Я быў з дзіцячае пары Інакшым, чым мае сябры,Бо не любіў я іх забаў,Іх простых радасцяў не знаў, Мой смутак іншы меў выток,I шчасця светлага глыток Спазнаў адзін, любіў адзін Тады — бег ранішніх гадзін Жыцця загадкаю адной Акрэслены быў незямной, Што з глыбіні дабра і злаМяне ў жыцці маім вяла —З рэк, што рвуцца на прастор,З бурых стромаў, дзікіх гор, Сонца ў строях залатых На шляхах адных і тых,З бліскавіц, што між нябёс Стрэлы шлюць сваіх пагроз — Навальнічныя агні,З воблака, што ў вышыні На нябесным чыстым дне Дэманам здаецца мне.
напісана ў 1829
Пераклала Ганна Янкута
Раманс
Раманс, спявак лясоў панылы, Драмаць аматар, склаўшы крылыУ лістоты дрогкасці зялёнай Ля прахалоды прыазёрнай,Мне чыюком быў каляровым — Птушкай, знаёмаю з дзяцінства,З ягоных спеваў навучыўся Я абяцадлу й першым словам, Калі ляжаў падоўгу ў пушчы,У неба ўпяўшы зрок відушчы.Хістае столь нябесных сфер Сучаснасць крыламі нястрымна, З-за ейных грыфаў угары мнеНяма калі блукаць цяпер —Адно сачу, калі дзе грымне.Калі ж нядоўгі супакой Зляціць на дух турботны мой,Каб з лірай, рыфмаю застацца Я мог сам-насам, як ізгой,Душа лічыла б святатацтвам Не затрымцець сваёй струной.
напісана ў 1829
Пераклаў Максім Шчур
Санет да навукі
Навука! Ты заўжды сухой была,Дачка былых часоў з паглядам пільным, Раскрыеш сумных ісцін два крыла,Як грыф, што вее холадам магільным.Паэт цябе не любіць. Ты — лавец Яго душы, што марыць пра блуканні,З нябёс яго спускаеш у чысцец I смелыя спыняеш парыванні.Гамадрыяду гоніш ты з гаёў,Дыяну пазбаўляеш калясніцы,Наядаў больш не стрэць ля ручаёў — Бяздомным, ім няма куды сяліцца.I гоніш эльфаў з траваў, а мяне —З-пад тамарында, дзе лунаў я ў сне.
напісанаў 1829
Пераклала Ганна Янкута
Да ***
Бы ў садзе, дзе ў палоне мрой На птушак ладжу ловы, —Злятае з вуснаў словаў рой,Спяваюць птушкі-словы.З нябёсаў сэрца твой паглядУпаў, нібы зляцелаДа мёртвых зорка ў змрочны сад,На розум мой змярцвелы.Твая душа — душа!.. Я сплю,I сны мне будуць сніццаПра ісціну, што не куплю,I танныя драбніцы.