Маска чырвонае смерці

напісана ў 1827

Пераклаў Лявон Баршчэўскі

Сон

Я сніў у змрочны час начны
Былога шчасця хвілі,
Ды зніклі ў дзённым сне яны
I сэрца мне разбілі.

Хіба не сніць наяве сон
Той, хто глядзіць наўкола
I бачыць след мінулых дзён,
Што ззяе ў часе квола?

О, сон святы! О, сон святы!
Як промні ў дзень грымотны,
Ты працінаеш змрок густы
I дух вядзеш самотны.

Трымціць святло ў імгле начэй,
Далёкае бясконца, —
Што ў свеце можа быць ярчэй,
Чым Праўды сонца?

напісана ў 1827

Пераклала Ганна Янкута

Шчаслівы дзень

Шчаслівы дзень! Адрынуў звады
Мой дух, загнаны, быццам звер,
I пыха, і спадзеў на ўладу
Сышлі цяпер.

Улада? Так, яе я прагнуў,
Але даўно мінуў той час,
Не цягнуць мары больш у багну,
Парыў мой згас.

А пыха — чыстая пакута!
Хай іншы паспытае зух
Струмень той зманлівай атруты.
Маўчы, мой дух!

Шчаслівы дзень! Адрынуў звады
Наступных дзён і дзён былых,
Пыхлівасць і спадзеў на ўладу —
Пазбыўся іх!

Калі і пыху мне, і ўладу
Вярнулі б зноў — маю віну, —
Я не прыняў бы іх прынаду,
Бо час мінуў.

Бо я, падпалы іх пагрозам,
Ва ўладзе сілаў дзвюх,
Адчуў: яны руйнуюць розум
I нішчаць дух!

напісанаў 1827

Пераклала Ганна Янкута

Духі мёртвых

Самотна духі бачаць сны
У змроку вусцішнай труны,
I таямніцу скону іх
Ніхто дагэтуль не спасціг.

Маўчы — у цішыні магіл
Твая самота ёсць падманам:
Без цел лунаюць і без крыл
Усе, хто быў калісь жаданым,
Яны вяртаюцца ўначы
I шэпчуць мёртваму: маўчы!

У небе змрочны цень павіс,
I зоры не глядзяць уніз
Са ззяючых высокіх тронаў
Надзеі, не відаць каронаў
Сузор'яў светлых — толькі след
Крывавых і сляпых камет,
Жахлівай немачы навала
Навечна дух жывы скавала.

Толькі думкі — ланцугамі,
Бачанні — цяжкімі снамі,
Быццам росы на лугах,
Будуць твой трывожыць прах.

І вецер — Божы ўздых — сцішэў,
Туман сярод замшэлых дрэў
Плыве, плыве, жахлівы, вадкі,
Ён — сімвал, ён — твае здагадкі
(Ім тут, у цішыні, клубіцца)
Пра таямніцу таямніцаў.

напісана ў 1827

Пераклала Ганна Янкута

Песня

Я бачыў чырвань шчок тваіх
У твой вясельны дзень.
Да шчасця вёў цябе жаніх,
Кахання ззяў прамень.

Глядзець у вочы мне дазволь:
Агонь, што ў іх здабыў,
Для сэрца, што спазнала боль,
Святлом адзіным быў.

Хай хутка зблякне чырвань шчок
I зменіцца твой твар,
Яны раздзьмулі вугалёк
Маёй душы ў пажар,

Маёй! — бо чырвань шчок тваіх
Падгледзеў я ў вясельны дзень.
Да шчасця вёў цябе жаніх,
Кахання ззяў прамень.

напісана ў 1827

Пераклала Ганна Янкута

Да ***

Не страшна, што зямны мой шлях
Няшмат зямнога меў.
Гады кахання на вачах
Хвілінны знішчыў гнеў.

Ды не магу стрымаць я слёз,
Няшчасны, як жабрак,
Бо ты аплакваеш мой лёс,
Хаця я ў ім — мінак.

напісана ў 1828/1829

Пераклала Ганна Янкута

Самотны