Маска чырвонае смерці

Пераклала Ганна Янкута

напісана ў 1848

Эльдарада

Мужны ваяр
Цераз гушчар
Зліваў, дажджоў і граду
Ў зыркай брані
Мчаў на кані
Ў пошуках Эльдарада.

Ехаў штодзень,
Ехаў, аж цень
Лёг на душу, як здрада, —
Бо не знайшоў
Ў свеце краёў
Пекных, як Эльдарада.

Чуючы схіл
Колішніх сіл,
Рыцар і здані рады:
«Здань, адкажы,
Дзе рубяжы
Шчаснага Эльдарада?»

«Ценяў далінаю,
Як на зямлі
Іншай не стане рады,
Мчы, вою, мчы,
Каб дасягчы
Любага Эльдарада!»

напісана ў 1849

Пераклаў Андрэй Хадановіч

Эльдарада

Сівой парой
Адважны вой
Між бур і лістападу
Блукаў сто год
Без сну й клапот:
Шукаў ён Эльдарада.

На тых шляхах
Спазнаў ён жах:
Былыя мары — здрада.
Надзей няма —
Ішоў дарма
Да мэты — Эльдарада.

Стаміўся ён,
Бо йшоў здавён,
Ды ўбачыў цень-прынаду
I на мяжы Спытаў:
«Скажы,
Дзе шлях да Эльдарада?»

«Па сцежках зорных
Кроч да гор —
Адзіная парада.
Не мерай час, —
Гучыць адказ, —
I знойдзеш Эльдарада».

напісана ў 1849

Пераклала Ганна Янкута

Эль — да радасці

Пена і бурштыну ззянне —
Шклянку асушу я ўміг.
Весела мільгаюць здані,
Я не ў стане выгнаць іх.

Дзіўных духаў карагоды
Парушаюць мой спакой.
Сумаваць няма нагоды:
Сёння эль цячэ ракой!

напісана прыкладна 10 ліпеня 1848

Пераклала Ганна Янкута

Анабэль Лі

Можа й помніце вы: вельмі-вельмі даўно
Ў каралеўстве прыморскай зямлі
Мной каханая страсна дзяўчына жыла
З дзіўным іменем Анабэль Лі; —
Мы кахалі й хацелі быць разам заўжды,
Толькі гэтым мы з ёй і жылі.

Быў я гэткім жа самым дзіцём, як яна,
Ў каралеўстве прыморскай зямлі,
I мацней за любога кахалі мы там —
Я і юная Анабэль Лі —
Серафімы — і тыя зайздросцілі нам
I каханню, якім мы жылі.

I таму з вышыні вельмі-вельмі даўно
Ў каралеўстве прыморскай зямлі
Неяк ноччу дыхнуў сцюжны вецер з-за хмар
На каханую Анабэль Лі;
Сваякі яе шэсцем хаўтурным прыйшлі
I яе ў мяне з рук узялі.
I схавалі у склеп, каб кахаць не маглі
Мы ніколі ў прыморскай зямлі.

I анёлы на небе не зведалі той
Асалоды, ў якой мы жылі, —
I таму з вышыні (тое знаюць усе
Ў каралеўстве прыморскай зямлі)
Неяк ноччу дыхнуў сцюжны вецер з-за хмар
I забіў маю Анабэль Лі.

Але ж людзі так моцна кахаць не маглі,
Хоць старэйшыя значна былі
I мудрэйшыя значна былі, —
Ні анёлы з бяскрайнасці райскіх далін,
Ані дэманы з нетраў зямлі
Не маглі разлучыць мяне з Анабэль Лі,
З незабыўнаю Анабэль Лі.

I так ззяе ўгары месяц мне з той пары,
Каб я сніў маю Анабэль Лі;
I так зорка мігціць, каб не мог я забыць
Вочы любай мне Анабэль Лі;
I таму я ўначы тут ляжу на плячы
Самай юнай, каханай і пекнай з жанчын
Ў каралеўстве прыморскай зямлі —
Тут, у склепе прыморскай зямлі.

напісана ў траўні 1849

Пераклаў Алег Мінкін

Для Эні