ЛЯЛЬКА

Дзе ж я чытаў гэта, дзе?.. Якая розніца”.

Ён спыніўся сярод дарогі і глядзеў на квартал паміж Новым З’яздам і Тамкаю, які раскінуўся ўнізе. Яго ўразіла падабенства з драбінаю, адну бакавіну якое ўтварае вуліца Добра, другую – лінія ад Гарбарскае да Тапелі, а больш за тузін папярочных вулічак служаць нібы перакладзінамі.

“Нікуды мы не падымемся па гэтай драбіне, што ляжыць тут, – думаў ён. – Гіблы кут, глухі кут”.

І ён разважаў, поўны горычы, што на гэтай паласе прыбярэжнае зямлі, закіданай смеццем з усяго горада, не вырасце нічога лепшага за аднапавярховыя і двухпавярховыя дамкі карычневага і жоўтага, цёмна-зялёнага і рудога колераў. Нічога, акрамя белых і чорных парканаў вакол пустак, на якіх зрэдку тырчыць высокі каменны дом, нібы хвоя, ацалелая ў высечаным лесе, спалоханая ўласнаю адзінотаю.

“Нічога, нічога...” – паўтараў ён, блукаючы па вулічках, дзе стаялі халупы, што паўрасталі ў зямлю, з замшэлымі дахамі, з аканіцамі, зачыненымі і ўдзень і ўночы, з дзвярыма, забітымі цвікамі, скрыўленымі сценамі, а вокнамі, залатанымі папераю або пазатыканымі рыззём.

Ён ішоў, зазіраў скрозь брудныя шыбы ў сярэдзіну і спатольваў позірк выглядам шафаў без дзверцаў, кульгавых крэслаў, абадраных канап, гадзіннікаў з адною стрэлкаю і пабітым цыферблатам. Ён ішоў і цішком рагатаў з падзёншчыкаў, якія вечна чакалі працы, рамеснікаў, якія жылі толькі з таго, што бясконца цыравалі старызну, гандлярак, уся маёмасць якіх складалася з каша скамянелых пернікаў, калі бачыў абадранцаў мужчын, чэзлых дзяцей і неверагодна брудных кабет.

“Вось яна, краіна ў мініяцюры, – думаў ён, – дзе ўсё ідзе да поўнае разбэшчанасці і выраджэння. Адны гінуць ад галечы, іншыя – ад распусты. Той, хто працуе, – галадае, каб карміць дармаедаў. Міласэрнасць гадуе нахабных лайдакоў, а ўбоства, якое не ў стане абзавесціся хоць нейкім майном, плодзіць вечна галодных дзяцей, адзіная станоўчая якасць якіх – ранняя смерць.

Тут не дасць рады нехта адзін з ініцыятываю, бо ўсё тут у змове, каб яго аблытаць па руках і нагах, знясіліць пустою і бессэнсоўнаю барацьбою”.

Потым прыгадалася яму ў агульных рысах ягоная ўласная гісторыя. Калі ў дзяцінстве ён прагнуў ведаў, аддалі яго ў краму з рэстарацыяй. Калі ён, працуючы крамнікам, да знямогі вучыўся па начох, усё здзекаваліся з яго – пачынаючы ад кухціка і да інтэлігентаў нападпітку ў рэстарацыі. Калі нарэшце трапіў ва ўніверсітэт, цвялілі яго тымі стравамі, што нядаўна падаваў ён гасцям у рэстарацыі.

Уздыхнуў з палёгкаю ён толькі ў Сібіры. Там мог працаваць, там у яго завязалася сяброўства з Чэрскімі, Чэканоўскімі, Дыбоўскімі⁷⁹, якія яго паважалі. Ён вярнуўся на радзіму амаль навукоўцам, але варта было яму пачаць шукаць адпаведнага занятку, як высмеялі яго і адаслалі назад у гандаль...

“Гэта такі пэўны кавалак хлеба ў такія цяжкія часы!”

Што ж, ён і вярнуўся ў гандаль, а тады ўзняўся лямант, што ён прадаўся і жыве з жончынае ласкі, пражывае назапашанае Мінцлямі дабро.

Здарылася так, што праз некалькі гадоў жонка памерла і пакінула яму даволі значны маёнтак. Пахаваўшы яе, Вакульскі крыху адышоў ад крамы ды зноў засеў за кнігі. І, можа, галантарэйны купец канчаткова стаў бы ўжо навукоўцам-прыроднікам, каб не трапіў аднойчы ў тэатр і не ўбачыў там панну Ізабэлу.

Яна сядзела ў ложы з бацькам і паннай Фларэнтынай, апранутая ў белую сукенку. Глядзела яна не на сцэну, якая прыцягвала ўвагу ўсёй залы, а кудысьці далёка, невядома куды і на што. Можа, думала пра Апалона?..

Вакульскі не адрываючыся глядзеў на яе.

Яна зрабіла на яго асаблівае ўражанне. Яму здавалася, што ён ужо калісьці яе бачыў і добра яе ведае. Ён уважліва прыгледзеўся да яе летуценных вачэй, і, невядома чаму, раптам прыгадаў бязмежны спакой сібірскіх раўнін, дзе бывае часам так ціха, што, здаецца, чуваць шолах духаў, якія вяртаюцца на захад. Пазней прыйшло яму да галавы, што ён ніколі і нідзе яе не бачыў, але – нешта такое – нібы даўно яе чакаў.

“Гэта ты або не ты?” – пытаўся ён у думках, не ў сілах адарваць ад яе вачэй.

З таго часу ён закінуў і краму, і свае кнігі, а толькі шукаў выпадку ўбачыць панну Ізабэлу – у тэатры, на канцэртах або на публічных лекцыях. Ён не назваў бы сваіх пачуццяў каханнем, ды і наогул сумняваўся, ці існуе ў чалавечай мове адпаведнае слова для іх азначэння. Ён адчуваў толькі, што яна стала нейкім містычным цэнтрам, у якім сыходзяцца ўсе ягоныя ўспаміны, жаданні і надзеі, тым светачам, без якога жыццё не мела б гармоніі і нават сэнсу. Бакалейная крама, універсітэт, Сібір, жаніцьба з удавой Мінцля і нарэшце выпадковае наведванне тэатра, куды ісці зусім не хацелася, – усё гэта былі сцежкі і этапы, па якіх лёс вёў яго, каб ён убачыў панну Ізабэлу.

З тае пары час дзяліўся для яго на дзве фазы. Калі ён глядзеў на панну Ізабэлу, адчуваў сябе абсалютна спакойным і нейкім большым, а калі не бачыў – думаў пра яе і маркоціўся. Іншы раз яму здавалася, што ў ягоных пачуццях хаваецца нейкая памылка, і што панна Ізабэла ніякі не цэнтр яго душы, а звычайная і, магчыма, нават вельмі пасрэдная панна на выданні. І тады ў галаву яму прыходзіў дзіўны план: