Нататкі пра Шэрлака Холмса (зборнік)

Але дайсці туды мы змаглі не меней чым праз гадзіну і спачатку баяліся, што запозна, каб каго-небудзь уратаваць. Раструшчаная шлюпка, скрыні і кавалкі дрэва гайдаліся на хвалях там, дзе затанула судна, але жывых не было бачна. Адчаяўшыся, мы ўжо змянілі курс на адваротны, калі пачулі крык аб дапамозе і ўбачылі, што трохі далей на абломку карабля ляжыць чалавек. Калі мы зацягнулі яго на борт, выявілася, што гэта малады матрос, якога звалі Хадсан: ён меў такія апёкі і быў настолькі знясілены, што толькі наступнай раніцай змог расказаць нам, што здарылася.

Пасля таго як мы ад іх аддзяліліся, Прэндэргаст і ягоная хеўра працягнулі расправу над пяццю палоннымі. Двух наглядчыкаў застрэлілі і скінулі за борт, гэткі ж лёс чакаў і трэцяга памочніка. Потым Прэндэргаст спусціўся на ніжнюю палубу і сваімі рукамі перарэзаў горла няшчаснаму доктару. Заставаўся толькі першы памочнік, смелы і дзейны чалавек. Калі ён убачыў, што да яго набліжаецца злачынец з акрываўленым нажом, то скінуў вяроўкі, якія нейкім чынам змог аслабіць, і, перабегшы праз палубу, заскочыў у кармавы трум. Тузін былых вязняў, якія кінуліся за ім з пісталетамі, убачыў, што ён з запалкамі ў руках сядзіць за бочкай пораху, якіх на борце былі сотні. Хлопец крыкнуў, што калі толькі да яго хоць нехта дачэпіцца, ён падарве ўсіх. І праз імгненне грымнуў выбух, хаця Хадсан меркаваў, што прычынай яго стала хутчэй чыясьці нятрапная куля, чым запалка памочніка. Так ці інакш, гэта быў канец «Глорыі Скот» і той шушамеці, якая яе захапіла.

Вось у такую, калі пераказаць каротка, жахлівую гісторыю быў я ўцягнуты, дарагі мой хлопчык. Назаўтра нас падабраў брыг «Хотспур», які ішоў у Аўстралію і капітан якога лёгка паверыў, што мы з затанулага пасажырскага карабля. Катаржнае судна «Глорыя Скот», паводле Адміралцейства, лічылася згубленым ў моры, і ні слова ніколі не ўсплыло пра яго сапраўдны лёс. «Хотспур» даставіў нас у Сіднэй, дзе Эванс і я, змяніўшы імёны, выправіліся на залатыя капальні. Там сярод безлічы людзей самых розных нацыянальнасцяў было нескладана пазбыцца свайго сапраўднага мінулага. Астатняе ўжо няма патрэбы згадваць. Справы нашыя ішлі з поспехам, мы падарожнічалі, вярнуліся ў Англію як заможныя жыхары калоніяў і набылі маёнткі ў сельскай мясцовасці. Больш за дваццаць гадоў мы жылі мірным жыццём з карысцю для ўсіх і спадзяваліся, што нашае мінулае пахаванае назаўжды. Уяві сабе мае пачуцці, калі ў матросе, які прыйшоў да нас, я адразу ж пазнаў чалавека, якога мы выцягнулі з вады падчас крушэння. Ён неяк высачыў нас і вырашыў жыць з нашага страху. Цяпер ты разумееш, чаму я так імкнуўся не пасварыцца з ім, і ў нейкай ступені паспачуваеш маім слязам, ад якіх я не магу ўтрымацца і цяпер, калі ён пайшоў ад мяне да наступнай ахвяры з пагрозамі ўсё расказаць».

А ўнізе падпісана дрыготкай рукой так, што ледзь можна разабраць, яшчэ некалькі слоў. «Бедоўс зашыфраваў у запісцы паведамленне, у якім перадае, што Х. расказаў усё. Божа літасцівы, уратуй нашыя душы!»

Вось такую гісторыю я прачытаў тым вечарам малодшаму Трэвару і лічу яе, з улікам усіх абставінаў, сапраўды драматычнай. Мой добры сябар, прыгнечаны горам, з’ехаў у Тэраі, заняўся там вырошчваннем чаю, і я чуў, што не без поспеху. Што да матроса і Бедоўса, ні пра кога з іх ніхто не чуў пасля таго дня, калі быў напісаны ліст з папярэджаннем. Яны абодва зніклі з канцамі. У паліцыю ніхто не падаваў ніякіх скаргаў, так што Бедоўс памыляўся, думаючы, што пагроза здзейсненая. Лічылі, што Хадсан схаваўся, бо, паводле паліцыі, ён расправіўся з Бедоўсам і ўцёк. А я перакананы якраз у адваротным. Мяркую, што менавіта Бедоўс, даведзены да адчаю і ўпэўнены, што яго здалі, адпомсціў Хадсану і ўцёк з краіны, прыхапіўшы столькі грошай, колькі мог. Вось такія абставіны гэтай справы, доктар, і калі яны падаюцца вам вартымі вашай калекцыі, я буду ўсцешаны, калі вы іх скарыстаеце.

Пераклала Алена Казлова

Рытуал Масгрэйваў