Нататкі пра Шэрлака Холмса (зборнік)

– Цяпер зразумелы хітрык з почыркам. Уявіце, што на вашым месцы апынуўся той, хто піша зусім не так, як вы напісалі свой ліст. Вядома ж, ягоная карта будзе бітая. Але махляр відавочна папрактыкаваўся ў вашай манеры пісаць і таму быў у бяспецы, бо, мяркую, ніхто ў Моўсана вас у вочы не бачыў.

– Ніводная жывая душа! – зароў Пайкрафт.

– Цудоўна. Вядома ж, было ўскрай важна адцягнуць вашую ўвагу ад банка і перадухіліць ваш кантакт з кімсьці, хто мог бы паведаміць вам, што ваш двайнік заступіў на службу. Таму вам далі шчодры аванс, каб завабіць у Мідлэндс, дзе вас завалілі працай, каб не даць вярнуцца назад у Лондан, дзе вы лёгка маглі б папсаваць ім планы. Усё гэта для мяне дастаткова празрыста.

– Але навошта гэты чалавек прыкідваўся ўласным братам?

– Ну, гэта таксама зразумела. Відавочна, хаўруснікаў было ўсяго двое. Другі прыкідваецца вамі ў канторы.

Гэты граў ролю агента ў Лондане, але, зразумела, узяць кагосьці на ролю працадаўцы значыла ўзяць у долю трэцюю асобу. А гэтага яму рабіць яўна не хацелася. Ён як мог змяніў аблічча, спадзеючыся, што падабенства, якое вы не маглі не заўважыць, будзе спісанае на сямейнае. Калі б удача не ўсміхнулася вам, асляпіўшы бляскам залатой пломбы, вы наўрад ці б нешта западозрылі.

Хол Пайкрафт сціснуў кулакі і патрос імі ў паветры.

– Госпадзе мой Божа! – усклікнуў ён. – Пакуль мяне вадзілі за нос, што гэты фальшывы Хол Пайкрафт вырабляў у Моўсана? Што нам рабіць, містэр Холмс? Скажыце, што рабіць?

– Трэба тэлеграфаваць Моўсану.

– У суботу яны зачыняюць апоўдні.

– Няважна. Там яўна дзяжурыць які-небудзь наглядчык або швейцар.

– І сапраўды, яны трымаюць сталага ахоўніка, там жа столькі каштоўных папераў. Я помню, як пра гэта балбаталі ў Сіці.

– Цудоўна, мы дашлем яму тэлеграму з пытаннем, ці ўсё ў парадку і ці працуе ў іх клерк з вашым імем. З гэтым ясна. Няясна толькі, чаму, пабачыўшы нас, адзін з махляроў тут жа схаваўся ў іншым пакоі і паспрабаваў забіць сябе.

– Газета! – пачуўся хрыплы голас у нас за спінамі. Махляр сеў на падлозе, мёртва-бледны, ягоны позірк пакрысе яснеў, а рукі нервова церлі шыю, працятую шырокай барвовай палоскаю.

– Ну канечне ж! Газета! – закрычаў Холмс у прыступе ўзбуджэння. – Ну я і ідыёт! Я так зацыкліўся на нашым сюды прыходзе, што зусім не звярнуў увагі на газету! Вядома ж, у ёй разгадка! – ён схапіў газету са стала, і з яго вуснаў вырваўся пераможны крык:

– Глядзіце, Ўотсан! – выгукнуў ён. – Гэта лонданская газета, свежы выпуск «Іўнінг стандард». Вось тое, што нам трэба. Зірніце на загаловак:

«ЗЛАЧЫНСТВА Ў СІЦІ. ЗАБОЙСТВА Ў КАМПАНІІ «МОЎСАН І ЎІЛЬЯМСЫ». ГРАНДЫЁЗНАЯ СПРОБА РАБУНКУ. ЗЛАМЫСНІК ЗЛОЎЛЕНЫ».

Ўотсан, нам усім цікава пачуць гэта, так што, калі ласка, чытайце ўголас.

Навіна, відавочна, была адзінай істотнай падзеяй сёння ў Лондане, бо змяшчалася на перадавіцы і гучала так: