La Misio de Esperanto

Demando: Ĉu vi povus prezenti al ni pli objektivan ekzemplon de ĉi- tiu laboro, kiun multaj homoj atribuas al la naturo, sed kiu realiĝas pere de tiom longdaŭraj kaj detalaj planadoj senĉese superrigardataj de la elkarniĝintaj spiritoj?

Ramatis: La homoj ankoraŭ ne konas la laboron de formuloj kaj planoj ligitaj al la heroa disciplino kaj sidera saĝeco de la spiritaj laboristoj, kiuj agadas post la kulisoj de tiu fama kaj mekanika Naturo, konsiderata de kelkaj Ter- loĝantoj kiel spontanee kreanta. En ĉio, kion vi vidas, pensas aŭ sentas, ĉiam ekzistas reganta spirito, senĉese kreanta, kiel dia subtenanto de la eksteraj kaj ŝanĝeblaj formoj de la provizora mondo, permesante, ke ĉi-tiu plenumu sian benitan taskon modeligi la figurojn, kiuj aktivigos novajn individuajn konsciencojn de la filoj de Dio. Tiel okazas ke, malantaŭ la sterkero, kiu fekundigas rozon, la monstreto, kiu fariĝos rava kolibrio, la malbela embrio, kiu transformiĝos en Apolon aŭ en pimpan virinon, ĉiam agadas spiritoj inteligentaj, respondecaj kaj progres-instigaj de la ekstera vivo. En la vento-susurado, en la birdo-pepado aŭ en la bebo-balbutado, konstante restadas la spirito, vivigante kaj kunmetante tiujn manifestiĝojn en la materion. Pro tio vi notas inteligentan kaj krean sencon en ĉi-tiu delikata Naturo.

Ĉi-tie, la semo ĵetita en la sinon de la tero germas kaj kreskas, liberigante la arbon kaj vestante ĝin per folioj kaj floroj gis la produktado de la dezirataj fruktoj. Plue, la birdoj teksas siajn nestojn, demetas ovojn kaj el ili naskiĝas idoj malhelpataj flugi. Sed ili strebas, stumblas, fiaskas kaj rekomencas siajn klopodojn sopirante transmoviĝi kaj poste leviĝi foren, kvazaŭ vivantaj floroj en la spaco lazura!

Tie, sensignifa akvo-flueto glitas sur la sekigintan grundon, humidigas la sablon, fosas la knidan ŝtonon kaj disrompas la teron kreante vastan abismon, kien ĝi plonĝas sub formo de torenta Amazono. Tie, infano materiiĝas en la patrina ventro, movigas, iras kvarpiede, falas kaj levigas en manpleno da jaroj; produktas la "Dian Komedion", "Donkioton" aŭ la "Ĥoran Simfonion" aŭ eĉ konstruas gigantajn urbegojn, lumigas la terglobon, aer-veturas kaj konkeras la oceanojn!

Forlasinte la karnan veston, li povas reĝi kaj kortuŝi la mondon en la figuroj de Kriŝno, Budho, Francisko de Asizo aŭ la sublima Jesuo!

Eĉ en la simpla movo de la lipoj de infano, kiu sopiras esprimi sian penson, konkretiĝas la rezulto de ideoj kaj planoj laŭgrade ellaboritaj dum la jarmiloj! Kaj por tiu movo de lipoj estis necese, ke iu unue pensu, planu kaj agu por materiigi ĝin en la scenejon de la formoj de l'provizora mondo. Imagu nun la jarmilajn paŝojn kaj la ekstremajn klopodojn, kiujn la diaj komisiitoj de longe entreprenis por ke la surtera homaro povu gui la sukceson de Esperanto kaj uzi ĝin kiel dian lingvan esprimon, por senŝanĝe adaptigi al la plej diversaj psikologiaj klimatoj kaj al la plej malsamaj ekipaĵoj, kiuj kreis la homajn rasojn. Kiom da lacigaj eksperimentoj, senfinaj korektoj kaj spirita subteno okazis laŭlonge de tiu tempo por ke la Spirito de Esperanto atingu ĉi-tiun koheran kaj nedetrueblan unuecon pretervivante en la medio de plej heterogenaj popoloj kaj rezistante al la natura tendenco de lingva misformiĝo!

Rigardu ekzemple viajn manojn. Kion vi vidas? Apenaŭ du membrojn, kiuj obeeme servas vin kaj plenumas ĉiujn postulojn de via volo al ili senditajn de la cerbo. Ili atingas artan virtuozecon, kiam viaj fingroj, rapide movigantaj sur pianoklavaro aŭ firme tenante violon-arĉon, mirakle transformas la plej heterogenajn sonojn en perfektajn agordojn kaj neforgeseblajn melodiojn! Por la komuna homo tiuj manoj estas nur normala produkto de spontanea genezo de la Naturo, dum la antaŭjugema sciencisto eksplikas, ke ili estas natura kaj jarmila konsekvenco de la evoluo, ek de la protozooj gis la homa formio, pere de la selekta kaj perfektiga laboro de animala specio. Malofte homoj agnoskas la adaptiĝemon de siaj manoj al tuja obeo de plej subtilaj postuloj de la spirito, aranĝante siajn fingrojn por la dezirata laboro, kiel servistoj submetitaj al ia ajn kaprico de enkarniĝinta menso!

Ĉi-tiuj manoj, je la simpla ideo, ke ili povas servi por vango-frapi iun, ektremas kiel koleraj birdoj, sed ankaŭ farigas mildaj kiel kolomboj kaj ensorbas aman fluidon, kiam vi nur pensas beni iun! Ili estas vivanta plilongigo de via personeco kaj parolas lingvon kompreneblan por la akutaj animoj. Ili langvore etendiĝas kaj envolviĝas, tremas, reagas, ripozas, stariĝas, vibras kaj parolas en sia silenta kaj impresa lingvo, modlante ĉion, kion via spirito pensas, deziras kaj volas transdoni!