La Majstro kaj Margarita

paĝio, la plej bona bufono kiu iam ekzistis en la

какой существовал когда-либо в мире. Теперь

mondo. Nun ankaŭ li silentis kaj flugis senbrue,

притих и он и летел беззвучно, подставив свое

prezentante sian junan vizaĝon al la lumo verŝata

молодое лицо под свет, льющийся от луны.

de la luno.

Сбоку всех летел, блистая сталью доспехов,

Je kelka distanco flanke, brilante per la ŝtalo de sia

Азазелло. Луна изменила и его лицо. Исчез

armaĵo, flugis Azazello. La luno ŝanĝis ankaŭ lian

бесследно нелепый безобразный клык, и

vizaĝon. Senspure malaperis la groteska, hida

кривоглазие оказалось фальшивым. Оба глаза

kojnodentego, kaj ankaŭ la albugo evidentiĝis

Азазелло были одинаковые, пустые и черные, а

falsa. Ambaŭ liaj okuloj estis similaj, egale

лицо белое и холодное. Теперь Азазелло летел

malplenaj kaj nigraj, lia vizaĝo estis blanka kaj

в своем настоящем виде, как демон безводной

malvarma. Nun Azazello flugis tia, kia li vere estis

пустыни, демон-убийца.

— demono de la senakva dezerto, demono

mortigisto.

Себя Маргарита видеть не могла, но она

Vidi sin mem Margarita ne povis, tamen ŝi bone

хорошо видела, как изменился Мастер. Волосы vidis, kiel ŝanĝiĝis la majstro. Liaj haroj nun его белели теперь при луне и сзади собирались blankis en la mallumo kaj faskiĝis malantaŭ lia в косу, и она летела по ветру. Когда ветер

kapo en tufon flirtantan en la vento. Kiam la

отдувал плащ от ног Мастера, Маргарита

ventoblovoj deŝovis la mantelon disde la kruroj de

видела на ботфортах его то потухающие, то

la majstro, Margarita vidis spronsteletojn scintili ĉe

загорающиеся звездочки шпор. Подобно

liaj altbotoj. Egale kiel la adoleska demono, la

юноше-демону, Мастер летел, не сводя глаз с

majstro flugis senforlase rigardante la lunon, tamen

луны, но улыбался ей, как будто знакомой

li al ĝi ridetis, kvazaŭ al iu bone konata kaj amata,

хорошо и любимой, и что-то, по

kaj laŭ sia kutimo akirita en la ĉambro n-ro 118, li

приобретенной в комнате №118-й привычке,

ion al si mem murmuradis.

сам себе бормотал.

И, наконец, Воланд летел тоже в своем

Kaj fine, ankaŭ Voland nun havis sian veran

настоящем обличье. Маргарита не могла бы

aspekton. Margarita ne scipovus diri, el kio estis

сказать, из чего сделан повод его коня, и

farita la brido de lia ĉevalo, al ŝi ne ŝajnis malebla,

думала, что возможно, что это лунные цепочки ke ĝi estas luna ĉeno, ke la ĉevalo mem estas nur и самый конь — только глыба мрака, и грива

blokego de mallumo, ke la kolhararo de tiu ĉevalo

этого коня — туча, а шпоры всадника — белые estas nubo, ke la spronoj de la rajdanto estas пятна звезд.

blankaj stelmakuloj.

Так летели в молчании долго, пока и сама

Tiel ili flugis en silento longan tempon, ĝis ankaŭ

местность внизу не стала меняться. Печальные

la tereno malsupre komencis ŝanĝiĝi. La malgajaj

леса утонули в земном мраке и увлекли за

arbaroj forsinkis en la teran obskuron, kuntrenante

собою и тусклые лезвия рек. Внизу появились

la senhelajn klingojn de la riveroj. Malsupre aperis

и стали отблескивать валуны, а между ними

kaj rebriletis eratikaj ŝtonegoj, inter ili eknigris

зачернели провалы, в которые не проникал свет breĉoj, kiujn ne penetris la luna lumo.

луны.

Воланд осадил своего коня на каменистой

Voland bridis sian ĉevalon sur nuda ŝtonoza

безрадостной плоской вершине, и тогда

plataĵo, kaj plue la rajdantoj avancis paŝe, aŭdante

всадники двинулись шагом, слушая, как кони

la hufumojn de siaj ĉevaloj dispremi la silikojn kaj

их подковами давят кремни и камни. Луна

ŝtonojn. La luno inundis la plataĵon verde kaj hele,

заливала площадку зелено и ярко, и Маргарита kaj baldaŭ Margarita vidis sur la dezerta tereno скоро разглядела в пустынной местности

brakseĝon en kiu blankis sidanta homfiguro. Eblas,

кресло и в нем белую фигуру сидящего

ke la sidanto estis surda aŭ tro absorbita de siaj

человека. Возможно, что этот сидящий был

pensoj. Li ne aŭdis la ŝtonozan grundon ŝanceliĝi

глух или слишком погружен в размышление.

sub la pezo de la ĉevaloj, kaj la rajdantoj

Он не слыхал, как содрогалась каменистая

proksimiĝis al li sen esti rimarkitaj.

земля под тяжестью коней, и всадники, не

тревожа его, приблизились к нему.

Луна хорошо помогала Маргарите, светила

La luno bone helpis Margaritan, ĝi lumis pli hele ol

лучше, чем самый лучший электрический

plej bona elektra lanterno, kaj ŝi vidis ke la sidanto,

фонарь, и Маргарита видела, что сидящий,

kies okuloj ŝajnis blindaj, fojon post fojo mallonge

глаза которого казались слепыми, коротко

ekfrotas la manojn kaj direktas tiujn senrigardajn

потирает свои руки и эти самые незрячие глаза okulojn al la luna disko. Nun ŝi vidis, ke apud la

вперяет в диск луны. теперь уж Маргарита

peza ŝtona seĝo, resendanta al la luno iajn

видела, что рядом с тяжелым каменным

brilerojn, kuŝas malhela, grandega pint’orela

креслом, на котором блестят от луны какие-то

hundo, kiu same kiel ĝia mastro angore rigardas al

искры, лежит темная, громадная остроухая

la luno.

собака и так же, как ее хозяин, беспокойно

глядит на луну.

У ног сидящего валяются черепки разбитого

Ĉe la piedoj de la sidanto, en nesekigebla nigre