La Majstro kaj Margarita

— Прощай, ученик, — чуть слышно сказал

— Adiaŭ, disĉiplo, — apenaŭ aŭdeble diris la

Мастер и стал таять в воздухе. Он исчез, с ним

majstro kaj aerdisiĝis. Li malaperis, kaj kun li

вместе исчезла и Маргарита. Балконная

malaperis ankaŭ Margarita. La balkonkrado

решетка закрылась.

fermiĝis.

Иванушка впал в беспокойство. Он сел на

Ivaĉjon atakis maltrankvilo. Li eksidis sur la lito,

постели, оглянулся тревожно, даже простонал,

ĵetis ĉirkaŭen timan rigardon, ekparolis kun si

заговорил сам с собой, поднялся. Гроза

mem, ekstaris. Probable, la fulmotondro, kiu nun

бушевала все сильнее и, видимо, растревожила furiozis duoble pli f orte, estigis angoron en lia его душу. Волновало его также то, что за

animo. Lin ekscitis ankaŭ tio, ke malantaŭ la pordo

дверью он своим, уже привыкшим к

li per sia aŭdo, jam kutimiĝinta al permanenta

постоянной тишине, слухом уловил

silento, perceptis alarmitajn paŝojn kaj malklarajn

беспокойные шаги, глухие голоса за дверью.

voĉojn. Li vokis, jam nervoza kaj tremeranta:

Он позвал, нервничая уже и вздрагивая:

— Прасковья Федоровна!

— Praskovja Fjodorovna!

Прасковья Федоровна уже входила в комнату,

Praskoyja Fjodorovna jam estis eniranta la

вопросительно и тревожно глядя на Иванушку.

ĉambron, demande kaj zorgeme ŝi rigardis al

Ivaĉjo.

— Что? Что такое? — Спрашивала она, —

— Kion? Kio okazis? — ŝi demandis, ĉu la

гроза волнует? Ну, ничего, ничего... Сейчас вам fulmotondro vin ekscitas? Nu, kuraĝon, kuraĝon.

поможем. Сейчас я доктора позову.

Tuj mi vokos la doktoron.

— Нет, Прасковья Федоровна, не надо доктора — Ne, Praskovja Fjodorovna, ne voku la doktoron, звать, — сказал Иванушка, беспокойно глядя

— diris Ivaĉjo, maltrankvile rigardante ne al la

не на Прасковью Федоровну, а в стену, — со

vickuracistino sed en la muron, — pri mi estas

мною ничего особенного такого нет. Я уже

nenio speciala, ja mi mem nun povas determini

разбираюсь теперь, вы не бойтесь. А вы мне

tion, vi ne dubu. Vi prefere jen kion al mi diru, —

лучше скажите, — задушевно попросил Иван,

kore petis Ivano, — kio ĵus okazis apude, en la

— а что там рядом, в сто восемнадцатой

cent dek oka ĉambro?

комнате сейчас случилось?

— В восемнадцатой? — Переспросила

— Ĉu en la cent dek oka? — redemandis Praskovja

Прасковья Федоровна, и глаза ее забегали, — а Fjodorovna, kaj ŝia rigardo iĝis evitema, — nenio, ничего там не случилось. — Но голос ее был

nenio tie okazis. — Ŝia voĉo sonis false, Ivano tion

фальшив, Иванушка тотчас это заметил и

rimarkis kaj diris:

сказал:

— Э, Прасковья Федоровна! Вы такой человек

— Fi, Praskovja Fjodorovna, vi estas ja tia verema

правдивый... Вы думаете, я бушевать стану?

homo ... Ĉu vi pensas, ke mi furioziĝos? Ne,

Нет, Прасковья Федоровна, этого не будет. А

Praskovja Fjodorovna, neniel. Vi prefere diru la

вы лучше прямо говорите. Я ведь через стену

veron, ĉar tra la muro mi ĉion ja sentas.

все чувствую.

— Скончался сосед ваш сейчас, — прошептала — Via najbaro ĵus forpasis, — flustris la

Прасковья Федоровна, не будучи в силах

vickuracistino, malkapabla plu rezisti siajn

преодолеть свою правдивость и доброту, и

veremon kaj bonkorecon. Time ŝi rigardis Ivaĉjon,

испуганно поглядела на Иванушку, вся

tuta vestita per la lumo de fulmo. Tamen pri Ivano

одевшись светом молнии. Но с Иванушкой

okazis nenio terura. Li nur levis signifoplene la

ничего не произошло страшного. Он только

fingron kaj diris:

многозначительно поднял палец и сказал:

— Я так и знал! Я уверяю вас, Прасковья

— Mi sciis tion! Kaj mi certigas vin, Praskovja

Федоровна, что сейчас в городе еще скончался

Fjodorovnaj, ke ĵus en la urbo forpasis ankoraŭ

один человек. Я даже знаю, кто, — тут

unu homo. Mi eĉ scias, kiu homo. — Ivaĉjo

Иванушка таинственно улыбнулся, — это

mistere ridetis. — Tiu homo estas virino.

женщина.

Глава 31. На Воробьевых

Ĉapitro 31 SUR LA PASERAJ

горах

MONTOJ

Грозу унесло без следа, и, аркой

La fulmotondro pasis for, kaj, streĉite super la tuta

перекинувшись через всю Москву, стояла в

urbo, multkolora ĉiel’arko trinkis la akvon el

небе разноцветная радуга, пила воду из

Moskvo-rivero. Alte, sur monteto, inter du boskoj

москвы-реки. На высоте, на холме, между

vidiĝis tri malhelaj siluetoj. Voland, Kerubjev kaj

двумя рощами виднелись три темных силуэта.

Behemoto, ensele sur nigraj ĉevaloj, rigardis la

Воланд, Коровьев и Бегемот сидели на черных

urbegon sterniĝantan trans la rivero, kie la rompita

конях в седлах, глядя на раскинувшийся за

suno brilegis el miloj da okcidentdirektaj fenestroj

рекою город с ломаным солнцем, сверкающим

kaj la miel-kukajn turojn de la Junulina

в тысячах окон, обращенных на запад, на

monaĥinejo.

пряничные башни девичьего монастыря.

В воздухе зашумело, и Азазелло, у которого в

En la aero aŭdiĝis susuro, kaj Azazello, ĉe kies

черном хвосте его плаща летели Мастер и

nigra manteltrenaĵo flugis la majstro kaj Margarita,

Маргарита, опустился вместе с ними возле

alteriĝis kun ili apud la senmova grupo.

группы дожидающихся.

— Пришлось мне вас побеспокоить, Маргарита — Oni devis iom malplezurigi vin, Margarita

Николаевна и Мастер, — заговорил Воланд