Niebo ze stali

po chwili zrezygnowała z nawoływania. Nie ma sensu nawoływać kogoś, kto ucieka,

wykrzykując, że już NIGDY nie wróci. Przynajmniej dopóki ten ktoś nie ochłonie i sam nie

będzie chciał zostać odnaleziony.

No i oczywiście pozostawała jeszcze sprawa lasu. Drzew, krzaków, kęp trawy

wyglądających jak sierść jakichś przyczajonych bestii, cieni, dziwnych szelestów,

tajemniczych odgłosów i tego, że grunt – zamiast jak bogowie kazali leżeć płasko – wznosił

się, coraz większą stromizną, a drzewa, tylko dzięki jakimś magicznym sztuczkom, rosły

pionowo. I tego, że zwyczajnie dyszała po przebiegnięciu ledwo połowy mili, bo nogi nie

przywykły do wspinaczki.

Przerażające miejsce.

Key’la patrzyła, jak Nee’wa mija jej kryjówkę i idzie dalej. Nie odezwała się, nawet nie

drgnęła, mimo że i twarz siostry, i cała sylwetka wyrażały niemą prośbę. Znajdź się, znajdź

się, proszę! Przepraszam!

Nie! Nigdy jej nie wybaczy tego, co powiedziała! Nigdy! I nigdy nie wróci do domu!

Wszystko zaczęło się dziś rano. Obozowiska wciąż się rozrastały, kolejne wozy

wjeżdżały do doliny nieprzerwanym strumieniem i zajmowały wyznaczone miejsca. Powstało

już osiem wielkich czworoboków, a miały się pojawić jeszcze dwa. Czterdzieści tysięcy

wozów, największe zgromadzenie Verdanno w historii. I oby nie ostatnie, powtarzał ojciec, a

jego posępna twarz marszczyła się wtedy gniewnie.

Key’la nie bardzo orientowała się w tym wszystkim.

Mieli jechać na wschód, tak wszyscy mówili, a wyruszyli na północ; mieli odebrać Se-

kohlandczykom ziemię przodków, piękną, wielką wyżynę, po której wozy Verdanno jeździły

przez tysiąc lat, a wjechali między wysokie, strome niczym mury zamku szczyty, które

wyglądały, jakby były gotowe zmiażdżyć ich swoim ciężarem. Wielkie wozy bojowe,

wydałoby się niezwyciężone na Stepach, tutaj, w obliczu tych gór, stawały się nagle takie...

takie kruche. Ludzie w obozach starali się nie patrzeć na otaczające ich wierzchołki, omijali je

wzrokiem, skupiali uwagę na najbliższym otoczeniu, sprzątaniu, gotowaniu posiłków, dbaniu

o zwierzęta, ćwiczeniach. A wieczorami, gdy słońce chowało się za granie, szybko zamykali

się w wozach i szli spać.

Tylko nie Nee’wa. Średnia siostra wymykała się wieczorami na jakieś tajemnicze

spotkania, niezauważona, bo Ana’we spędzała te chwile w gronie dorosłych już kobiet i

panien na wydaniu, pikując grube, skórzane maty, które miały chronić grzbiety i boki koni w

czasie walki, opierzając drzewce strzał, warząc lecznicze maści i driakwie. W trakcie tych

spotkań dostojne matrony obserwowały dyskretnie urodę dziewcząt, ich zręczność w pracy,

ogładę, grzeczność i skromność. Choć ojciec kręcił na to nosem i powtarzał, że te stare

kobyły patrzą raczej na ich stroje i na to, ile złota i srebra dziewczyna na siebie założy; jakby i

tak wszyscy nie wiedzieli, jaki majątek mają sąsiedzi.

Mimo wszystko jasne było, że najstarsza z sióstr wystawia się na sprzedaż. Liczba

młodych mężczyzn, którzy ostatnio przychodzili do kuźni z byle drobiazgiem do naprawy,

była imponująca. Ich sąsiedzi w obozie śmiali się, że córka napędza And’ewersowi klientów.

I jako panna na wydaniu sypiała ona teraz na wozie ojca, w specjalnie dla niej przeznaczonej

części z osobnym wejściem.

A Nee’wa, korzystając z tego, że w wozie sypialnym zostały we dwie, wymykała się

wieczorami i wracała dopiero nad ranem, rozgrzana, zarumieniona i zdyszana. Key’la

wreszcie nie wytrzymała i powiedziała jej, że wie o tych nocnych wycieczkach i że jeśli

Nee’wa nie zabierze jej ze sobą, wszystko powie ojcu.

„Ty mały szpiclu”. Starsza siostra wysyczała jej to w twarz z taką miną, że przez chwilę

myślała, że Druga ją uderzy. „Wołałabym, żebyś to ty umarła, a nie mama!”.

Key’la wypadła wtedy z sypialnego, wymknęła się przez przejście w murze wozów

bojowych i pomknęła w stronę lasu. Smyrgnęła między pnie, słysząc, jak siostra biegnie za

nią, ale to nie miało znaczenia.

Jak ona mogła?! Jak mogła?!

Zanim się zorientowała, biegła pod górę, wspinając się między drzewami, czepiając

korzeni i kęp trawy, coraz wyżej i wyżej. Na ostrym źdźble rozcięła palec, rozdarła tunikę na

jakiejś gałęzi, przeciskając się przez krzaki, zostawiła na nich garść włosów. Nieważne.

Jak mogła?! Jak?!

Dopiero teraz, gdy leżała na ziemi – wdychając zapach poszycia, mchu, mokrej ziemi,

rozkładających się igieł i liści – poczuła, jak wstrząsa nią szloch. Nee’wa!

Jak mogła?

Key’la zapłakała bezgłośnie, tak jak nauczyła się tego przez długie miesiące po śmierci

mamy, jakby obok spała czujnym snem któraś z sióstr.

Ja też bym wolała umrzeć, żeby tylko mama żyła.

Nigdy nie wróci! Nigdy, nigdy!

Z tej części lasu, gdzie zniknęła Nee’wa, dobiegł ją nagle trzask gałęzi i coś jakby

stłumiony okrzyk. Dziewczynka przestała płakać, wsłuchała się w nagłą ciszę. Jej siostra