Маска чырвонае смерці

напісана ў лютым 1843

Пераклала Ганна Янкута

Лінор

О смерці сон! Спрадвечны кон б'е чашу залатую!
Хай звоніць звон! Да Стыкса ён вядзе душу святую!
О, Гай дэ Вэр, у смерць павер! Быць гору з гэтых пор!
Тужы цяпер, о кавалер: сышла твая Лінор!
Мы заспяваем за спачын, абрад мы справім свой —
Сышла найлепшая з жанчын, памерла маладой.
Быў двойчы жорсткі смерці чын — спачыла маладой.

«Няшчасныя! не дух жывы — багацце вабіць вас!
На смерць багаславілі вы яе ў журботны час!
Як рэквіем цяпер спяваць, абрад як справіць свой
Вам, хто спаганіў сэрцы злом, а языкі — маной,
Вам, хто наблізіў смерць яе, нявіннай, маладой?»

Peccavimus [¹⁰²], ды плач суціш, хай нашыя псальмы
Да Госпада імкнуць — яе не патрывожым мы.
Пайшла ад нас яна ў свой час, ды шчасця ёй стае,
А ты — яе жаніх — як мніх, маліся за яе.
Яна ўжо прах, і ў сэрцы жах і горыч ты адчуў:
Жыццё не згасла ў валасах, ды згасла ўжо ўваччу,
Жыццё шчэ ззяе ў валасах, ды смерць жыве ўваччу.

«О, прэч! Святло ў душы, і тло — гук вашых галасоў!
Пяю з анёлам вам на злосць пэан былых часоў!
Хай сціхне звон! Бо наўздагон яе святой душы
Імчыць напеў — і ён заспеў каханую ў цішы.
Туды, найдалей ад бяды, ад д'яблавых пагроз
Ляці — і ўвойдзеш у палац Уладара нябёс,
Адрынь адчай — бо прыме ў рай цябе Ўладар нябес!»

напісана ў лютым 1843

Пераклала Ганна Янкута

Крумкач