Niebo ze stali

niektórzy zapuszczając się głębiej między drzewa, część halą; gdy droga się zwężała, czepiali

się burt wozów, podjeżdżając kawałek, jak dzieci robiące dorosłym żart. Tylko że w ich

twarzach, postawie i dłoniach ściskających broń nie było nic zabawnego.

Porucznik przyglądał im się uważnie. Jak na barbarzyńców mieli całkiem dobre

uzbrojenie, krótkie szable, lekkie topory na długich styliskach, oszczepy, dziryty i włócznie.

Niektórzy trzymali w dłoniach, z nonszalancją ludzi przywykłych do tej broni od dziecka, łuki

ze strzałami już założonymi na cięciwy. Większość nosiła stalowe hełmy i skórzane pancerze

albo lekkie kolczugi o oczkach drobniejszych niż te używane przez meekhańską armię, za to

gęściej splatanych. Na wierzch zakładali dodatkowo pikowane kaftany bez rękawów,

składające się z wielu warstw płótna.

– To mądrość Wschodu – powiedział Has, gdy zauważył, jak Kenneth się temu przygląda.

– Taki pancerz lepiej powstrzymuje strzałę.

– Dość ciężkie.

Czarownik wzruszył ramionami.

– Nie aż tak, jak się wydaje. Poza tym walczymy albo na wozach, albo na rydwanach.

Rzadko biegamy po polu bitwy.

– Bełtu z kuszy nie zatrzyma.

– No, że też Se-kohlandczycy na to nie wpadli. Ale zaraz – zmarszczył brwi – czy oni

przypadkiem nie widzieli już kusz w robocie? Wtedy gdy tłukli na miazgę waszą armię?

– Czy nie mówiłeś, że to od nas uczyliście się, jak z nimi walczyć?

– A i owszem. Zapomniałem tylko dodać, że uczyliśmy się głównie na waszych błędach.

Tych, których owocami były tysiące trupów najeżonych strzałami.

I tak wyglądała większość rozmów z Hasem. Starzec był złośliwy i irytujący, ale o dziwo,

Kennethowi to nie przeszkadzało. Przynajmniej się odzywał, odpowiadał na pytania i, od

czasu do czasu, uśmiechał.

– Twoi ludzie wydają się nas nie lubić.

– Bo?

Porucznik obejrzał się na najbliżej idącego Verdanno, uniósł rękę, pomachał. Ciemne

oczy wojownika błysnęły ponuro, i to wszystko.

– Widzisz? Nawet nie mrugnął.

– Nie należysz do rodu ani plemienia, nie znasz języka. W obozie, w czasie pokoju,

przyjąłby cię posiłkiem, zapewnił miejsce do spania i dach nad głową. Byłby gospodarzem

nie gorszym niż meekhański szlachcic. Ale w czasie wojennego marszu każdy obcy to w

najlepszym razie uciążliwa przeszkoda. Nie zna cię, jesteś tylko przewodnikiem. No i góry,

wielkie, napierające ze wszystkich stron skały, las, w którym nic nie widać dalej niż na

dwadzieścia kroków, niewiedza, co jest za następnym zakrętem. Nie dziw im się.

– Więc, jak rozumiem, mam nie wykonywać gwałtownych ruchów?

– Ha, widzisz, a mówiłem And’ewersowi, że jesteś mądrzejszy, niż wyglądasz.

Kenneth skrzywił się w szczerym uśmiechu i wykonał kilka gestów. Druga i Piąta

naprzód w lewo, Trzecia i Szósta naprzód w prawo. Dwieście kroków.

Kilkudziesięciu strażników wyprzedziło karawanę truchtem, żeby wspiąć się na ściany

żlebu i asekurować wozy z góry. Przy okazji stare i nowe dziesiątki będą miały szansę zrobić

sobie małe zawody we wspinaczce.

– Zwolnij, póki nie damy znać, że droga bezpieczna.

Has skinął głową i zamachał, wyciągając w bok suche ramię.

Kenneth nie musiał się oglądać, żeby wiedzieć, że woźnice kolejno przekazują sobie

sygnał, a cała kolumna zwalnia, zmniejszając odległości między wozami na góra dwie stopy.

* * *

Gdy pierwsze wozy wjechały na most, ten zaskrzypiał, zastękał, ale ustał. Kenneth zajął

miejsce na uboczu, żując kawałek suszonego mięsa, przegryzając sucharami i nie odrywając

wzroku od mężczyzny znajdującego się pośrodku konstrukcji, jakieś osiem stóp pod

wyłożoną deskami nawierzchnią mostu. Mężczyzna dawał przedstawienie, siedząc na

poprzecznej belce. W jednej ręce trzymał flaszkę wina, w drugiej kurzą nogę i właśnie zajadał

śniadanie. Majtał przy tym stopami nad trzydziestojardową przepaścią z taką miną, jakby był

na wycieczce, a nad głową nie przewalały mu się jeden za drugim ciężkie wozy wyładowane

belkami i kłodami.

Nazywał się Ger’serens i był Pierwszym Budowniczym obozu New’harr. To znaczy

osobą, na której barkach spoczywało przeprowadzenie karawan przez góry. Podobno

studiował kilka lat na imperialnej uczelni inżynieryjnej w samym Meekhanie, dzięki czemu

łączył umiejętności meekhańskich budowniczych z tradycyjną wiedzą Verdanno.

Na Wyżynie Lytherańskiej budowniczowie zajmowali się konstruowaniem dróg i przejść

przez podmokłe tereny, umacnianiem warownych obozów, gdy karawany zatrzymywały się

na dłuższe postoje, kopaniem studni i budowaniem wodociągów z wydrążonych pni, dzięki

czemu obozy nie były całkowicie uzależnione od tras położonych wzdłuż rzek. Oraz

budowaniem drewnianych mostów – na rzekach, strumykach, głębokich rozpadlinach,

bagnach czy połączonych wąskimi kanałami jeziorkach – i to mostów, które w założeniu

miały wytrzymywać nie mniej niż imperialne, kamienne konstrukcje.

Takich mostów jak ten, postawiony w jeden dzień z cedrowych pni, niektórych długich na