro, kaj al Ivaĉjo lia voĉo

Иванушке незнакомым и глухим, — я уже

ŝajnis obtuza kaj fremda. — Mi ne plu verkos pri

больше не буду писать о нем. Я буду занят

li. Mi havos alian okupon.

другим.

Шум грозы прорезал дальний свист.

La bruon de la fulmotondro trapikis malproksima

fajfo.

— Вы слышите? — Спросил Мастер.

— Ĉu vi aŭdas? — demandis la majstro.

— Шумит гроза...

— La fulmotondro bruas ...

— Нет, это меня зовут, мне пора, — пояснил

— Ne, oni min vokas, jam tempas, — klarigis la

Мастер и поднялся с постели.

majstro kaj ekstaris.

— Постойте! Еще одно слово, — попросил

— Atendu! Ankoraŭ unu vorton, — petis Ivano, —

Иван, — а вы ее нашли? Она вам осталась

ĉu vi ŝin trovis? Ĉu ŝi restis fidela al vi?

верна?

— Вот она, — ответил Мастер и указал на

— Jen ŝi estas, — respondis la majstro almontrante

стену. От белой стены отделилась темная

la muron. De ĝi disiĝis la nigra silueto de

Маргарита и подошла к постели. Она смотрела Margarita kaj paŝis al la lito. Ŝi rigardis al la на лежащего юношу, и в глазах ее читалась

kuŝanta junulo kaj en ŝiaj okuloj estis profunda

скорбь.

aflikto.

— Бедный, бедный, — беззвучно зашептала

— Kompatinda junulo, — ŝi flustris sensone kaj

Маргарита и наклонилась к постели.

klinis sin super la lito.

— Какая красивая, — без зависти, но с грустью — Kia belulino, — diris Ivano sen envio, sed и с каким-то тихим умилением проговорил

melankolie kaj iel serene kortuŝite. — Nu jen, kiel

Иван, — вишь ты, как у вас все хорошо вышло.

bone pri vi ĉio aranĝiĝis. Pri ml estos ne tiel. — Li

А вот у меня не так, — тут он подумал и

enpensiĝis por unu momento kaj mediteme

задумчиво прибавил: — а впрочем, может

aldonis: — Aŭ, finfine, eblas ke tiel...

быть, и так...

— Так, так, — прошептала Маргарита и совсем

— Tiel, jes, tiel, — flustris Margarita, kaj sin klinis

склонилась к лежащему, — вот я вас поцелую в tute proksimen al la kuŝanto, — tuj mi kisos vian лоб, и все у вас будет так, как надо... В этом вы frunton kaj ĉio pri vi ordiĝos ... tion kredu al mi, уж мне поверьте, я все уже видела, все знаю.

mi ĉion jam vidis, ĉion scias.

Лежащий юноша охватил ее шею руками, и она La kuŝanta junulo brakumis ŝian kolon kaj ŝi lin поцеловала его.

kisis.