О нешчаслівая!Змерыла ты Крокі жахлівыяДа пустаты.Думкі варожыяКіньце свае;Тонкія й гожыяРысы яе.Саванам станеЗмоклае ўбраннеІ пахавальнаюЧыстай абновай.Вы спачувальнаеВымаўце слова.Думкаю светлаю,Сумнай і ветлаю,Стрэньце няшчасную,Не, не заганную,Не апантаную — Толькі прыўкрасную.Погляды злосныя Ёй невыносныя.Ціхай паўстанніцыНеацалелае Сэрца збалелаеБольш не параніцца.Цела гаротнае Евы наступнаеСтыне, вільготнае, — Смерць неадступная.Пасмы сплятайцеМоцным вузлом,Косы сплятайце,Ды не пытайце,Дзе яе дом.Дзе яны, родныя,Дзе яны, згодныя,Блізкія душы?Ці звар'яцела Да найкаханага,Сэрцам жаданага,Ў думках ляцела?Жорсткасць паганская Між хрысціянскаеЎсёй грамады:Сэрцы — далёкія,Сцены — высокія,Шлях — да вады.Ёй, што адчужана,Лёсам асуджана,Мала цяпла.Ўсім яна лішняя,Скруха няўцішная —Нават найвышняяЛітасць сышла.Вокны наўкола...Ах, як вясёлаСвецяць яны —Яркаю злівай!Ёй жа, трымтлівай,Падаць імкліва Ў морак начны.Шалеюць вятры...Яна маладая,Чаму да пары Памерці жадае?Бедамі змушана,Смерцю спакушана,Плача наўзрыд — Толькі б сысці адсюль,Хай і ў нябыт!Браце мой грэшны,Сэрца няўцешнаМусіць балець!Як ты на скрушнуюПлынь непарушную,Зважыўшы ледзь,З пыхай бяздушнаюМожаш глядзець?Думкі варожыяКіньце свае;Тонкія й гожыяРысы яе.Будзьце лагодныя — Рукі халодныя Лёгка краніце,Ад неспагаднасці,Чэрствай злараднасціАбараніце.Мёртвыя вочы Праз хуткацечныяБеды й сірочы Лёс там, у ночы,Сны бачаць вечныя.Вось апантаная,Ганьбаю гнаная Ад бессардэчнасці,БесчалавечнасціЎ холад і ў прах.Вы не глядзіце —Рукі складзіцеЁй на грудзях.Яна пасля сконуЗ пакорай схіляццаХай прыйдзе да трону Спрадвечнага Ўладцы [113].Сіла гэтага верша не менш значная, чым яго пафас. Версіфікацыйная тэхніка хаця і даходзіць да самае мяжы фантастычнага, тым не менш цудоўна адпавядае бязмежнай звар'яцеласці, якая ляжыць у аснове верша.
Сярод дробных вершаў лорда Байрана* ёсць адзін, які ніколі не атрымліваў ад крытыкі той пахвалы, якой ён напраўду варты: